Διείσδυση… απο το τουρκικό προξενείου στην Κομοτηνή
[Θρακιώτικα…]
Μεγάλο μάθημα τα συνέδρια των κομμάτων, αυτήν την περίοδο. Εκτός από τα προφανή για όσους εκτός των τειχών ενδιαφέρονται να αντιληφθούν, για τους εντός και τοποθετημένους στα όρια της Θράκης αποτέλεσαν «κεφάλαια SOS» για τις όποιες εξεταστικές προκύψουν…
Η προσπάθεια διείσδυσης του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή στα ελληνικά κόμματα έγινε, για πρώτη φορά, με μεγαλύτερη ένταση και επιμονή. Οι εμπνευστές της επιχείρησης χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα, τα οποία βεβαίως τίθενται… φυσιολογικά.
Αν αποτελεί «εκτροπή» ή «πραξικοπηματική πράξη» (ακόμα για κάποιους) η είσοδος του αγαπητού του τουρκικού προξενείου στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, για την οποία χρειάστηκε να βγουν άλλοι που είχαν εκλεχθεί, για τους ανθρώπους με τη συγκεκριμένη κουλτούρα πολιτική ή άλλη είναι συνηθισμένη κατάσταση.
Αλλά και στο ΚΙΝΑΛ το Συνέδριο δεν ήταν διαφορετικό, μόνο επειδή διενεργούνταν μετά την απώλεια της Φώφης και την «καινούργια σελίδα» με τον Ανδρουλάκη.
Ήταν και ο Μπαλτατζής, ο οποίος συμμετείχε στις εργασίες του ως… «φίλος». Και αναρωτιέται ο απλός (πλην τίμιος) πολίτης: Προσκλήθηκε ως επικεφαλής του «γκριζόλυκου κόμματος» DEB;
Ωστόσο, είτε οι συνθήκες είχαν δημιουργηθεί είτε απλώς… είδε φως και μπήκε – το τελευταίο είναι, επίσης, μια συνταγή πολύ πετυχημένη, η οποία χρησιμοποιείται ευρέως στα συγκεκριμένα «μαγαζιά»…
Και τελικά τα ψηφαλάκια, αυτά τα… ευτελή χαρτάκια, όπως τα κατάντησαν οι αρχηγοί, οι επικεφαλής, οι… ταγοί αυτού του τόπου, συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο, όπως πάντα…
Ξεφεύγουν
Και επειδή το «χωράφι» είναι πρόσφορο, οι… αγριότητες περισσεύουν.
Χαρακτηριστική η περίπτωση εκφοβισμού δημοσιογράφου στην Κομοτηνή, ο οποίος ασχολήθηκε με τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ και δέχθηκε έμμεσες και άμεσες απειλές από τουρκόφωνα και τουρκόφρονα Μέσα της περιοχής μας. Με την Ιώνων να προσυπογράφει – δεν θα μας έκανε εντύπωση εάν υπέγραφε κιόλας μέρος ή ολόκληρο το άρθρο-«συμβόλαιο»…
Συγκυρία…
Οι σχέσεις με την Τουρκία είναι τεταμένες. Στην Αλεξανδρούπολη, πριν από λίγες μέρες, «χαιρετίσαμε» τα τουρκικά μαχητικά, που έκοψαν μερικές βόλτες προς… παραδειγματισμό (μας)…
Λογικό. Πώς να αντέξει κανείς το ταξίδι του έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ; Συν την ομιλία στο Κογκρέσο…
Ο Ερντογάν και είπε και έκανε – το πρώτο ήταν να μας στείλει τα μαχητικά του. Ύστερα άνοιξε το στόμα του και είπε αυτά που ακούσαμε όλοι και αναρωτιόμαστε, πρώτον, για το αν τα ακούμε όντως, δεύτερον, για το αν ο πρόεδρος… παραληρεί, τρίτον, μήπως κάτι έγινε με την… Εμινέ και μπέρδεψε τα φόρουμ…
Και το τελευταίο θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο, καθ’ όσον ακουγόταν σαν απατημένος σύζυγος που ετοιμάζεται να πάει στην πόρτα της πρώην καλής του (πια) και να αρχίσει τις ταρζανιές. Αυτό θα ήταν ένα έμμεσο μήνυμα για την «άπιστη», ότι η πόρτα εύκολα σπάει. Και ότι ο απατημένος ακόμη πιο εύκολα γίνεται (όπως έχει γίνει τόσες φορές και στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο στην Τουρκία) συζυγοκτόνος…
Ευκολάκι…
Το δίδαγμα…
Και με αυτές τις… διδακτικές παραβολές συνεχίζεται η ιστορία… αγάπης μας με τη γειτόνισσα.
Εδώ, ακόμα και οι δημοσιογράφοι της βιάστηκαν να εκνευριστούν και να αρχίσουν τα παράπονα. Δεν περίμεναν τον αρχηγό, που έχει μπει στο… πετσί του ρόλου (του απατημένου, ντε) λόγω εμπειρίας και ανατολίτικης… μπέσας.
«Τα προβλήματα από το 2019, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη και μετά, οδεύουν σε αδιέξοδο. Νωρίτερα, στην περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον είχαν παγώσει. Διότι υπήρχε ένας ιδιαίτερος δεσμός του κυρίου Προέδρου μας με τον Τσίπρα. Διότι, εξ όσων είχα αντιληφθεί, ο Τσίπρας είχε έναν ιδιαίτερο σεβασμό προς τον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Γι’ αυτόν τον λόγο υπήρχε και ατμόσφαιρα εξομάλυνσης», σχολίασε σε τηλεοπτικό κανάλι κυβερνητικός δημοσιογράφος.
Περί αντίληψης
Και, φυσικά, τα παιδιά… απέναντι έχουν… δίκιο. Αφού έτσι μεγάλωσαν. Με την πεποίθηση ότι όχι μόνον αριθμητικά αλλά και σε όλα τα επίπεδα η Τουρκία είναι ανώτερη της Ελλάδας.
«Ο Μητσοτάκης ακολουθεί μια πολιτική εκτός εθνικής γραμμής. Δηλαδή οδηγεί την Ελλάδα σε μια καταστροφή», είπε ο ίδιος δημοσιογράφος. Διότι το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας είναι να τα πηγαίνει καλά με τον μεγάλο της γείτονα, την Τουρκία, και να υπάρξει ειρήνη στη «νησιωτική θάλασσα» (όπως αποκαλείται από τους απέναντι το Αιγαίο).
Κοινώς «κάτσε ήσυχα, μωρή, και κάνε ό,τι σου λέω, για το καλό σου».
Τι δεν καταλαβαίνει ο υπόλοιπος κόσμος δηλαδή;
Δύσκολη θέση
Υπό κανονικές συνθήκες, ο Τσίπρας, ύστερα από αυτό, θα έπρεπε, να νιώσει κάπως άβολα. Μα, να του λένε ότι είχε «ιδιαίτερο δεσμό με τον κύριο Πρόεδρο»; Μοιραία, ο άλλος μπορεί να σκεφτεί… ό,τι θέλει. Έχουμε και μια τιμή και μια υπόληψη να υπερασπιστούμε…
Αλλά είναι και ο Οζγκιούρ στο κάδρο, οπότε, μάλλον «αμάσητα» πηγαίνουν κάτι τέτοια… άβολα.
Εμείς κι αυτοί…
Η φράση «εθνική γραμμή» θέτει κάποιους προβληματισμούς. Τι εννοεί ο ποιητής; «Γραμμή» όπως μπαίνεις ή όπως βγαίνεις;
Για να ξέρουμε τι λέμε και από ποια πλευρά κάθεσαι κι αγναντεύεις αυτήν τη… «νησιωτική θάλασσα», βρε αδερφέ…
Αντίστοιχο (για να συνεννοηθούμε) με αυτό που κάποιοι «από δω» χρησιμοποιούν, σίγουροι για την… ασφαλή τους επιλογή (το καλύτερο που μπορώ να σκεφτώ), όταν αποκαλούν τη Θράκη «δυτική». Και αυτό διότι δεν υφίσταται ως ιστορικός προσδιορισμός εδώ και 102 χρόνια –τουλάχιστον, για όσους κατοικοεδρεύουν στα όρια της ελληνικής επικράτειας–, μετά την απελευθέρωση και την ενσωμάτωσή της με την Ελλάδα.
Όχι, για να συνεννοηθούμε κάποια στιγμή (εάν είναι δυνατό κάτι τέτοιο).
Και το… κερασάκι
Μετά από δύο χρόνια… αναπαμού, ο Δήμος Ιάσμου ετοιμάζεται για το Φεστιβάλ Κερασιού, ένα πραγματικά πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ –όπως είχε ξεκινήσει–, η κατάληξη του οποίου ακολούθησε τα «πατροπαράδοτα».
Το όλο εγχείρημα είναι πολύ λογικό και ελπιδοφόρο από αναπτυξιακής και πολιτιστικής πλευράς, μιας και με τον «Καλλικράτη» έχουμε στη Θράκη έναν… κερασοπαραγωγό δήμο, αυτόν του Ιάσμου. Αλλά και με… τον «Καποδίστρια» ακόμη η όλη προσπάθεια κρεμάστηκε στο άρμα της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής.
Έτσι, από φεστιβάλ, όπως, δηλαδή, το αντιλαμβάνεται κάθε κάτοικος της ελληνικής επικράτειας, μετατράπηκε σε μια… τουρκομπαρόκ εκδήλωση, με τη συμμετοχή τούρκων αξιωματούχων και καλλιτεχνών, όπου η προπαγάνδα πάει κι έρχεται, σε ρυθμό τσιφτετελιών στο… συνθεσάιζερ.
(Υπενθύμιση λόγω… ιστορικής επετείου: 29 Μαΐου σήμερα. Το 1453… η Πόλις εάλω)
Έλλη Μητακίδου