Στέλιος Κούλογλου στο “Π”: Μέγαρο Μαξίμου: Κατασκοπείες ΑΕ

Του
ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ
Δημοσιογράφου, Ευρωβουλευτή ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ

Η καινοτομία εν γένει είναι κάτι θετικό, που κάθε κυβέρνηση θα πρέπει να επιδιώκει κατά τη θητεία της. Ωστόσο, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη κατάφερε να πετύχει μια θλιβερή παγκόσμια πρωτιά: Μετέτρεψε το Μέγαρο Μαξίμου σε Κατασκοπείες ΑΕ.

Η ΕΥΠ, δηλαδή, παρακολουθεί δημοσιογράφους για να προστατεύσει τα συμφέροντα των επιχειρηματιών. Η περίπτωση του Θανάση Κουκάκη είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα: Ως συνεργάτης των «Financial Times», ο έλληνας δημοσιογράφος ερευνούσε οικονομικές υποθέσεις και περιπτώσεις διαφθοράς στην Ελλάδα. Αλλά οι δύο επιχειρηματίες τους οποίους ερευνούσε είχαν σχέσεις με την κυβέρνηση. Ένας εξ αυτών είναι στενός φίλος του ανιψιού του κ. Μητσοτάκη. Συνεπώς, χωρίς καμία «εθνική ασφάλεια» να απειλείται, η ΕΥΠ ξεκίνησε να παρακολουθεί τον δημοσιογράφο.

Κάποιοι από τους επιχειρηματίες, των οποίων τα συμφέροντα προστατεύονται, σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες της ΕΥΠ, νοικιάζουν το «Predator» για να παρακολουθούν τους πολιτικούς στόχους της κυβέρνησης. Στην περίπτωση Ανδρουλάκη, ο στόχος δεν ήταν να μάθουν για τις διασυνδέσεις του με την Κίνα, όπως ισχυρίστηκαν ότι ήταν το υποτιθέμενο αίτημα των ουκρανικών και αρμενικών μυστικών υπηρεσιών, αλλά να ανακαλύψουν πληροφορίες για την προσωπική του ζωή, με σκοπό να τις διαρρεύσουν στον Τύπο και επίσης να τον εκβιάσουν. Η παρακολούθηση ξεκίνησε τις ίδιες μέρες που ξεκίνησε και η προεκλογική κούρσα για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Σταμάτησε τρεις μήνες μετά, λίγες μέρες αφότου ο κ. Ανδρουλάκης εξελέγη. Ο κ. Μητσοτάκης ήταν υπέρ ενός άλλου υποψηφίου, φιλικού προς την κυβέρνηση.

Ο πρωθυπουργός ακολουθεί μόνο το κακό παράδειγμα του πατέρα του, που κρυφάκουγε τον Ανδρέα Παπανδρέου όταν ήταν πρωθυπουργός, και όχι το καλό. Για παράδειγμα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πίσω στο 1993, δεχόταν προτάσεις για να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, παραπλήσιες με αυτές που αντιμετωπίζει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήμερα. Τότε μάλιστα ο εκλογικός νόμος θα επηρέαζε τις επόμενες εκλογές και όχι τις μεθεπόμενες, όπως συμβαίνει σήμερα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης απάντησε σε όσους του ασκούσαν πίεση: «Εγώ καραγκιόζης δεν γίνομαι». Αρνούνταν να παραβιάσει τους κανόνες του παιχνιδιού, όπως ετοιμάζεται να κάνει τώρα ο γιος του.

Άλλωστε ο τελευταίος το παράκανε στις παρακολουθήσεις, δημιουργώντας ένα δίκτυο εισβολής στη ζωή των άλλων, που θυμίζει τη διαβόητη Στάζι, τη Μυστική Υπηρεσία της Ανατολικής Γερμανίας. Γι’ αυτό το «ΑΕ», εκτός από «Ανώνυμη Εταιρεία», θα μπορούσε εν προκειμένω να σημαίνει και «Ανατολικής Ευρώπης». Ήταν χαρακτηριστική εξάλλου η αντίδραση της πολωνέζας ευρωβουλευτού του Renew, Roza Thun Und Hohenstein, στην κατάθεση του Θανάση Κουκάκη στην Εξεταστική Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (PEGA) την Πέμπτη. Όταν ο Κουκάκης περιέγραψε πως τα αρχεία καταγραφής της παρακολούθησής του αλλά και εκείνης του Νίκου Ανδρουλάκη –τα οποία η ΕΥΠ οφείλει να διατηρήσει για δύο χρόνια– έχουν χαθεί λόγω «τεχνικού λάθους στην αποθήκευση» (!) η Roza Thun αναφώνησε «έχω deja vu!». Στην Πολωνία, αντίστοιχα ευαίσθητα δεδομένα «χάθηκαν» σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα.

Κατά την ακρόαση, η σύγκριση της χώρας μας με την Πολωνία ή την Ουγγαρία ήταν αναπόφευκτη. Ο ευρωβουλευτής Hannes Heide, των Σοσιαλιστών, ρώτησε: «Θεωρείτε ότι η κυβέρνηση στην Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα απολυταρχικό καθεστώς;» Και δεν ήταν ο μόνος. Ευρωβουλευτής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος –όπου ανήκει και η ΝΔ– ρώτησε τους δημοσιογράφους που ήταν παρόντες στην ακρόαση αν νιώθουν ότι απειλείται η ελευθερία έκφρασής τους. Οι ευρωβουλευτές των Πρασίνων πήραν τη σκυτάλη της κριτικής, εκφράζοντας φόβους ότι με την πρόφαση της εθνικής ασφάλειας εξυπηρετούνται άλλοι σκοποί…

Αλλά δεν σταμάτησε εκεί η απόπειρα συγκάλυψης του σκανδάλου. Τον λόγο πήραν οι γενικοί γραμματείς του υπουργείων Ψηφιακής Διακυβέρνησης και Δικαιοσύνης, που με ειρωνικό ύφος απέφυγαν να απαντήσουν ουσιαστικά στις ερωτήσεις των ευρωβουλευτών, επικαλούμενοι απόρρητο ή αναρμοδιότητα, και επέλεξαν να μιλήσουν για ό,τι έχει ο καθένας στο χαρτοφυλάκιό του. Η θυμηδία ήταν κοινή σε όλους τους ευρωβουλευτές, που δεν πίστευαν αυτά που άκουγαν.

Τελικά, μόνο το Μέγαρο Μαξίμου μπορεί να είναι σίγουρο για αυτά που (κρυφ)ακούει…

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ