Αφροδίτη Μάνου: Την αξίζω – δεν την αξίζω, την έχω κληρονομήσει…
[Εξομολογήσεις…]
«Δεν μπορώ ν’ απαντήσω με σιγουριά για το αν έπαιξε ή δεν έπαιξε ρόλο η οικογένειά μου ώστε και η αδελφή μου και εγώ να γίνουμε τραγουδίστριες γιατί οι γονείς μας, αν και είχανε μουσικό αφτί, θα προτιμούσανε να έχουμε γίνει κάτι άλλο και να τραγουδάμε στα σπίτια μας στις γιορτές.
Ήταν όμως η εποχή που μεσουρανούσαν ο Χατζιδάκις κι ο Θεοδωράκης κι επομένως η συνεργασία μ’ αυτούς τους δύο κολοσσούς ήταν κάτι πολύ σημαντικό, δεν πήγαινες απλά να τραγουδήσεις για να διασκεδάσεις τον κόσμο.
Ό,τι καλό έβγαλε η Ελλάδα δύο δεκαετίες μετά τον πόλεμο, το πήγαν ως την άκρη της γης κι έτσι μπορούμε και αντέχουμε κι εμείς ως σήμερα. Αλλά και να διατηρούμε μια ελπίδα για κάτι που αν και χάνεται με τρομακτική ταχύτητα, δεν θα εξαφανιστεί ολοκληρωτικά. Έτσι μπορώ να διατηρώ μια δύναμη και μια αίσθηση ανωτερότητας, που την αξίζω δεν την αξίζω, την έχω ωστόσο κληρονομήσει.
Είχα την ευτυχία να δουλέψω μαζί με τον Χατζιδάκι, θα πρέπει να ήταν το ’88 ή το ’89, όταν είχε κάνει στο ‘‘Ζουμ’’ ένα μουσικό ακρόαμα με τον τίτλο ‘‘Στον Σείριο υπάρχουν παιδιά’’. Είχαμε δουλέψει μαζί του όλοι οι καλλιτέχνες του τραγουδιού – κι όταν λέω όλοι εννοώ όλοι – για κάποιες μέρες ο καθένας, σε κάποιο πρόγραμμα. Είχα την τύχη να τραγουδάω στο ίδιο σχήμα με τον Γιώργο Νταλάρα που τον είχε βάλει ο Χατζιδάκις να τραγουδάει για σαράντα λεπτά, πριν από μένα, μόνο με τσέλο και πιάνο, δύσκολο πράγμα.
Αυτός ο άνθρωπος μου έδωσε τόσα φτερά και τόση γνώση, μου άνοιξε τόσα παράθυρα και με τόση αγάπη, όπως δεν το είχε κανείς άλλος στη ζωή μου. Διέθετε μια βαθιά αυτογνωσία και η κριτική στάση απέναντι στον εαυτό του, αλλά με σιγουριά και αυτοπεποίθηση, τον προφύλασσε από το να αισθανθεί ως υποδεέστερος αλλά και η γνώση της αξίας του να διατηρείται σ’ ένα σωστό μέτρο.
Μπορούσε να γίνει αφάνταστα εξομολογητικός όπως και διδακτικός χωρίς όμως ποτέ να δείχνει με το δάχτυλο. Και βεβαίως δεν μιλούσαμε για μουσική. Μιλούσαμε κυρίως για πράγματα της ζωής, για τους γονείς, για τον έρωτα, για τη θρησκεία, για την Ελλάδα πάρα πολύ, για τις ανθρώπινες σχέσεις. Αναγνώριζες έναν άνθρωπο που έμπαινε βαθιά μέσα στον εαυτό του».
Υπογραφή: Αφροδίτη Μάνου, Ερμηνεύτρια