«Αττίλας» 1974: Ο Βιασμός της Αφροδίτης

-Σαράντα οκτώ χρόνια μετά την μεγάλη προδοσία

Του
ΑΝΤΩΝΗ Π. ΑΡΓΥΡΟΥ
Δικηγόρου ΑΠ, Αν. Νομικού Συμβούλου Πανεπιστημίου Αθηνών

«Αν αυτοί οι άνθρωποι παραμείνουν ατιμώρητοι, τότε η έννοια του νόμου θα έχει χάσει το νόημά της και η υπόλοιπη ανθρωπότητα θα πρέπει να ζήσει στον φόβο».

Αυτά ήταν τα λόγια του Μπέντζαμιν Φεράντζ, ενός από τους κατηγόρους στη Δίκη της Νυρεμβέργης.

Σάββατο 20 Ιουλίου 1974, στις 5:30 το πρωί, φάνηκαν από την οροσειρά του Πενταδάκτυλου δύο τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη F-104, σε ιδιαίτερα χαμηλή πτήση, να κατευθύνονται με ταχύτητα προς το στρατόπεδο της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου. Σπάζοντας το φράγμα του ήχου και αγγίζοντας κυριολεκτικά τις κορυφές των δένδρων του στρατοπέδου, εξαπέλυσαν το φονικό τους φορτίο.

Την ίδια ώρα, όλα τα στρατόπεδα της Λευκωσίας δέχονταν εκατοντάδες βόμβες από τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη, τα οποία μετέτρεψαν το όμορφο πρωινό σε πραγματική κόλαση για τους ελλαδίτες και ελληνοκύπριους στρατιώτες.

Ένα δεύτερο κύμα τουρκικών μαχητικών, ευθύς αμέσως, άφησε το καταστροφικό του φορτίο στον πρωταρχικό και κύριο στόχο των Τούρκων. Την ΕΛΔΥΚ!

Οι πρώτες βόμβες που έπεσαν τραυμάτισαν τον υπολοχαγό Πίο, τον στρατιώτη Τριανταφυλλόπουλο και τον στρατιώτη Σολωμού…

Το πρώτο ελληνικό αίμα ποτίζει τη μαρτυρική γη της Κύπρου μας… Η τιτανομαχία άρχιζε. Προηγήθηκε η ηρωική έξοδος των κυπριακών τορπιλακάτων, στις 5:05, από το λιμάνι της Κερύνειας, της Τ3 με κυβερνήτη τον υποπλοίαρχο Ελευθέριο Τσομάκη και της Τ1 με κυβερνήτη τον σημαιοφόρο Νικόλαο Βερύκιο. Λίγα λεπτά αργότερα, τουρκικά αεροσκάφη πλήττουν καίρια την Τ1, τραυματίζοντας έξι μέλη του πληρώματός της. Έτσι άρχισε ο πόλεμος, που τελείωσε με πολύ αίμα των παλικαριών μας και πολύ πόνο του Ελληνισμού, ενώ η προδοσία είχε ανοίξει την Κερκόπορτα της άμυνάς μας.

«Τότε πεθαίνουν οι νεκροί,
όταν τους λησμονούνε».

Κωστής Παλαμάς

Τα χρόνια πέρασαν, η ελπίδα δεν έσβησε, ούτε θα σβήσει ποτέ στις ψυχές μας, όμως μάθαμε την πιο πικρή αλήθεια της Ιστορίας. Ότι η λευτεριά κάθε κατακτημένου τόπου, όπως η Κύπρος, εξαρτάται από την απόφαση εκείνων που θέλουν να την υπερασπισθούν. Ότι ο Αττίλας θέλει να πατάει η αρβύλα του για πάντα στο νησί όσο οι Έλληνες θα βρισκόμαστε σ’ αυτήν τη θλιβερή κατάσταση που βιώνουμε και ότι οι «διαπραγματεύσεις» Μιλίων και Αθηναίων θα συνεχίζονται 48 χρόνια, προς δόξα του διεθνούς δικαίου, της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και όλων των υπόλοιπων, που ενίοτε ενθυμούμεθα σε στιγμές εθνικής απόγνωσης. Αυτοί όμως οι επίορκοι που άφησαν τον «Αττίλα» να περάσει στις 20 Ιουλίου 1974 και οι όμοιοί τους της 15ης Ιουλίου 1974 παρέμειναν εντελώς ατιμώρητοι…

Όλοι μας (υπαίτιοι και αναίτιοι) ζητάμε συγγνώμη (κανείς δεν φιλοτιμήθηκε μέχρι σήμερα), επειδή καταστρέψαμε έναν ηρωικό λαό, έναν χώρο αγώνων, μια ελπίδα για τα νιάτα.

Ένας λαός συνετρίβη στην εθνική μας ταπείνωση του Ιούλιο του 1974. Ένας λαός τιμωρήθηκε άδικα και ταπεινώθηκε για τα λάθη της ηγεσίας του τον Ιούλιο του 1974.

Αλλά η Ιστορία φαίνεται ότι δεν μας έγινε μάθημα. Γεννάται σήμερα το ερώτημα αν η Ιστορία θα επαναληφθεί ή ήδη επαναλαμβάνεται. Το 386 π.Χ. ο σπαρτιάτης πολιτικός Ανταλκίδας ήρθε σε συμφωνία με τους Πέρσες και αφού μετέβησαν οι αντιπρόσωποι των ελληνικών πόλεων στην Περσία τούς ανακοινώθηκαν (!) οι όροι της ειρήνης.

Η ανταλκίδειος ειρήνη υπήρξε αναμφίβολα ταπεινωτική για την Ελλάδα, τόσο για το περιεχόμενό της όσο και για το προσβλητικό ύφος της διατυπώσεώς της και ορθώς ο Ισοκράτης τη χαρακτήρισε ως «επιταγήν του βασιλέως προς τους Έλληνες». Με τη συνθήκη αυτή παρεδίδοντο αδόξως και αμαχητί οι ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας.

Ο Σουλτάνος απειλεί με casus belli την Ελλάδα, θεωρεί ζωτικής σημασίας τα συμφέροντα της Άγκυρας στο Αιγαίο και δηλώνει πώς το Ναυτικό της χώρας του ενισχύεται και εξοπλίζεται γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Να επικρατήσει δηλαδή στο Αιγαίο, στην κυπριακή ΑΟΖ και γενικότερα στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν χρειάζεται καμία εξήγηση για το πού αποσκοπεί. Θέλει τα νησιά μας. Είναι αυτονόητο πως στόχος είναι τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, η επανίδρυση της αυτοκρατορίας.

Η Ελλάδα βιώνει την εθνική κρίση και προσπαθεί, μέσα στα όρια της αντοχής της, να αντεπεξέλθει. Ο ποιητής μάς δίνει γλαφυρά την εικόνα:

«Το ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν, γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους. Τόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα, όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε – πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους, μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ’ τα χέρια τους για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα».

(«Ρωμιοσύνη», Ρίτσος Γιάννης)

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα το μέλλον, ο καλύτερος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον σου είναι να το δημιουργήσεις. Ένας νέος κύκλος της ελληνικής Ιστορίας φαίνεται πως έρχεται, και μάλιστα σύντομα.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ