Οι «New York Times», ο ανταγωνισμός των επιχειρηματικών ομίλων και τα αυτογκόλ του κ. Μητσοτάκη – Του Ν. Στραβελάκη

Οι «New York Times», ο ανταγωνισμός των επιχειρηματικών ομίλων και τα αυτογκόλ του κ. Μητσοτάκη – Του Ν. Στραβελάκη


Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού
και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών


Τη Δευτέρα 22/8/2022 η ναυαρχίδα του αμερικανικού Τύπου, η «New York Times» («NYT») φιλοξένησε άρθρο γνώμης του δημοσιογράφου Αλεξάντερ Κλαπ με τίτλο «Η σαπίλα στην καρδιά της Ελλάδας είναι τώρα ξεκάθαρη στον καθέναν» («Τhe rot at the heart of Greece is clear for everyone to see»). Είναι το δεύτερο άρθρο της συγκεκριμένης εφημερίδας για την Ελλάδα μετά το ξέσπασμα του σκανδάλου των υποκλοπών. Το πρώτο δημοσιεύθηκε στις 12 Αυγούστου 2022 με τίτλο «Το ελληνικό σκάνδαλο βοά καθώς οι υποκλοπές επεκτείνονται στην Ευρώπη».

Παρόλο που ανήκει σε μια σειρά άρθρων για το θέμα στον διεθνή Τύπο, το τελευταίο άρθρο των «NYT» συγκέντρωσε την προσοχή του Τύπου και της κοινής γνώμης τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Αυτό συνέβη επειδή ο δημοσιογράφος δεν περιορίσθηκε στο να καταγγείλει την κυβέρνηση για τις παρακολουθήσεις, αλλά με αυτήν την αφορμή αμφισβήτησε το σύνολο του βίου και της πολιτείας της κυβέρνησης και του κ. Μητσοτάκη ως πρωθυπουργού.

Ο κ. Κλαπ γράφει χαρακτηριστικά: «Εντός της Ελλάδας μια πιο σκοτεινή πραγματικότητα θεριεύει. Η διαφθορά και οι συγκρούσεις συμφερόντων που ο κ. Μητσοτάκης δεσμεύθηκε ότι θα ξεριζώσει όχι μόνο υπάρχουν ακόμη αλλά από πολλές πλευρές μοιάζουν να έχουν συγκεντρωθεί και βαθύνει. Μακράν από το να έχει αναδιαρθρωθεί, το ελληνικό κράτος έχει υποστεί μόνο ένα φτιασίδωμα, μια βιτρίνα επαγγελματικής διαχείρισης».

Αυτές οι εκφράσεις, σε συνδυασμό με το ειδικό βάρος του Μέσου, ενόχλησαν πολύ τον κ. Μητσοτάκη. Η αρχική αντίδραση του επικοινωνιακού επιτελείου του Μαξίμου ήταν να πει ότι το άρθρο απηχεί τις απόψεις του δημοσιογράφου και όχι της εφημερίδας. Η απάντηση των «NYT» όμως ήταν αμείλικτη. Την Τετάρτη 25 Αυγούστου η εφημερίδα αναδημοσίευσε το άρθρο στο πρωτοσέλιδο της έντυπης διεθνούς έκδοσης και μάλιστα με τον τίτλο «Ελλάδα 2.0: Μία από τα ίδια». Δηλαδή, έδωσε την έμφαση στη διανομή των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης.

Η αντίδραση του επικοινωνιακού επιτελείου αυτήν τη φορά ήταν ατυχέστερη της προηγούμενης. Απέδωσαν το άρθρο και, εμμέσως, την έκταση που έχει λάβει το σκάνδαλο των υποκλοπών σε παρέμβαση μεγάλου, ελληνικού επιχειρηματικού ομίλου στον κλάδο της ενέργειας. Ο συγκεκριμένος όμιλος περί τον Μάιο του 2022 απέκτησε σημαντική μετοχική συμμετοχή στην εταιρεία Ελλάκτωρ, ευελπιστώντας να πάρει μερίδιο από τα έργα που θα χρηματοδοτηθούν μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης. Οι κυβερνητικοί επικοινωνιολόγοι υπαινίχθηκαν ότι ο συγκεκριμένος όμιλος βρίσκεται πίσω από και από το σκάνδαλο και από τα δημοσιεύματα. Αυτό που δεν κατάλαβαν είναι ότι έτσι επιβεβαίωσαν το δημοσίευμα των «NYT», αφού ο βασικός ανταγωνιστής της Ελλάκτωρ, η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, συνδέεται με συγγενικούς δεσμούς με ανώτατα κυβερνητικά στελέχη.

Για όλους εμάς, τους κατοίκους αυτής της «Μπανανίας», οι διαπιστώσεις του άρθρου δεν προκαλούν έκπληξη. Άλλωστε η ρητορική για τη «Μητσοτάκης ΑΕ» βρίσκεται στα χείλη της αντιπολίτευσης εδώ και αρκετό καιρό. Αυτό που έχει σημασία για εμάς είναι ότι καταστρατηγούνται και τα στοιχειώδη δικαιώματα που εξασφάλιζε για εμάς το αστικό Σύνταγμα, όπως το απόρρητο των συνομιλιών. Άλλωστε, ο νέος διοικητής της ΕΥΠ κ. Δεμίρης είπε θρασύτατα στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας ότι «a priori κανείς δεν εξαιρείται από τις παρακολουθήσεις». Δηλαδή, για το επιτελικό –ή μάλλον πελατειακό– κράτος του κ. Μητσοτάκη όλοι είμαστε εν δυνάμει ύποπτοι; Αυτό παραπέμπει σε καθεστώς.

Μπορεί οι μέρες του κ. Μητσοτάκη να μοιάζουν πλέον μετρημένες, όμως δεν υπάρχει καμιά εξασφάλιση ότι η ελληνική κοινωνία δεν θα συνεχίσει να είναι θύμα του χαφιεδισμού και των παρακολουθήσεων, ούτε ότι ο κόσμος δεν θα συνεχίσει να υφίσταται τις συνέπειες της δράσης και του ανταγωνισμού των καπιταλιστικών ομίλων. Πάγια άποψη του γράφοντος είναι ότι καμία από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις δεν έχει τη δυνατότητα να εγγυηθεί ούτε τις λαϊκές ανάγκες ούτε τα δημοκρατικά δικαιώματα. Μόνο η λαϊκή κινητοποίηση μπορεί να βάλει όρια στην αυθαιρεσία της εκάστοτε εξουσίας και στην ασυδοσία των διαπλεκόμενων συμφερόντων.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ


Σχολιάστε εδώ