Στρατηγική σύγκρουσης επιλέγει ο Ερντογάν και ονειρεύεται νέο 1922

Του
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

Στρώνει το έδαφος για σύγκρουση με την Ελλάδα ο Ερντογάν μέσω των παραληρηματικών δηλώσεών του με αφορμή τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό του Ελληνισμού από τις πατρογονικές εστίες του στη Μικρά Ασία, επιχειρώντας να εμφανίσει τη χώρα μας ως το «άβουλο όργανο» των ξένων δυνάμεων, που επιβουλεύονται το εγχείρημα της «Μεγάλης Τουρκίας».

Η επέτειος της ήττας του Ελληνικού Στρατού πριν από 100 χρόνια, που σηματοδότησε τη μαζική, βίαιη έξοδο του Ελληνισμού από τη Μικρά Ασία, χρησιμοποιήθηκε από τον Ταγίπ Ερντογάν για μια άνευ προηγουμένου επίθεση εναντίον της Ελλάδας, με απροκάλυπτες απειλές ότι θα επαναληφθεί το 1922… Δηλώσεις που βρήκαν βεβαίως αμέσως ανταπόκριση και επαναλήφθηκαν από τα στελέχη της κυβέρνησης στην Άγκυρα, τα τουρκικά ΜΜΕ αλλά και τον ακροδεξιό, εθνικιστή κυβερνητικό εταίρο Ντεβλέτ Μπαχτσελί.

Η Τουρκία έχει εξαπολύσει μια συστηματική και έντονη επίθεση εναντίον της Ελλάδας, αλλά επειδή δεν θέλει να παραδεχθεί ότι η «μικρή και χρεοκοπημένη» Ελλάδα (όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει τη χώρα μας) αποτελεί απειλή για τα νεοοθωμανικά σχέδιά του, προσπαθεί να την εμφανίσει ως «όργανο» των ξένων δυνάμεων, που θέλουν να εμποδίσουν την ανάδειξη της Τουρκίας σε μεγάλη περιφερειακή δύναμη.

Ο τούρκος ηγέτης χρησιμοποίησε μάλιστα ένα συγκεκριμένο περιστατικό, όπου σύμφωνα με το τουρκικό υπουργείο Άμυνας (κάτι που διέψευσαν ελληνικές πηγές) τουρκικά μαχητικά εγκλωβίστηκαν από τα ραντάρ των S-300, που σταθμεύουν στην Κρήτη, για να κάνει λόγο για «εχθρική κίνηση». Μια δήλωση υποκριτική, λαμβάνοντας βεβαίως υπόψη τις καθημερινές πλέον παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου όχι μόνο στην περιοχή μεταξύ 6 και 10 ν.μ., την οποία η Τουρκία θεωρεί διεθνή εναέριο χώρο, αλλά και εντός της ζώνης των 6 ν.μ. Οι υπερπτήσεις ελληνικών εδαφών αποτελούν ακραία επιθετική ενέργεια, η οποία δυστυχώς, μέχρι στιγμής, δεν έχει λάβει την ανάλογη απάντηση από την Ελλάδα, η οποία θέλει να αποφύγει την κλιμάκωση.

Το γεγονός ότι, το τελευταίο διάστημα, το ΥΕΘΑ και ο Α/ΓΕΕΘΑ έχουν δώσει εντολή για πιο άμεση και σκληρή αντιμετώπιση των τουρκικών επιθετικών ενεργειών έχει ενοχλήσει και έχει ανησυχήσει την τουρκική πλευρά. Και ακόμη κι αν διαψεύδει η Αθήνα το επεισόδιο με τους S-300, το ερώτημα είναι για ποιον λόγο η Ελλάδα είναι, σύμφωνα με τον κ. Ερντογάν, υποχρεωμένη να μη χρησιμοποιήσει κάθε δυνατότητα που διαθέτει ώστε να ενισχύσει την αποτρεπτική ισχύ της απέναντι σε μια διαρκή διά της βίας αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας της. Εξάλλου, όταν οι κυπριακοί S-300 κατέληξαν στην Κρήτη, με πρωτοβουλία του Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, δεν τέθηκε κανένας περιορισμός στη χρήση του πυραυλικού συστήματος, το οποίο εντάχθηκε στην αεράμυνα της χώρας και μάλιστα έχει ενεργοποιηθεί και σε κοινές ασκήσεις με τους Αμερικανούς. (Ως οπλικό σύστημα δεν έχει σχέση με την απειλή που συνιστά η ενεργοποίηση των S-400 σε κοινό επιχειρησιακό περιβάλλον με τα αμερικανικά F-35.)

Όμως ο κ. Ερντογάν θέλει εκ των προτέρων να καλλιεργήσει το έδαφος για να ενοχοποιήσει την Ελλάδα για κάθε ενδεχόμενο, ακόμη και αυτό του θερμού επεισοδίου, το οποίο, όπως όλα δείχνουν, επιδιώκουν εκβιαστικά με τις επιθετικές κινήσεις τους οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις. Συγχρόνως όμως επιχειρεί να βρει επιχειρήματα για να αντιμετωπίσει την κινητοποίηση του ελληνικού και του κυπριακού λόμπι στην Ουάσινγκτον, που έχει κατορθώσει μέχρι στιγμής να προωθήσει την επιβολή κυρώσεων, με τον αποκλεισμό της Τουρκίας από το πρόγραμμα των F-35 λόγω της αγοράς ρωσικών πυραύλων S-400, και να απειλεί με μπλοκάρισμα την πώληση των F-16 στην Τουρκία.

Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι καταστροφική για το σχέδιο του κ. Ερντογάν, που θέλει να επιβάλει μια sui generis συμμαχική σχέση με τις ΗΠΑ, την ώρα που ο ίδιος θα ερωτοτροπεί με τον Προέδρο Πούτιν, σε πολιτική παλλακίδα του οποίου μετατρέπεται σταδιακά.

Δεν είναι τυχαίο ότι το σημείο καμπής στις σχέσεις του Ερντογάν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη ήταν η παρουσία του έλληνα πρωθυπουργού στο Κογκρέσο, όπου κατήγγειλε τον τουρκικό αναθεωρητισμό και ζήτησε από τα μέλη των δύο νομοθετικών σωμάτων των ΗΠΑ να μην εγκρίνουν την πώληση των F-16 στην Τουρκία.

Οι λεονταρισμοί των τελευταίων ημερών, του τύπου η Τουρκία δεν έχει ανάγκη κανέναν και θα κατασκευάσει μόνη της μαχητικό τέταρτης γενιάς, είναι για εσωτερική κατανάλωση, καθώς για ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτούνται δισεκατομμύρια δολάρια και προφανώς μεγάλο χρονικό διάστημα, στο οποίο η Ελλάδα, με την αναβάθμιση των F-16 και την αγορά των Rafale, αν δεν αποκτήσει υπεροπλία τουλάχιστον θα αποκαταστήσει μια ισορροπία ισχύος στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Εξαιρετικά ανησυχητικό αλλά και αποκαλυπτικό για τις προθέσεις του Ερντογάν είναι το γεγονός ότι παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει από την Αθήνα αλλά και από «πρόθυμους μεσολαβητές» δεν υπάρχει καμιά διάθεση από τουρκικής πλευράς για άνοιγμα έστω και εμπιστευτικού διαύλου επικοινωνίας μεταξύ των δύο κυβερνήσεων, κάτι που δημιουργεί την εικόνα διαρκούς «εμπόλεμης κατάστασης».

Ο ίδιος ο Ερντογάν, σε ομιλία του στις 30 Αυγούστου, δήλωσε ότι η Ελλάδα δεν είναι ούτε πολιτικά ούτε διπλωματικά συνομιλητής της Άγκυρας, στέλνοντας το μήνυμα ότι θα επιμείνει σε αυτήν την άτυπη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, καθώς οι Διπλωματικές Αρχές έχουν περιορισθεί απλώς στην επίδοση διαβημάτων εκατέρωθεν.

Με την προβολή του αφηγήματος περί των ελληνικών S-300 που εγκλωβίζουν τουρκικά (τα οποία βαφτίζει νατοϊκά) μαχητικά αλλά και τη διαρκή προβολή της απαίτησης για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, τα οποία χαρακτηρίζονται ως απειλή για την ασφάλεια της Τουρκίας, ο κ. Ερντογάν στρώνει το έδαφος για να δικαιολογηθεί μια θερμή αντιπαράθεση, την οποία θα εμφανίσει ως «νόμιμη άμυνα» της Τουρκίας!

Όσο η Τουρκία αντιλαμβάνεται ότι ο χρόνος δεν είναι με το μέρος της και ότι η Ελλάδα, αντιθέτως, ενισχύει τις συμμαχίες της και προωθεί σημαντικά εξοπλιστικά προγράμματα τόσο θα της ανοίγει η όρεξη για ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, πριν ανατραπεί υπέρ της χώρας μας το ισοζύγιο ισχύος στο Αιγαίο. Και πιθανότατα η όρεξη αυτή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν η τουρκική ηγεσία διαβλέπει ότι η Ελλάδα εισέρχεται σε μια περίοδο βαθιάς πολιτικής κρίσης και αστάθειας. Καταστάσεις που διαχρονικά η Τουρκία έχει δείξει ότι σπεύδει να εκμεταλλευθεί…

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ