Να φωνάξουμε, να απαιτήσουμε τις χαμένες πατρίδες…

Να φωνάξουμε, να απαιτήσουμε τις χαμένες πατρίδες…


Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ


Χωρίς να θέλω να εμπλακώ, νομίζω πως σε ζητήματα πολιτικής ήρθε ο καιρός να πάψουμε να μιλάμε με ηρεμία και καλή θέληση σ’ αυτό το θρασίμι, που το βλέμμα του και μόνο μοιάζει εξαϋλωμένο, σαν να βρίσκεται στην εποχή των Σουλτάνων.

Για ποια «Γαλάζια Πατρίδα» μιλά, όταν γνωρίζει ότι τίποτε δεν τους ανήκει και ότι ήταν κατακτητές μιας ελληνικής γης με βαθιά ιστορία;

Ούτε η θάλασσα ούτε η στεριά τούς ανήκει, εφόσον ήταν κατακτητές, βοηθούμενοι από τις Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες άφησαν στο έλεος ενός στρατού γεννημένου από άγριους αμόρφωτους, ανελέητους καβαλάρηδες τους Έλληνες της Μικράς Ασίας. Ας βγούμε λοιπόν να φωνάξουμε και να απαιτήσουμε τις χαμένες πατρίδες, εκεί όπου έζησαν και πέθαναν οι πρόγονοι των Ελλήνων της πολύπαθης και χαμένης γης μας.

Ας ζητήσουμε πίσω «την πατρίδα», όπως έλεγαν οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Ας ζητήσουμε την Αγια-Σοφιά, την Κωνσταντινούπολη, όλα τα παράλια, μέχρι κάτω, τη Μερσίνα, ας απαιτήσουμε την Καππαδοκία, την Αττάλεια, μέχρι τα βάθη, που ήταν όλα γη ελληνική. Ας απαιτήσουμε με δύναμη, με θυμό από μια φυλή ανακατωμένη από Πέρσες, Μογγόλους. Βγείτε και με ύφος ενός λαού περήφανου κάντε να θυμηθούν το παρελθόν. Ότι ήταν τρωγλοδύτες (οντουνούμ) που ήρθαν και άρπαξαν, ίδια αγρίμια, και καρπώθηκαν έναν πολιτισμό που δεν τους ανήκει.

Όπου κι αν κοιτάξεις, όπου κι αν ψάξεις, τα σημάδια του Ελληνισμού στέκουν αλώβητα στον χρόνο. Ζητήστε πίσω τις χαμένες πατρίδες και ας πάψουν να πιστεύουν ότι τους ανήκει το μισό Αιγαίο. Τα νησιά μας είναι κομμάτια της χερσαίας γης, που αποκόπηκαν από σεισμούς και από περίεργες κινήσεις της γης. Είναι κομμάτια από το κυρίως σώμα της, το χιλιοπληρωμένο με αίμα των παιδιών της.

Ας πάνε πίσω, στα βάθη της Ασίας, εκεί που έφτασε ο Μέγας Αλέξανδρος, στον Ευφράτη και πέρα από αυτόν. Ας αλλάξουμε συμπεριφορά, ας γίνουμε αναιδείς, επιθετικοί, απαιτητικοί και ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις χαμένες πατρίδες, για τις οποίες έκλαψαν, μάτωσαν και πίστεψαν πως θα ξαναγυρίσουν στο κονάκι τους οι ξεριζωμένοι του 1922.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ


Σχολιάστε εδώ