Ελληνικός στίβος, ώρα μηδέν… Το “Π” αναλύει τις παθογένειες
• Μεγάλες οι επιτυχίες μας, αλλά σποραδικές, τη στιγμή που προβλήματα και παραλείψεις καλά κρατούν
• Πού πήγαν οι ιστορικοί πρωταθλητές του παρελθόντος;
Ποντάρουμε πολλά στον στίβο. Και όχι αδίκως, αφού εδώ γεννήθηκε ο κλασικός αθλητισμός και τα περισσότερα αγωνίσματά του. Η κοιτίδα του είμαστε. Και πράγματι κατά καιρούς η Ελλάδα έχει να περηφανεύεται για τις μοναδικές στιγμές που της χάρισαν τα παιδιά της. Προοδεύει, όμως, ο στίβος στην πατρίδα μας ή κάνει ένα βήμα εμπρός και δέκα πίσω;
Το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Και η αλήθεια είναι πως ναι μεν υπάρχει μια ομάδα σπουδαίων αθλητών, όπως ο Τεντόγλου, η Στεφανίδη, ο Καραλής, η Παπαχρήστου και τέσσερις – πέντε ακόμη, όμως στη συντριπτική του πλειοψηφία ο ελληνικός στίβος πάσχει, νοσεί σοβαρά.
Οι αιτίες πολλές και διάφορες. Από την έλλειψη χώρων προπόνησης και σοβαρά προβλήματα στους υπάρχοντες, θέρμανση, ιατρεία, απίστευτες κακοτεχνίες και εν γένει ελλιπή συντήρηση, μέχρι απουσία ζηλευτού κινήτρου για τα νέα παιδιά που επιθυμούν να ασχοληθούν σοβαρά και με επαγγελματισμό σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Η επιχορήγηση στον ΣΕΓΑΣ, όπως και στις περισσότερες ομοσπονδίες δεν είναι αρκετή, ενώ, συχνότατα, πριμ και αμοιβές για επιδόσεις και επιτυχίες μεγάλης εμβέλειας καθυστερούν, σε ανησυχητικό, όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι οι αθλητές, βαθμό.
Είναι προφανές ότι τα ευχολόγια πρέπει να σταματήσουν. Και η Πολιτεία να ασχοληθεί επιμελώς και καθημερινά με τον στίβο και όχι μόνο μετά από μετάλλια και δημοσιότητα. Για όλα τα αθλήματα οφείλει να το κάνει, όμως ειδικά για τον στίβο το χρέος της είναι πολλαπλό, ιστορικό θα το χαρακτήριζε κανείς.
Το επιτάσσουν οι σποραδικές, πλην όμως τεράστιες επιτυχίες των αθλητών μας και τα φιντάνια που ακολουθούν πίσω τους. Καλή, χρυσή η ιδιωτική πρωτοβουλία και οι χορηγοί, όμως πρέπει να σημάνει η ώρα για σθεναρή πολιτική βούληση και χάραξη εθνικής στρατηγικής για ένα σταθερό παρόν και ένα ελπιδοφόρο μέλλον.
Κρίμα η Ελλάδα να μη βγάζει πια έναν Παπανικολάου, έναν Κυριακίδη ή έναν Κακαβά. Αθλητές που μέσα σε καθ’ όλα ερασιτεχνικές και αντίξοες συνθήκες μάχονταν με το εθνόσημο στο στήθος και μας ανέβαζαν ίσαμε τον Όλυμπο και ψηλότερα ακόμη. Τέτοιους πρέπει να δημιουργήσουμε και να χαλυβδώσουμε τα ταλέντα μας. Τους το χρωστάμε.