Τι πρέπει να γίνει για να ζήσουμε σαν άνθρωποι! – Της Ελένης Παπαδοπούλου – Λαμπράκη

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Όσο κι αν γκρινιάζουμε για τον καιρό, περιμένουμε με την ανάσα μαραθωνοδρόμου, γεμάτοι ανυπομονησία, το καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι που, για όποιον ξέρει να ψάξει, οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη, με τις όμορφες γωνιές και τους κόλπους γύρω από την Αττική. Νερά πεντακάθαρα και βραχονησίδες ανάμεσα στην Αίγινα και στο Αγκίστρι.

Όπως η βραχονησίδα Κασίδα, που λέγεται έτσι γιατί πάνω της δεν υπάρχει ίχνος πράσινου, μόνο μια πανέμορφη λίμνη, που σε προκαλεί για βουτιά στα νερά της, με την άσπρη άμμο και την ήρεμη φλυαρία της. Όταν πήγα για πρώτη φορά στις Φλέβες, το μεγαλύτερο νησάκι του Αργοσαρωνικού, εκείνο που φαίνεται από την ακτή της Βούλας μού φαινόταν απίστευτο, ότι βρισκόμουν μια δρασκελιά από την ξηρά.

Μικρά καραβάκια σε πάνε σε ένα ξέφωτο με αμμουδερή γη κι ένα ταβερνάκι αιγαιοπελαγίτικο σε καλωσορίζει. Πιο πέρα, μια νησίδα ξαφνιάζει, γιατί έχει ένα όνομα που συχνά χρησιμοποιούμε σε γνωστή φράση, όταν θέλουμε να μιλήσουμε για μια αναμπουμπούλα ή ακόμη χειρότερα, μια καταστροφή. Μια φράση («έγινε της Πόπης») η οποία προέκυψε από συμβάν που έγινε στο συγκεκριμένο νησί, αφού πριν από χρόνια εξώκειλε εκεί ένα βαπόρι φορτωμένο με τυριά και ανθρώπους. Μια μικρή αναποδιά του καιρού σήκωσε ένα μπουρίνι θυμωμένο, που μετατόπισε το φορτίο και πνίγηκαν, λέει, 11 άνθρωποι.

Θα ήθελα να ήξερα, αυτές οι μεγάλες δυνάμεις της πολιτικής πόσο ακόμα θα καταστρέψουν τις απλές, μοναχικές μας βόλτες στην ακροθαλασσιά και θα σβήσουν από την ψυχή μας την αισιοδοξία για μια ζωή απαλλαγμένη από την ψύχωση του φόβου ενός πολέμου, που κάνει τα όνειρά μας φρούδες ελπίδες. Κι ενώ το μυαλό πλάθει ιστορίες, η σκέψη αγριεύει με τις καθημερινές σχεδόν γυναικοκτονίες και η ανθρώπινη υπόσταση δίνει τη θέση της στο άγριο έγκλημα.

Τι πρέπει να γίνει για να ζήσουμε και πάλι σαν άνθρωποι που χαίρονται έναν περίπατο στο δάσος ή μια βουτιά στη θάλασσα, που μπορεί να καταπιεί ως διά μαγείας τη θλίψη, την απογοήτευση, την ανάγκη για αγάπη, για συντροφικότητα, για φιλία;

Μια απίστευτα εγωιστική στάση κάνει τους ανθρώπους εκδικητικούς και αντί οι αλλεπάλληλες απειλές να σμίξουν τις διαφορές, όλο και μεγαλώνουν την αντιπαλότητα, δημιουργώντας ένα σύννεφο από μαύρους αναβάτες του θανάτου, με όπλα που διαλύουν χώρες και φτιάχνουν το σκηνικό της άγριας δολοφονίας λαών, πολιτισμών και νεολαίας, χωρίς ιδανικά, χωρίς σεβασμό, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς.

Τα παιδιά μας περνάνε ξαφνικά σε έναν κόσμο γεμάτο ακρότητες. Κι εμείς, βλέποντας κορίτσια να μαλλιοτραβιούνται στην αυλή του σχολείου, νιώθουμε να μας πνίγει η απογοήτευση ότι δεν κάναμε σωστά τη δουλειά μας.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ