Η δημοκρατία των κολλητών και η αισθητική των «κυρ Παντελήδων» – Του Ν. Στραβελάκη

–Μερικές σκέψεις με αφορμή τη δεξίωση για την «Αποκατάσταση» της Δημοκρατίας

Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ,
Οικονομολόγου του Εθνικού
και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Οι φωτιές μαίνονται, ο πληθωρισμός επίσης, οι γεωπολιτικές εντάσεις συνεχίζονται και όλοι συμφωνούν ότι η παγκόσμια οικονομία πάει ολοταχώς για ύφεση. Θα περίμενε κανείς ότι σε αυτό περιβάλλον η δεξίωση για τα 48 χρόνια από την ανατροπή της δικτατορίας θα χαρακτηριζόταν από σοβαρότητα και προβληματισμό.

Αντιθέτως, είδαμε πολιτικούς, ιδιαίτερα της κυβερνητικής παράταξης, να χασκογελούν, υπό τον σχολιασμό «κυρ Παντελήδων» δημοσιογράφων. Οι τελευταίοι ενοχλήθηκαν μόνο από την προσέλευση –δυόμισι ώρες πριν από την έναρξη της δεξίωσης– μουσικού με casual εμφάνιση. Ο μικροαστικός τους καθωσπρεπισμός δεν ανέχθηκε την προνοητικότητα του δύσμοιρου καλλιτέχνη να μη γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα και να τσαλακώσει το κοστούμι του πριν εμφανιστεί στο μουσικό μέρος της δεξίωσης. Κατά τα λοιπά, το μόνο άλλο θέμα που προβλημάτισε την ομήγυρη των χαχόλων είναι το κατά πόσο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραβίασε την καραντίνα για την Covid-19 με την παρουσία του. Κατά τραγική ειρωνεία, τα μαθήματα «πολιτικής ορθότητας» ανέλαβε ο ακροδεξιός υπουργός Υγείας κ. Πλεύρης, ο οποίος δεν ξέρουμε αν στενοχωριέται ή χαίρεται τη συγκεκριμένη επέτειο. Και όμως ο ΣΥΡΙΖΑ τού απάντησε.

Ενδεικτική της σουρεαλιστικής μάζωξης στο Προεδρικό Μέγαρο ήταν η εβδομάδα που ακολούθησε. Στη διάρκειά της, ναυτιλιακή εταιρεία ελληνικών συμφερόντων προσέφυγε στον Άρειο Πάγο με σκοπό να ανατρέψει την εφετειακή απόφαση που απελευθερώνει το ρωσικών συμφερόντων τάνκερ «Lana» και διατάσσει την επιστροφή του απαντληθέντος ιρανικού πετρελαίου σε αυτό. Η εφετειακή απόφαση ανέτρεπε πρωτόδικη απόφαση κατάσχεσης του πλοίου και του φορτίου ύστερα από αίτηση του Αμερικανικού Δημοσίου. Η υπόθεση «Lana» οδήγησε σε αντίποινα των Ιρανών, που έχουν κατασχέσει δύο ελληνικά τάνκερ και κρατούν τους ναυτικούς τους ομήρους για 65 μέρες.

Είναι προφανές ότι αυτές οι εξελίξεις παρατείνουν την ομηρία των πληρωμάτων των δύο ελληνικών τάνκερ. Η συνεχιζόμενη κατάσχεση του ιρανικού πετρελαίου για λογαριασμό του Αμερικανικού Δημοσίου συνεπάγεται τη συνέχιση της παραμονής των ελληνικών εμπορικών πλοίων σε ιρανικά λιμάνια. Όμως ούτε η ελληνική κυβέρνηση ούτε κάποιο κοινοβουλευτικό κόμμα σκέφθηκε να πάρει θέση. Εξ όσων γνωρίζω, αντέδρασε μόνο το συνδικαλιστικό σωματείο των ναυτών με ανακοίνωση την Τετάρτη 27 Ιουλίου, με την οποία ζητά την άμεση απελευθέρωση και τον επαναπατρισμό των ναυτικών.

Λίγες μέρες αργότερα και ενώ οι λογαριασμοί ηλεκτρικού ρεύματος έχουν οδηγήσει τον κόσμο στα πρόθυρα του εγκεφαλικού, η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε μαζί με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ σε περικοπή αγοράς ρωσικού φυσικού αερίου κατά 15%. Στη συγκεκριμένη απόφαση δεν υπάρχει καμιά μέριμνα για την αναστολή είσπραξης φόρων CO2, επαναλειτουργίας των λιγνιτικών μονάδων ή τοποθέτησης πλαφόν στις τιμές του ρεύματος.

Κοντολογίς, η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε άνευ όρων στην αυτοκτονική πολιτική της ΕΕ χωρίς να λάβει καμιά μέριμνα για τον καταναλωτή, ιδιαίτερα τα λαϊκά νοικοκυριά. Σε αυτό το θέμα η αντιπολίτευση αντέδρασε σύσσωμη, όμως οι αντιδράσεις έμειναν στο επίπεδο των ανακοινώσεων. Τόσο τα κόμματα όσο και το σωματείο των εργαζομένων στη ΔΕΗ δεν έχουν προχωρήσει ακόμα σε κάποια ενέργεια δυναμικής αντίδρασης και η κοινωνία υποφέρει. Απ’ ό,τι φαίνεται, τα κέρδη και τα υπερκέρδη των παρόχων ηλεκτρικού ρεύματος είναι σημαντικότερα.

Αυτή είναι πλέον η αστική δημοκρατία στην Ελλάδα. Ένα σύνολο διαμεσολαβήσεων και εξυπηρετήσεων συμφερόντων της ημεδαπής ή της αλλοδαπής. Στις περισσότερες περιπτώσεις ένας συνδυασμός των δύο. Για την Ιστορία, να θυμίσω ότι μια τέτοια δημοκρατία επιδίωκε από το 1973 το πολιτικό σύστημα, αλλά μεσολάβησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου και τους χάλασε τα σχέδια.

Τα συμφέροντα θεωρούν ότι στις σημερινές συνθήκες έχουν φέρει το πολιτικό σύστημα στα μέτρα τους και θα συνεχίσουν να χειραγωγούν την κοινή γνώμη με τους «κυρ Παντελήδες» των μικροφώνων. Εγώ το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι ότι κάτι τέτοιο πίστευαν και οι συνταγματάρχες και το πολιτικό σύστημα το 1974, όταν, σε αγαστή σύμπνοια, είχαν συμφωνήσει ακόμα και τον χρόνο των εκλογών, στο πλαίσιο του ψευτοεκδημοκρατισμού του Μαρκεζίνη. Όμως ο λαός τους χάλασε τα σχέδια. Η συνέχεια επί της οθόνης…

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ