Βασίλης Ταλαμάγκας στο “Π”: Ο ΣΥΡΙΖΑ της νέας εποχής και ο Τσίπρας

Του
ΒΑΣΙΛΗ ΤΑΛΑΜΑΓΚΑ

Το συνέδριο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ξεκαθάρισε απολύτως τα πράγματα, με καθυστέρηση σχεδόν τριών χρόνων. Η συντριπτική πλειοψηφία των συνέδρων έδωσε το πράσινο φως στον Αλέξη Τσίπρα για την ευθύνη της κεντρικής πολιτικής του κόμματος και τις όποιες αποφάσεις.

Ο Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας ήταν ελληνικό πολιτικό κόμμα της Αριστεράς. Ιδρύθηκε το 1989 ως εκλογική συμμαχία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, της Ελληνικής Αριστεράς και άλλων κομμάτων του κεντροαριστερού χώρου.

Το 1991, μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ, μετεξελίχθηκε σε ενιαίο κόμμα, ενώ το 2004 πρωτοστάτησε στον σχηματισμό του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), του οποίου απετέλεσε τη μεγαλύτερη συνιστώσα. Το 2013 ο Συνασπισμός αυτοδιαλύθηκε, εν όψει της μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα.

Στον τότε Συνασπισμό του 1989 προσχώρησαν η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά, η Σοσιαλιστική Πορεία του Νίκου Κωνσταντόπουλου, το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και προσωπικότητες από το ΠΑΣΟΚ και το Κέντρο, όπως ο Μανόλης Δρεττάκης και ο Στάθης Παναγούλης. Τον Απρίλιο του 1989 συγκροτήθηκαν τα όργανα του κόμματος, με τον Χαρίλαο Φλωράκη να αναλαμβάνει τη θέση του προέδρου και τον Λεωνίδα Κύρκο τη θέση του γραμματέα του κόμματος.

Ο Συνασπισμός συμμετείχε για πρώτη φορά σε εκλογές τον Ιούνιο του 1989, όπου κατάφερε να βγει στην τρίτη θέση με ποσοστό 13,1%, εκλέγοντας 28 βουλευτές. Μετεκλογικά συμφώνησε να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία, αλλά πρωθυπουργός να μην είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Έτσι, σχηματίστηκε κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Ο Συνασπισμός αποτέλεσε το πρώτο αριστερό κόμμα στην Ελλάδα που συμμετείχε στην κυβέρνηση και συνεπώς στη διακυβέρνηση της χώρας.

Τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε, μετά τα Μνημόνια, στην πρώτη αριστερή διακυβέρνηση, ως αποφόρτιση των κοινωνικών συνθηκών που είχαν διαμορφωθεί. Όσοι έχουν μελετήσει τις κινήσεις Τσίπρα από το παρελθόν διαβλέπουν ότι δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό για ένα «ανακάτεμα της τράπουλας» άνευ όρων. Όταν μάλιστα δεν έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης, τέτοιου είδους πολιτικές μπορεί να έχουν ξεκάθαρα ακτιβιστικά χαρακτηριστικά. Είναι μάλλον δύσκολο να προβλέψει κανείς τη στάση των άλλων κομμάτων απέναντι σε τέτοιες πολιτικές. Σε κάθε περίπτωση όμως οι κινήσεις Τσίπρα μπορούν να καλύπτονται από το δόγμα «εγώ προσπάθησα για το κοινό μέτωπο».

Η πρώτη Κυριακή με απλή αναλογική, όποτε και αν γίνουν εκλογές, δίνει τη δυνατότητα εξαγωγής συμπερασμάτων, αν μάλιστα το ποσοστό των αριστερών κομμάτων είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό του κυβερνώντος κόμματος. Μπορεί να υπάρξει κοινή συνεργασία των αριστερών κομμάτων πριν από τις εκλογές; Στη σημερινή Ελλάδα φαντάζει μάλλον απίθανο.

Με δεδομένα όμως τα σοβαρότατα προβλήματα της οικονομίας, απόρροια του πόλεμου αλλά και της πανδημίας, δύσκολα θα μπορούσε να προφητέψει κανείς το μέλλον.

Παρά τους όποιους μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς, ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να καταστήσει σαφές προς κάθε κατεύθυνση, κυρίως στο εσωτερικό του κόμματός του, ότι έχει την μπαγκέτα των εξελίξεων. Αταβιστικές συμπεριφορές στο όνομά του, πρόσωπα που παίζουν διπλό παιχνίδι, υποκριτικές συμπεριφορές «μεγάλων ανθρώπων» μάλλον θα πρέπει να κρίνονται ή να αποδοκιμάζονται από τον ίδιο χωρίς στείρους συναισθηματισμούς.

Σε διαφορετική περίπτωση, η υιοθέτηση της πολιτικής «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν» –μετά το συνέδριο– κινδυνεύει να παγιοποιήσει έναν πολιτικό αχταρμά, που σε κάθε περίπτωση θα απομυζεί το δικό του πολιτικό κεφάλαιο.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ