Στάικος Βεργέτης στο “Π”: Καριέρες που χτίζονται στα ξένα

Του
ΣΤΑΪΚΟΥ ΒΕΡΓΕΤΗ
Προπονητή της Ράουντγκλας Παντζάμπ

Μια από τις ωραιότερες και πιο ενδιαφέρουσες βόλτες που θα πρότεινα σε κάποιον είναι το Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» της Αθήνας. Κόσμος από όλο τον πλανήτη πάει κι έρχεται με γρήγορο βήμα, με βαριεστημένη στάση αναμονής, με σκέψεις, με χαλαρή διάθεση διακοπών, εκεί μπορεί κάποιος να δει πολλά, μα πάνω απ’ όλα εκεί μπορεί να δει συναισθήματα. Συναισθήματα χαράς ανταμώματος, συναισθήματα λύπης αποχωρισμού, δάκρυα, γέλια, αγκαλιές και ό,τι έντονο, σε συναισθηματική φόρτιση, μπορεί να ζήσει μια ανθρώπινη ψυχή.

Μια πολύ συνηθισμένη σκηνή που διαδραματίζεται τα τελευταία χρόνια είναι ο αποχωρισμός γονέων ή και άλλων οικείων στα παιδιά τους που φεύγουν στο εξωτερικό για να εργαστούν, ο αποχαιρετισμός του αγαπημένου στην αγαπημένη σύντροφο, του συζύγου στην σύζυγο ή το αντίστροφο, των παιδιών στον πατέρα ή στη μητέρα που φεύγει για να πάει να εργαστεί, αφού στο εξωτερικό βρήκε την ευκαιρία και την προοπτική να ανέλθει επαγγελματικά και να κερδίσει τα προς το ζην, να διεκδικήσει ένα καλύτερο επαγγελματικό μέλλον.

Και επειδή το ποδόσφαιρο συνάδει, συμπορεύεται με την κοινωνία στην οποία παίζεται, βλέπουμε πως τα τελευταία χρόνια πολλοί νέοι άνθρωποι-στελέχη του ποδοσφαίρου (προπονητές, ποδοσφαιριστές, γυμναστές ,αναλυτές, προπονητές τερματοφυλάκων) στελεχώνουν προπονητικά επιτελεία σε ομάδες του εξωτερικού, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.

Αυτή η ευκαιρία, αυτή η προοπτική είναι που φέρνει τώρα κι εμένα σε αυτήν τη σκηνή πρωταγωνιστή στο αεροδρόμιο σε λίγες ημέρες, στη φάση αποχαιρετισμού από τη σύζυγο, τα παιδιά μου και τους δικούς μου ανθρώπους, με προορισμό την Ινδία, από όπου δέχτηκα επαγγελματική πρόταση από έναν σύλλογο ποδοσφαίρου, για να πάω να προσφέρω τις προπονητικές μου γνώσεις και την τεχνογνωσία.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι «γιατί συμβαίνει αυτό;». Δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, δεν υπάρχουν ομάδες στην Ελλάδα; Όπως στο ελληνικό κράτος κατά γενική ομολογία επικρατεί στενότητα, δυσκολία στην εύρεση εργασίας, έτσι και στο ποδόσφαιρο υπάρχει αυτή η δυσκολία, συνοδευόμενη και από μία άλλη λέξη: Απαξίωση. Απαξίωση στον έλληνα προπονητή, στον έλληνα ποδοσφαιριστή, προτίμηση και ψήφο εμπιστοσύνης στους ξένους, γεγονός που δεν υφίσταται σε πολλές χώρες του εξωτερικού, όπου ο αριθμός των ξένων είναι περιορισμένος και δίνεται βάση και προτίμηση στο ντόπιο στοιχείο και ανθρώπινο δυναμικό. Στην Ινδία για παράδειγμα, όπου πηγαίνω, έχουν δικαίωμα να αγωνιστούν μόνο τρεις ξένοι παίκτες, όλοι οι άλλοι είναι Ινδοί, ενώ και στο επιτελείο η πλειοψηφία των στελεχών συνήθως είναι ντόπιοι.

Δεύτερη αιτία, η ελλιπέστατη οργάνωση και η προβληματική δομή των πρωταθλημάτων στη χώρα μας. Αυτήν τη στιγμή, στην ποδοσφαιρική Ελλάδα επικρατεί σύγχυση όσον αφορά την οργάνωση και τη δομή των πρωταθλημάτων, όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια. Στη δεύτερη κατηγορία δεν γνωρίζουμε ακόμη ποιες ακριβώς ομάδες θα συμμετέχουν, πότε θα γίνει η έναρξη του πρωταθλήματος, αν οι ομάδες θα συμμετέχουν στο επόμενο πρωτάθλημα, αφού τα θέματα στο οικονομικό και λειτουργικό κομμάτι είναι θολά και ανακριβή. Οι ομάδες είναι σε φοβερά δύσκολη οικονομική κατάσταση, υπάρχουν πολλές και σοβαρές εκκρεμότητες από την περασμένη σεζόν προς παίκτες, προπονητές και εργαζόμενους στους συλλόγους και προς το παρόν δεν διαφαίνεται λύση σε όλα αυτά τα ζητήματα. Δυστυχώς, δεν είναι η μόνη χρονιά που συμβαίνει αυτό, αλλά τα τελευταία χρόνια αυτήν την περίοδο επικρατεί η συγκεκριμένη κατάσταση.

Φυσιολογική απόρροια όλων αυτών των θεμάτων είναι η αναζήτηση επαγγελματικών λύσεων στο εξωτερικό, όπου πολλοί έλληνες ποδοσφαιριστές διαπρέπουν και δίνουν τις απαντήσεις τους στην ξενομανία, πολλοί καταρτισμένοι επαγγελματίες του ποδοσφαίρου διαγράφουν αξιόλογη πορεία, δίνοντας απαντήσεις στο ότι οι Έλληνες μπορούν να επιτύχουν, με την ανάλογη στήριξη από τους προέδρους και τη σωστή οργάνωση από την Πολιτεία. Σε αυτήν την κατεύθυνση βαδίζω και εγώ με τον επικείμενο αποχωρισμό από τους δικούς μου ανθρώπους στο αεροδρόμιο.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ