Ρέα Γαλανάκη: Οι γονείς μου είναι ο πιο σημαντικός καθρέφτης…
[Εξομολογήσεις…]
• Ποτέ δεν λέμε τις βαθύτερες πληγές μας…
«Ο καθένας από εμάς θα έπρεπε να αφήσει πίσω μια μικρή περίληψη της ζωής του, να την αφήνει για τους αγαπημένους του. Το λέω αυτό και ως άνθρωπος και ως συγγραφέας. Είμαι πλέον και εγώ στην ηλικία των απολογισμών, βλέπω τα πράγματα πιο ψύχραιμα, βλέπω πώς μοιράζεται το δίκιο, βλέπω τα φάρμακα που κομίζουν τα χρόνια στη μνήμη. Γιατί έγραψα αυτό το βιβλίο; Δεν ξέρω ακριβώς.
Είναι επειδή, από ένα σημείο και μετά, μας τραβά όλους ανεξαιρέτως το χώμα που έχουμε μπροστά μας; Προσπαθώ ακόμη να βρω τις αιτίες. Ίσως είναι, μεταξύ άλλων η κατοπινή ανάγκη της επιστροφής σε μια καθοριστική περίοδο της ζωής μου. Πάντως, δεν πρωτοτυπώ.
Πολλοί συγγραφείς, στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, έχουν γράψει για τους γονείς τους. Μου πήρε συνολικά τέσσερα χρόνια να ολοκληρώσω το βιβλίο. Ξεκίνησα να γράφω την εισαγωγή αλλά μετά σταμάτησα. Κακά τα ψέματα, το θέμα είναι δύσβατο, δύστροπο. Το ξανάπιασα στη διάρκεια της πανδημίας, όταν κλειστήκαμε μέσα για τα καλά. Αλλιώς, μπορεί και να μην το είχα κάνει καθόλου.
Κλήθηκα να μιλήσω για εμένα, να μιλήσω χωρίς μάσκες για τον εαυτό μου. Δυσκολεύτηκα πολύ. Δεν το κρύβω. Οι γονείς μας αποτελούν ίσως τον πιο σημαντικό καθρέφτη μας, διότι σε αυτόν, έναν καθρέφτη επίπονο και τρυφερό συγχρόνως, αντανακλάται η αυτογνωσία μας. Η δυσκολία σε αυτού του είδους τα κείμενα έγκειται επίσης – το λέω και το υπογράφω με ένταση – στο ότι ποτέ δεν λέμε τις βαθύτερες πληγές μας. Πάντα αποσιωπούμε κάποια πράγματα από τις ζωές μας και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ ανθρώπινο».
Υπογραφή: Ρέα Γαλανάκη, Συγγραφέας
Φωτο: facebook.com/RheaGalanaki