Λεωνίδας Στολτίδης στο “Π”: Δύο επέτειοι μαύρες για τους λαούς, χρυσές για το κεφάλαιο

Του
ΛΕΩΝΙΔΑ ΣΤΟΛΤΙΔΗ
Βουλευτή του ΚΚΕ

Τη χρονιά που πέρασε υπήρχαν δύο ιστορικές επέτειοι.

30 χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Οι «λεωφόροι της ειρήνης και της ευημερίας», τις οποίες είχαν υποσχεθεί στους λαούς, έγιναν βάλτος πολέμων και φτώχειας.

30 χρόνια από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που σκόρπισε πάνω από τα κεφάλια των λαών τις τέσσερις ελευθερίες του κεφαλαίου, βάζοντας νέα δεσμά στην εργατική τάξη: Διευθέτηση εργάσιμου χρόνου, γενίκευση ελαστικών εργασιακών σχέσεων, διευκόλυνση απολύσεων, τσάκισμα κοινωνικής ασφάλισης, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, γκρέμισμα κατώτατου μισθού, μαζικοί πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, γενικευμένη ληστεία εισοδήματος από το κόστος ενέργειας και τον πληθωρισμό, γενίκευση εμπλοκής της χώρας μας σε πολεμικά σενάρια.

30 χρόνια, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, με διάφορους συνοδοιπόρους, ο ένας συμπληρώνοντας τον άλλον, ψήφισαν και εφάρμοσαν όλα τα παραπάνω, στο όνομα της «ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας, της απασχόλησης». Τόσο σε περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης, για να μην έρθει η καπιταλιστική κρίση, όσο και σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, προκειμένου να έρθει η ανάπτυξη…

Και πάλι οι ίδιοι έρχονται ως υποψήφιοι σωτήρες. Και όχι μόνο υπόσχονται ευημερία αλλά και ότι θα τη φέρουν χρησιμοποιώντας τα ίδια εργαλεία, που έφεραν τον λαό μας σε αυτήν την κατάντια.

Με μια πιο προσεκτική ματιά στις διακηρύξεις τους –παρά την κάλπικη μεταξύ τους αντιπαράθεση– ένα πράγμα είναι κρυστάλλινο και συνάμα προσβλητικό για τον λαό μας: Ότι το επόμενο διάστημα το μερίδιο του παραγόμενου πλούτου που θα πάει στα χέρια του λαού θα είναι όλο και μικρότερο. Όλοι τους συμφωνούν για τα ψίχουλα αλλά διαφωνούν για τον τρόπο της μοιρασιάς τους.

Η δυνατότητα για παραγωγή πολλαπλάσιου πλούτου με λιγότερες ώρες δουλειάς, η δυνατότητα της επιστήμης να λύσει με την πρόληψη τα σύγχρονα ζητήματα στην υγεία, η δυνατότητα, με την εκτόξευση της τεχνολογίας, να αναπτυχθούν όλοι οι κλάδοι της οικονομίας, εξαλείφοντας την ανεργία και την εξάρτηση της χώρας μας, η δυνατότητα για μισθό και σύνταξη για άνετη και ποιοτική ζωή… θυσιάζονται για τα κέρδη μιας χούφτας παρασίτων, τους μεγαλομετόχους των επιχειρηματικών ομίλων, που δεν προσφέρουν τίποτα στην παραγωγή και στην κοινωνία.

Και τώρα, πάλι, με απύθμενο θράσος, καλούν τον λαό μας, τους εργαζομένους, τη νεολαία να παραδώσουν περισσότερα. Όσοι δουλεύουν να δουλεύουν έως και 12ωρα απλήρωτα και με μισθό να τείνει συνεχώς προς τον κατώτατο, οι άνεργοι να μάθουν να ζουν χωρίς επίδομα, η ακρίβεια να θεωρείται κάτι σαν φυσικό φαινόμενο, η εμπορευματοποίηση της υγείας και άλλων κοινωνικών αγαθών ως κάτι αυτονόητο, παρά την τραγική εμπειρία της πανδημίας.

Όλοι τους συμφωνούν ότι τα φοροκλεμμένα δισ. από την τσέπη του λαού πρέπει να δοθούν για τα κέρδη των ενεργειακών ομίλων της λεγόμενης «πράσινης ανάπτυξης», οδηγώντας τη χώρα σε επικίνδυνη εξάρτηση και το κόστος ενέργειας σε εφιαλτικά επίπεδα, ότι πρέπει να δοθούν για τον ψηφιακό μετασχηματισμό των επιχειρηματικών ομίλων, για να βγάζουν περισσότερα από τους ανταγωνιστές τους, ότι πρέπει να δοθούν σε εξοπλισμούς για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, με τη χώρα μας παγκόσμια πρωταθλήτρια στις δαπάνες εντός αυτού του δολοφονικού οργανισμού.

Ο λαός μας δεν έχει κανέναν λόγο να ζει αυτόν τον εφιάλτη, αυτήν τη σαπίλα. Η θυσία αυτή θα είναι ανείπωτη για γενιές ολόκληρες. Τέτοια που μπροστά της θα ωχριά η όποια θυσία για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας.

Οι σκληρές μάχες σε χώρους δουλειάς και κλάδους δίνουν φωτεινά παραδείγματα για όλους τους εργαζομένους. Η συλλογική σύμβαση με μεγάλες αυξήσεις των οικοδόμων, η νίκη των εργατών απέναντι στον γίγαντα της COSCO, ο αγώνας των εργατών της ΛΑΡΚΟ, της e-food, στα πετρέλαια και λιπάσματα Καβάλας επιβάλλουν τους όρους των εργατών στο επίπεδο μεν του σημερινού αρνητικού συσχετισμού αλλά δείχνουν την πραγματική δύναμη των εργαζομένων.

Γι’ αυτό και η αστική τάξη, με την προπαγάνδα της, πασχίζει να πείσει για την αναποτελεσματικότητα της ταξικής πάλης, αλλά θωρακίζει συνεχώς το νομικό οπλοστάσιο εναντίον της. Έχει διδαχθεί από την Ιστορία και θέλει να προλάβει, μην τυχόν και αυτή πάρει ακόμη πιο μαζικά, ριζοσπαστικά, ανατρεπτικά χαρακτηριστικά.

Αυτός είναι ο μεγάλος φόβος της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της, διότι τότε το κίνημα θα συναντηθεί πιο εύκολα με την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ.

Όσο πιο ψηλά, όσο πιο δυνατό το ΚΚΕ τόσο πιο δυνατός ο λαός, τόσο περισσότερες οι νίκες, τόσο πιο γρήγορα θα ανοίξει ο δρόμος για να απαλλαχθεί ο λαός από αυτήν τη βαρβαρότητα.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ