Θοδωρής Κοντάρας για το 1922: Έπρεπε να επιβιώσουν, η ζωή είναι πιο δυνατή από τον θρήνο
[Εξομολογήσεις…]
«Το ελληνικό κράτος του 1922 ήταν συρρικνωμένο, κατεχόταν από ολοφάνερη μιζέρια σε πολλούς τομείς της ζωής. Οι περισσότεροι Μικρασιάτες ήταν συνηθισμένοι στις αυτοκρατορίες, στον κοσμοπολιτισμό, σε πιο μπερεκετλίδικα πράγματα, που λέμε κι εμείς.
Μπερεκέτι είναι η αφθονία, κάθε λογής πλούτος, υλικός και πνευματικός. Όταν έφτασαν εδώ, ήταν από κάθε άποψη οι άμοιροι του ντουνιά, οι χαμένοι του κόσμου, οι απόκληροι, οι ξεριζωμένοι. Κι όμως, έφεραν μαζί τους απίθανες γνώσεις!
Όπως οι Αρτακιανοί και οι Μαρμαρινοί, εκείνοι οι θαυμάσιοι ψαράδες της Προποντίδας με τις τεχνικές αλιείας, οι εξειδικευμένοι οινοπαραγωγοί της Θράκης και οι αμπελουργοί της Ερυθραίας, οι λαδάδες του Αϊβαλιού και του Αδραμυττίου, οι χαλιτσήδες από το Ουσάκ της Φρυγίας και τη Σπάρτη της Πισιδίας, οι Αργυρουπολίτες αργυροχρυσοχόοι, οι Καππαδόκες και οι Ανκαραλήδες έμποροι τιφτικιού (μαλλί ανγκορά), οι Σινασίτες που ήταν άσοι στον εξοπλισμό και στην τροφοδοσία πλοίων στην Πόλη, οι Σμυρνιές και οι Πολίτισσες κεντήστρες, οι Πόντιοι καπνοπαραγωγοί και φουντουξήδες, που ήξεραν το προϊόν όσο κανείς, οι μεταξουργοί της Βιθυνίας, οι Καϊσερλήδες έμποροι κ.ο.κ.
Όλοι αυτοί μεταμόρφωσαν την πατρίδα μας με τον δικό τους τρόπο. Πιάστηκαν από τα μαλλιά τους, έπρεπε να επιβιώσουν, η ζωή είναι πιο δυνατή από τον θρήνο…».
Υπογραφή: Θοδωρής Κοντάρας, Φιλόλογος – Ιστοριοδίφης
