Μαρία Γεωργοπούλου: Δεν πρόκειται για το… φάντασμα του Γενναδείου
[Εξομολογήσεις…]
• Είναι η εποχή που μπορώ να κοιτάζω τον εαυτό μου…
«Η αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι στη βιβλιοθήκη είναι πολύ ωραίο διότι επικρατεί μια σχετική ησυχία και επειδή δεν γίνονται πολλές εκδηλώσεις, γεγονός που μας επιτρέπει να ανακτήσουμε δυνάμεις, να προχωρήσουμε την ερευνητική δουλειά που πρέπει να κάνουμε, μέσα σε έναν πολύ ωραίο χώρο, με λιγότερους αναγνώστες και με θερινό ωράριο.
Είναι η εποχή που μπορώ να κοιτάξω λίγο τον εαυτό μου. Σαν να επιστρέφω στα φοιτητικά μου χρόνια ή σε εκείνα της ακαδημαϊκής μου καριέρας που επισκεπτόμουν τη βιβλιοθήκη για να διαβάσω.
Την πρώτη χρονιά ένιωθα ότι δεν προλαβαίνω να κάνω τη δουλειά μου, δηλαδή να μελετώ και να βγάζω βιβλία. Στη συνέχεια κατάλαβα ότι η δουλειά μου πλέον ήταν διαφορετική: Να διοικώ. Πάντοτε, όμως, βρίσκω άγνωστες, ενδιαφέρουσες, πτυχές στη βιβλιοθήκη. Δεν σας κρύβω δε ότι έχω ενδώσει πολλές φορές στον πειρασμό να μείνω ως πάρα πολύ αργά για να χωθώ στα αρχεία, να ψάξω, να ανοίξω ταυτόχρονα πολλά βιβλία. Δεν είναι λίγα τα βράδια που ένα ασανσέρ ανεβοκατεβαίνει και οι συνάδελφοί μου λένε, αστειευόμενοι, ότι πρόκειται για το φάντασμα του Γενναδείου. Σας βεβαιώνω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Θυμάμαι, στα σχολικά μου χρόνια, οι μαθητές στην τελευταία τάξη του Λυκείου να καίνε τα βιβλία τους. Δεν είχαμε βιβλιοθήκες στα σχολεία και σήμερα νομίζω ότι υπάρχουν μόνο κατ’ όνομα.
Στην Αμερική τα παιδιά πριν ακόμη μάθουν να διαβάζουν πηγαίνουν στη δημόσια βιβλιοθήκη, διαλέγουν το βιβλίο που θέλουν να τους διαβάσουν οι γονείς τους, και ξέρουν ότι είναι δική τους ευθύνη να το κρατήσουν καθαρό και να το επιστρέψουν. Εμείς δεν έχουμε αυτή τη νοοτροπία».
Υπογραφή: Μαρία Γεωργοπούλου, Διευθύντρια της Γενναδείου Βιβλιοθήκης