Κώστας Πετράκης στο “Π”: Για ένα σχέδιο νόμου κατά του δημοσίου πανεπιστημίου

Του
ΚΩΣΤΑ ΑΝΤ. ΠΕΤΡΑΚΗ
Λέκτορα στο Τμήμα Ψηφιακών Μέσων και Επικοινωνίας του Ιονίου Πανεπιστημίου

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η καλοκαιρινή διαδικασία προώθησης του νέου νόμου-πλαισίου προσβλέπει στη μεγιστοποίηση της κυβερνητικής εξουσίας. Εξουσία που έχει σκοπό τη φίλαυτη διαιώνισή της. Εκκινώντας από την κατακρήμνιση του αυτοδιοίκητου του δημόσιου πανεπιστημίου, με το τσαλαπάτημα της διασύνδεσης των επί δεκαετιών θεσμισμένων δημοκρατικών διαδικασιών, και της ακαδημαϊκής ταυτότητάς του.

Σε μια εποχή που για πολλούς λόγους αίτημα είναι η εμβάθυνση της δημοκρατίας, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιλέγει να πριονίσει έναν από τους βασικούς κλάδους του ελληνικού θεσμικού οικοδομήματος, καθιστώντας το δημόσιο πανεπιστήμιο όργανο του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Τελικά, αν δεν αλλάξει η παρούσα κυβέρνηση, σύμφωνα με τον νόμο που προωθείται τεχνοκράτες θα διοικούν το πανεπιστήμιο που φαντάζεται η κ. Κεραμέως και ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης.

Άμεση συνέπεια των παραπάνω είναι η διασάλευση, στην πράξη, της ουσίας της δημοκρατίας στη χώρα μας και του εν γένει δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Οι συνέπειες αυτού του γεγονότος προοιωνίζονται μελανές και καλείται η πανεπιστημιακή κοινότητα να αναλάβει άμεσα δράση. Επίσης, η ελληνική κοινωνία χρειάζεται να συνδράμει, έτσι ώστε το νέο σχέδιο νόμου να παραμείνει στα χαρτιά.

Σε κάθε περίπτωση, το μεγαλύτερο μέρος της πανεπιστημιακής κοινότητας, μέσω των οργάνων της (ΠΟΣΔΕΠ – Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού), ζητάει την άμεση απόσυρση του αντιδημοκρατικού σχεδίου-εκτρώματος και την έναρξη διαλόγου από μηδενική βάση για μια τριτοβάθμια εκπαίδευση δημοκρατική και σύγχρονη, εκτός αν υπάρξουν απειλητικές πρωτοβουλίες εν μέσω θερινής περιόδου.

Η πολιτική κατάσταση στη χώρα μας εγκυμονεί τον κίνδυνο, ως προς τα ζητήματα της εκπαίδευσης, να περάσουν αποφάσεις που ούτε υπέρ της παιδείας είναι ούτε υπέρ της δημοκρατικής διακυβέρνησης. Και το ερώτημα είναι: Τελικά, τι μπορεί να κάνει και τι είναι διατεθειμένος να κάνει ο λαός και η εκπαιδευτική κοινότητα.