Παραγωγική ανασυγκρότηση – Τροφική Επάρκεια – Συνεργατικές – Συνεταιριστικές Ενώσεις – Του Γ. Παπαγιαννόπουλου

Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Μέλους της Πολιτικής Πρωτοβουλίας

Διατυπώνω μια πρόταση παραγωγής (για να βγούμε κάποτε από την κρίση διάρκειας):

Θεωρώ πρώτιστη την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης. Με οργάνωση της παραγωγής, συνεργατικές-εναλλακτικές μορφές εργασίας. Με αγροτικούς συνεταιρισμούς, καταναλωτικούς συνεταιρισμούς, που λειτουργούν χωρίς μεσάζοντες, δίκτυα ανεξάρτητων επαγγελματιών που παράγουν συνεργατικά. Τροφική επάρκεια.

Το υφιστάμενο μοντέλο ανάπτυξης και παραγωγής είναι παρωχημένο και ξεπερασμένο, ενώ τα αδιέξοδα μας ταλανίζουν, και προβάλλει η ανάγκη για διατύπωση εναλλακτικών προτάσεων και δράσεων. Η ανάγκη να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο επιβίωσης και ανασυγκρότησης της κοινωνίας, του κοινωνικού κράτους και της παραγωγής, με προτεραιότητα την ευημερία και την αξιοπρέπεια των λαϊκών στρωμάτων και με κατεύθυνση και κίνητρο την κοινωνική δικαιοσύνη. Τούτο, ανάμεσα σε άλλα, σημαίνει:

– Ανάσχεση του ξεπουλήματος και της αισχροκέρδειας, της ακρίβειας, που συντρίβει λαϊκά νοικοκυριά και μικρομεσαίους αδιακρίτως, την υπεράσπιση του εθνικού πλούτου. Δουλειά και δίκαιη αμοιβή για όλους. Κοινές δράσεις για έλεγχο της κερδοσκοπικής ασυδοσίας, της διαφθοράς. Κοινές δράσεις στην παραγωγή και στη διανομή αγαθών και υπηρεσιών, με κατεύθυνση προς μια οικονομία υπέρ των υποτελών τάξεων (εργαζομένων και ανέργων), με ουσιαστικό κοινωνικό χαρακτήρα και περιεχόμενο.

– Υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και των δημοσίων αγαθών, εργατικός και λαϊκός έλεγχος στους θεσμούς και στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Κατάρτιση λοιπόν, με δημόσιο διάλογο, ενός προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης, αναδιανομής του πλούτου και ανθρώπινης και αειφόρου ανάπτυξης.

Διότι επιτακτική ανάγκη σήμερα είναι η ανάπτυξη της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής. Η παραγωγική ανασυγκρότηση, οι εναλλακτικές μορφές ανάπτυξης. Η στήριξη μορφών συλλογικής διαχείρισης, συνεταιρισμών, ομαδικών καλλιεργειών, δημοτικών και δημοσυνεταιριστικών επιχειρήσεων, η διαχείριση των λαϊκών αγορών από επιτροπές άμεσων παραγωγών, καταναλωτών κ.ο.κ.

Η αξιοποίηση του συνόλου του εθνικού πλούτου, ορυκτού και υποθαλάσσιου, υπέρ του έθνους και του λαού. Η προστασία της δημόσιας περιουσίας. Λαϊκή κινητοποίηση για τη γη, την στέγη, το κλίμα και τους φυσικούς πόρους, την αγροτική αναδιάρθρωση και τη διατροφική επάρκεια.

Μια εναλλακτική, προοδευτική αντίληψη πρέπει να επιβεβαιώνεται με την εναλλακτική δράση και στην οικονομία. Αυτό συνεπάγεται στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, δημιουργία εταιρειών λαϊκής βάσης, συνεταιρισμών, ομαδικών καλλιεργειών και κοινοπραξιών, πρωτοβουλίες των εργαζομένων για ματαίωση του αφελληνισμού βιώσιμων επιχειρήσεων, ενίσχυση πρωτοβουλιών για αξιοποίηση παραγωγικών δυνατοτήτων. Παραθέτω ένα απόσπασμα από το κείμενο της διακήρυξης της «Πολιτικής Πρωτοβουλίας» με τίτλο « Για μια νέα πολιτική πορεία»: «Εδώ και δεκαετίες το σύνολο της ελληνικής οικονομίας διολισθαίνει στον παρασιτισμό και έναν τύπο τριτοκοσμικής-αποικιακής (υπο)‘‘ανάπτυξης’’. Χωρίς κανένα σοβαρό επιτελικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, με, όλως αντιθέτως, δοσμένα όλα στο καταστροφικό έργο αποψίλωσης κάθε εθνικής παραγωγής (ενέργεια, βιομηχανία, εμπόριο, αγροτική παραγωγή κ.τ.ό.), ξεμείναμε σε μια εξαγγελία ‘‘παραδείσου’’ των καζίνων, του φτηνού τουρισμού και των επιδοτήσεων.

Αυτό που ζούμε τις τελευταίες δεκαετίες δεν είναι παρά η υποβάθμιση του αγροτικού παραγωγικού τομέα, ενεργειακή πολιτική υπαγορευόμενη από ξένα κέντρα αποφάσεων, τουριστική μονοκαλλιέργεια, πωλήσεις γης σε κάθε λογής ξένους επενδυτές και επιτήδειους ιδιώτες, αδιαφορία για τη μικρομεσαία επιχείρηση και συνεχής διολίσθηση του συνόλου της οικονομίας σε πλήρη υποτέλεια στις πολυεθνικές αφενός και σε ένα πολιτικάντικο επιδοματισμό αφετέρου.

Είναι φανερό, ακόμα και στον πιο ανίδεο σε οικονομικά θέματα πολίτη, πως χωρίς μια σοβαρή παραγωγική ανάταξη, ούτε η διεθνής θέση της χώρας μπορεί να διασφαλιστεί, ούτε η ελευθερία και ανεξαρτησία της, ούτε θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε ποτέ από το απεχθές βάρος του χρέους.

Μάλιστα, η κατάσταση που περιγράψαμε βαθαίνει, όπως είναι αναμενόμενο, το κοινωνικό χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους (υπερ-πλούσιους) και φτωχούς (νεόφτωχους), κάνοντας το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη πιο επίκαιρο από ποτέ».

Ο λαός μας κατανοεί ότι δεν θα υπάρξει σωτηρία, αν αυτή η χώρα δεν σταθεί στα δικά της πόδια, στη δική της δηλαδή παραγωγική υπόσταση και αυτοδυναμία, διατηρώντας έτσι ανοιχτό τον δρόμο για την ουσιαστική λειτουργία της (περιορισμένης σήμερα) δημοκρατίας, για την επανάκτηση των όρων εθνικής ανεξαρτησίας.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ