Το τραγούδι της μαύρης τρύπας
Μικρά κείμενα με τίτλους και υποσημειώσεις
Μια γάτα Σφίγγα που αγαπά τα καθαρά σεντόνια. Ένα τραπεζικό pin που ανασύρει την τέχνη της μνήμης. Μια 28η Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη και τα γιαπωνέζικα χρυσάνθεμα. Η Αμάλ Αλαμουντίν-Κλούνι και η αρπαγή της Περσεφόνης. Από τον Εμανουέλ Μακρόν μέχρι τον Ηρακλή Πουαρό, από τον Φώκνερ μέχρι τον Κωνσταντάρα κι από τη Ματούλα Ζαμάνη μέχρι τον E.E. Cummings, η Σοφία Φιλιππίδου παραδίδει ένα «ημερολόγιο καταστρώματος», φτιαγμένο από το «υλικό των ονείρων».
Με στοχαστικότητα, οξυδέρκεια, λεπτές αποχρώσεις σαρκασμού και τρυφερότητα, ανατέμνει την πραγματικότητα, τη διασχίζει λοξά και προσκαλεί τον αναγνώστη σε μια περιπέτεια, με σημαία την αγνή χαρά, διασώζοντας την ανθρωπινότητά του. Η μνήμη και ο μύθος, η αφήγηση ως στοιχείο ψυχικής συνοχής, ως σανίδα σωτηρίας του συλλογικού μας ασυνείδητου. Η Αθηνά, η μαντάμ Κιουρί, η Ιφιγένεια, η Κλυταιμνήστρα, η Μήδεια, η Σαλώμη και η Λαίδη Μάκβεθ κάνουν ένα «χιτσκοκικό» πέρασμα από τις σελίδες του βιβλίου, «Το τραγούδι της μαύρης τρύπας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σοκόλη.
Η Σοφία Φιλιππίδου σ’ αυτούς τους καιρούς της πόλωσης, μας θυμίζει ότι «υπάρχει το καλό, το κακό και το φανταστικό». Συνομιλεί με τους μεγάλους κλασικούς και υφαίνει, μέσα από μια θαυμαστή διακειμενικότητα, την κόκκινη παρηγορητική κλωστή του παραμυθιού που μας ενώνει όλους κάτω από την κοινή παραδοχή ότι ακόμη «ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή».
Συγγραφέας
Σοφία Φιλιππίδου
ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Αν είναι αλήθεια πως η ιστορία του έρωτα και του ανθρώπου έχει από καιρό τελειώσει, μάλλον θα είμαι ένα παιδί που μιλάει για τη χαρά και για τα δάκρυα των πραγμάτων, ένα παιδί που παίζει με υλικά του νου, του ονείρου και της φαντασίας και με στίχους και ποιήματα καταραμένων και εθνικών ποιητών, ένα παιδί που παίρνει λόγια από μεγάλους λογοτέχνες, αποσπάσματα από ιστορίες πολέμων, από τον Θουκυδίδη και τις τραγωδίες και ανάσες από τα αριστουργήματα και παύσεις από τον Μπέκετ, που είναι σαν γκρεμοί, και από τον Σαίξπηρ, και από μνήμες και αισθήσεις, και από παραμύθια και από κείνο το ίδιο παραμύθι που έβαζα να μου λέει η γιαγιά μου η Σοφία, η πολύ φτωχιά, για μια κοπέλα που την κυνηγούσαν να την πιάσουν αλλά ποτέ δεν τη φτάνανε, και από τις προσευχές και τα ξόρκια που μου έλεγε η μάνα μου για να με ξεματιάσει, όταν την έπαιρνα κάθε μέρα στο τηλέφωνο, «μαμά, ξεμάτιασέ με μέ τα γαρίφαλα που σκάνε» (τι ωραία που μυρίζουν τα γαρίφαλα όταν καίγονται), κι έφευγε ο καπνός από το κεφάλι μου μαζί με το κακό το μάτι κι έλεγε η μάνα μου «όλα τα παιδιά μου είναι καλά, αλλά εσύ είσαι το καλύτερο, γι’ αυτό θα υποφέρεις. Έχεις καλή ψυχή», μου έλεγε, «έτσι σ’ έκανε ο Θεός», και πλάθω ιστορίες μ’ αυτά και με άλλα πιο ευτελή υλικά και με το χώμα από τις γλάστρες μου, και με αποφόρια και μεταχειρισμένα πουκάμισα… γαζώνω και με κουρέλια ράβω με τα χέρια μου και με την τρέλα μου, και δεν φοβάμαι να πω τη λέξη «τρέλα» για να ζω, να γράφω και να κάνω θέατρο. Κι ας κάνετε «αναγνώριση χώρου» αποστρέφοντας το βλέμμα σας όταν σας μιλάω! Εγώ τα βλέπω τα δάκρυά σας.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Σοφία Φιλιππίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Γερμανική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Θέατρο στο Κρατικό Ωδείο της ίδιας πόλης. Έκανε για έναν χρόνο μεταπτυχιακές σπουδές στο Τμήμα Δραματουργίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Υπήρξε μέλος του Θεατρικού Εργαστηρίου της «Τέχνης» Θεσσαλονίκης (1971-1979) και της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» (1980-1985). Εργάστηκε για οκτώ χρόνια ως ωρομίσθια καθηγήτρια γερμανικών στα ΚΑΤΕΕ Σίνδου, θέση την οποία εγκατέλειψε αμέσως μετά τη μονιμοποίησή της. Από το 1985 ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως ηθοποιός, σκηνοθέτις και συγγραφέας. Έχει συνεργαστεί σχεδόν με όλους τους μεγάλους σκηνοθέτες στα κεντρικά θέατρα της Αθήνας, όπως και με το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν, το Θέατρο Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής», το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, το Ηρώδειο, το Θέατρο Λυκαβηττού, τα Φεστιβάλ Αισχύλεια, Φιλίππων κ.ά. Το ο 2000 ίδρυσε τη φοιτητική ομάδα «Ιδαίοι Δάκτυλοι» στο Πνευματικό Ίδρυμα «Κρητική Εστία». Με την Ομάδα ανέβασε δώδεκα παραστάσεις πειραματιζόμενη πάνω σε συνθέσεις ποιητικών, λογοτεχνικών και θεατρικών κειμένων. Δίδαξε θέατρο και υποκριτική στα «Σεμινάρια λαϊκής επιμόρφωσης» του Υπουργείου Παιδείας σε όλη την Ελλάδα κατά το διάστημα 2002-2005. Από το 2010 είναι καλλιτεχνική διευθύντρια της ΑΜΚΕ «τ3χνη» και ασχολείται κυρίως με την έρευνα, τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία. Τον Δεκέμβριο του 2015, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το βιβλίο της Με μια σκάλα στο φεγγάρι, που περιλαμβάνει τα κείμενα της στήλης «Η ματιά της Σοφίας» από την εφημερίδα «Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία» (2012-2014). Το τραγούδι της μαύρης τρύπας. Μικρά κείμενα με τίτλους και υποσημειώσεις είναι το δεύτερο βιβλίο της.
Κατηγορία: Έλληνες συγγραφείς
ISBN: 978-960-637-074-8