Μαρία Κομνηνάκα στο “Π”: Αξιοθαύμαστη η δύναμη των πυροσβεστών – Μερόνυχτα δίνουν τη μάχη

Της
ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΜΝΗΝΑΚΑ
Βουλευτού Λέσβου του ΚΚΕ

Βλέποντας κανείς τις χιλιάδες εκτάσεις καμένων δασών, αγροτικές καλλιέργειες, σπίτια, λαϊκές περιουσίες μες στη μαυρίλα, τη στάχτη να καλύπτει άλλοτε καταπράσινες πλαγιές στις οποίες ο λαός έβρισκε μια ανάσα, αναρωτιέται ποια είναι αλήθεια η «ετοιμότητα και η επάρκεια» για την οποία με περισπούδαστες αναλύσεις διαβεβαίωνε η κυβέρνηση πριν από την έναρξη της αντιπυρικής περιόδου; Ποια είναι η «ετοιμότητα και επάρκεια» την οποία διαχρονικά αναμασούν η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όταν κάθε χρόνο το ίδιο έργο επαναλαμβάνεται, αλλάζοντας μόνο τον τόπο «προβολής» του (ή ακόμα ούτε κι αυτόν…).

Αυτό που διαψεύδει τις κάθε φορά επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις περί ετοιμότητας δεν είναι η ανακρίβεια αυτών που λέγονται, αλλά όσα δεν περιλαμβάνονται στις κυβερνητικές δηλώσεις, κυρίως στις κυβερνητικές επιδιώξεις. Αναφέρομαι φυσικά στην παντελώς άγνωστη για το αστικό κράτος έννοια της πρόληψης, η οποία είναι απούσα από τα σχέδια της αντιπυρικής προστασίας, όσο και από τόσους άλλους ευαίσθητους τομείς που συνδέονται με την ανθρώπινη ζωή και την υγεία.

Είναι η επιμονή στον αντιεπιστημονικό διαχωρισμό της πρόληψης από την κατάσβεση των δασικών πυρκαγιών, η επιμονή στην εγκληματική υποχρηματοδότηση της δασοπροστασίας, που αφήνει τα δάση σε εγκατάλειψη, με τεράστιες ποσότητες ακαθάριστης καύσιμης ύλης, με 1.500 κενές θέσεις επιστημονικού προσωπικού στις δασικές υπηρεσίες.

Είναι η έλλειψη των πάνω από 4.000 κενών θέσεων μόνιμων πυροσβεστών, που έχει οδηγήσει στα όρια εξάντλησης όσους με αξιέπαινη αυτοθυσία επιχειρούν, που παρουσιάζει σαν μονόδρομο την από αέρος κατάσβεση, παρά την αποδεδειγμένη ανεπάρκειά της.

Είναι, εν ολίγοις, η απουσία ενός σύγχρονου ολοκληρωμένου αντιπυρικού σχεδιασμού, που θα αξιοποιεί ως δεδομένα για την ανάπτυξή του –και όχι ως άλλοθι για την απουσία του– τη δυσκολία της μορφολογίας του εδάφους, την εναλλαγή των ριπών και της ταχύτητας του ανέμου, το «μικροκλίμα» των πυρκαγιών, τα σε κάθε περίπτωση γνωστά και αναμενόμενα πια «ακραία» χαρακτηριστικά των καιρικών φαινομένων.

Μα πάνω απ’ όλα είναι η ίδια η εμπρηστική πολιτική της εμπορευματοποίησης της γης, της αντιμετώπισης των δασών, του περιβάλλοντος, ως πεδίων κερδοφόρων επενδυτικών σχεδίων. Οι ίδιοι που ρίχνουν το «ανάθεμα» για την εξέλιξη της πυρκαγιάς στις δυσκολίες του περιαστικού τοπίου διαμόρφωσαν την πολιτική των μεικτών ζωνών δάσους, κατοικιών, βιομηχανικών και τουριστικών περιοχών, με κινδύνους και καταστροφικές συνέπειες τόσο για τον πληθυσμό όσο και για το περιβάλλον. Οι ίδιοι που μιλούν για το ανέφικτο της έγκαιρης αντιμετώπισης της πυρκαγιάς στο πυκνό δασώδες τοπίο επιμένουν στην κατασκευή τεράστιας προσφυγικής δομής–φυλακής στην καρδιά του πυκνού πευκοδάσους της Λέσβου. Οι ίδιοι που επικαλούνται την ασταμάτητη δράση εμπρηστών εξαιρούν ακατάπαυστα από τους δασικούς, περιβαλλοντικούς περιορισμούς τούς κάθε φορά νέους τομείς που θέτει σε προτεραιότητα η κερδοφορία του κεφαλαίου και «φυτεύουν» στη θέση των δασών «άκαυστα» πάρκα ανεμογεννητριών.

Όμως σε αυτές τις επαναλαμβανόμενες καταστροφές υπήρξε και κάτι που έλαμψε μέσα στη μαυρίλα του τοπίου. Ήταν η αξιοθαύμαστη δύναμη των πυροσβεστών, που, ξεπερνώντας κάθε όριο αντοχών, δίνουν για μερόνυχτα τη μάχη. Ελάχιστη αναγνώριση στην προσφορά όλων αυτών είναι η τροπολογία που κατέθεσε το ΚΚΕ για τη μονιμοποίηση όλων των εποχικών, 5ετούς και 7ετους υποχρέωσης πυροσβεστών, και η διαχρονική στήριξη αυτού του αιτήματός τους.

Ήταν η συγκινητική λαϊκή κινητοποίηση και δράση, η αλληλεγγύη που εκφράστηκε, που πολλαπλασίασε το θάρρος και τις δυνάμεις όσων αναμετρήθηκαν με τις φλόγες. Σε αυτή τη λαϊκή δράση πρωτοστάτησαν τα μέλη και φίλοι του ΚΚΕ, δίνοντας ο ίδιος ο λαός τη μάχη για να σώσει το λαό –το μόνο αδιάψευστο όπλο που έχει.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ