Οι φύλακες άγγελοί του θα είναι οι γονείς του…
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
• Τίποτα δεν αξίζει όσο οι βλαστοί των παιδιών μας
Η περασμένη Τρίτη ήταν μια μέρα ξεχωριστή, καθώς, ενώ ο ήλιος έκαιγε, ένα αεράκι καθάριο, δροσερό χάιδεψε τις καρδιές μας, τόνωσε το ηθικό μας και μας γέμισε με ελπίδα. Ένα μικρό αγγελάκι ξεπρόβαλλε, στην αρχή της μέρας, το κεφαλάκι του.
Τα ματάκια κλειστά, χασμουριόταν, αφού το ξύπνησαν μέσα από τη φωλιά του, την κοιλιά της μάνας του. Ένα τρυφερό μουτράκι, που η δική του πορεία άρχισε από την Τρίτη 28 Ιουνίου 2022.
Γι’ αυτό και μόνο αξίζει η ζωή μας, έχει τράτο, επειδή ένα καινούργιο δεντράκι έσκασε τα πρώτα του κλωναράκια, ενώ χρειάζεται αγάπη και φροντίδα για να ψηλώσει και να πάρει τον δρόμο του. Να διαγράψει τη δική του πορεία σε έναν κόσμο που δεν είναι ιδανικός, που είναι γεμάτος μίσος, οργή και πάθος. Σε όλη αυτήν τη διαδρομή, οι φύλακες άγγελοί του θα είναι οι γονείς του. Οι άνθρωποι που θα ακολουθούν τα βήματά του με λαχτάρα, θα χαίρονται με τις χαρές του, θα τρέχουν στις λύπες του και θα του μάθουν τις αξίες που πρέπει να πιστέψει για να φτιάξει τη ζωή του. Είναι το έκτο μου εγγόνι και η καρδιά μου πάει να σπάσει από αγάπη, η οποία προσπερνά τις ατυχίες ή τα χρόνια που ζούσα τη δική μου εφηβεία.
Τίποτα δεν αξίζει όσο οι βλαστοί των παιδιών μου. Όταν έρχονται να μου δώσουν μια αγκαλιά, ξαναζώ τις μέρες που τα δικά μου μωρά έκλειναν τις πληγές μου και με έστελναν σε έναν κόσμο παραδομένο στο παραμύθι της ευτυχίας εκείνης των επτά νάνων και της πεντάμορφης με το τέρας. Σήμερα τρέμω από τον φόβο της παράκρουσης, της περίεργης συμπεριφοράς των νεαρών, που «φεύγουν» για ανύπαρκτους λόγους, το μόνο που τους δικαιολογεί είναι η απειρία τους και η ένδειξη της δύναμης, που δεν υπάρχει ανάγκη να αποδείξουν.
Τους έλειψε η φροντίδα ή η υπερβολική παροχή στις απαιτήσεις τους τούς ξεσήκωσε τα μυαλά και νομίζουν τώρα πως έχουν τη δύναμη να κουμαντάρουν την ορμή της νιότης τους; Αποδείχτηκε πως όχι! Σκοτώνονται στους δρόμους και μεταξύ τους, δεν υπολογίζουν τον κίνδυνο, γρονθοκοπούνται σαν εχθροί, λες και υπερασπίζονται Θερμοπύλες, χωρίς έλεος, για να αποδείξουν τη μαγκιά τους. Δυστυχώς, μιμούνται ξένα πρότυπα και κουλτούρες άλλων χωρών, που πάντα εμείς οι μεγαλύτεροι τα βλέπαμε και απορούσαμε; Άραγε, ποιος φταίει για το ότι η νεολαία έχει χάσει τον δρόμο της;
Σ’ αυτήν τη νεολαία των 18 ετών δώσαμε το δικαίωμα ψήφου; Πού είναι η αγωγή και η τιμωρία των γονιών και του κράτους; Αφήσαμε τα παιδιά να νομίζουν ότι όλα επιτρέπονται και όλα είναι δικά τους, χωρίς να νιώσουν ούτε μία φορά τι θα πει ζω, χαίρομαι, διεκδικώ, τιμωρούμαι, πιστεύω σε αρχές που στήριξαν ένα κράτος και –το πιο οδυνηρό, σαν καρφί στην καρδιά– δεν κάνω τους ανθρώπους που με έφεραν στη ζωή να σταυρώνονται και να πεθαίνουν από τον πόνο της αμυαλιάς μου.
Εύχομαι να μπει φρένο σε αυτήν την εξαλλοσύνη της αυτοκαταστροφής των παιδιών μας και τρέμω για τα εγγόνια μου, που έχουν αρχίσει να πλαταίνουν τα φτερά τους.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ