Ρίζος Μαρούδας στο “Π”: Η μόνη διέξοδος για τους βιοπαλαιστές αγρότες βρίσκεται στον δρόμο της ανατροπής

Του
ΡΙΖΟΥ ΜΑΡΟΥΔΑ
Μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ,
Προέδρου της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Ν. Λάρισας

Οι αγρότες της χώρας μας έχουν ήδη νιώσει για τα καλά στο πετσί τους τις επιπτώσεις των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με το ρωσικό εμπάργκο που επιβλήθηκε ήδη από το 2014 και είχε αρνητικές επιπτώσεις στην απορρόφηση μιας σειράς αγροτικών προϊόντων.

Σήμερα, ο οικονομικός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ – ΕΕ από τη μια και της Ρωσίας από την άλλη είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της πολεμικής αντιπαράθεσης στην Ουκρανία και του ανταγωνισμού δύο ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων για τη μοιρασιά των αγορών σε βάρος των λαών. Η κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ κ.λπ. στηρίζουν την πολιτική των κυρώσεων της ΕΕ, με ό,τι συνέπειες έχει αυτό για τον λαό μας και τους αγρότες. Είναι και αυτό στοιχείο της εμπλοκής της χώρας στον πόλεμο.

Σε αυτές τις συνθήκες, οι αγρότες κινδυνεύουν από ένα πολύ απειλητικό τσουνάμι ακρίβειας στο πετρέλαιο, στο ρεύμα, στα λιπάσματα, στις ζωοτροφές, με κίνδυνο να μην μπορούν να ορθοποδήσουν, αφού ήδη πλήττονται από τις χαμηλές τιμές πώλησης στους μεγαλεμπόρους, σε συνδυασμό με το ήδη αυξημένο κόστος παραγωγής.

Ασφαλώς, είναι βαθύτερες οι αιτίες των προβλημάτων, της πανάκριβης ενέργειας και των ακριβών λιπασμάτων και άλλων εφοδίων. Σχετίζονται με την προώθηση της πολιτικής της πράσινης μετάβασης στην ενέργεια, που αποτελεί κοινή πολιτική όλων, τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ.

Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν σε μια διαμορφωμένη σκληρή πραγματικότητα, αφού με βάση την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) θυσιάστηκε η αγροτική παραγωγή μιας σειράς χωρών, όπως η Ελλάδα, προς όφελος των κερδών των μεγάλων εξαγωγικών βιομηχανικών ομίλων.

Αποτέλεσμα, η χώρα μας να εισάγει το 70% περίπου των αναγκών της σε μαλακό σιτάρι –το κύριο συστατικό του ψωμιού– παρά τις υπάρχουσες σημαντικές παραγωγικές δυνατότητες για κάλυψη των κοινωνικών αναγκών σε ασφαλή και ποιοτικά τρόφιμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι σταδιακά, μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ (τότε ΕΟΚ), το μαλακό σιτάρι άρχισε να εγκαταλείπεται ως καλλιέργεια. Έτσι, ενώ η εγχώρια παραγωγή το 1980 ξεπερνούσε τους 2,3 εκατ. τόνους, το 2018 δεν έφτανε καν τους 300.000 τόνους, τη στιγμή που οι ανάγκες ξεπερνούν τους 1,3 εκατ. τόνους ετησίως και για την κάλυψή τους έγιναν εισαγωγές 1 εκατ. τόνων. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση στο κρέας, στο αγελαδινό γάλα, στη ζάχαρη, στις ζωοτροφές κ.λπ.

Αυτήν τη στρατηγική υπηρετούν και υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις, υποχρεώνοντας τον αγρότη, άλλοτε με πρόστιμα, άλλοτε με θαφτικά, άλλοτε με επιδοτήσεις, να εγκαταλείπει την καλλιέργεια αναγκαίων για τον λαό προϊόντων, να περνά από τη μία καλλιέργεια στην άλλη χωρίς μέλλον.

Τα μέτρα που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση της ΝΔ για τη στήριξη δήθεν των αγροτών έχουν ως μοναδικό κριτήριο τη λειτουργία της αγοράς, ώστε να συνεχίζεται αδιατάρακτα η κερδοφορία εμποροβιομηχάνων και εισαγωγέων.

Αποκαλύπτεται ότι η αντοχή της οικονομίας είναι λάστιχο με ταξικά κριτήρια. Αυτή αντέχει τη μείωση της φορολογίας των βιομηχάνων και τις δεκάδες φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές, τους πολεμικούς εξοπλισμούς-μαμούθ και τα 4 δισ. τον χρόνο για τις στρατιωτικές ανάγκες του ΝΑΤΟ, αλλά δεν αντέχει την κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής στο ρεύμα, το αφορολόγητο πετρέλαιο, την ενίσχυση δημόσιου συστήματος υγείας στην ύπαιθρο, με δωρεάν παρεχόμενες σύγχρονες υπηρεσίες και όλα τα αναγκαία φάρμακα.

Κριτήριο του ΚΚΕ για τις απαιτήσεις των βιοπαλαιστών αγροτών αποτελεί η ζωή τους και οι ανάγκες τους, όπως και όλων των εργαζομένων, και όχι οι προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων.

Γι’ αυτό το ΚΚΕ στηρίζει έμπρακτα τα αιτήματα των βιοπαλαιστών αγροτών, τις διεκδικήσεις τους, όπως αυτές εκφράστηκαν και στους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, μέσα από τις κινητοποιήσεις των μπλόκων, το συλλαλητήριό τους στο κέντρο της Αθήνας. Προβάλλει αυτά τα αιτήματα με κάθε τρόπο και μέσα στη Βουλή με αντίστοιχες παρεμβάσεις.

Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ αναδεικνύει ότι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για τους βιοπαλαιστές αγρότες βρίσκεται στον δρόμο της σύγκρουσης με την πολιτική της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των επιχειρηματικών ομίλων. Βρίσκεται στην προοπτική μιας άλλης οργάνωσης της αγροτικής παραγωγής, που θα στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία, στον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, στον εθελοντικό παραγωγικό συνεταιρισμό, στην απαλλαγή του αγρότη από τα βιομηχανικά, τραπεζικά, εμπορικά μονοπώλια, στην ολόπλευρη στήριξη της ποιότητας ζωής του από την εργατική-λαϊκή εξουσία κ.λπ. Αυτή είναι η απάντηση που δίνει για τον αγρότη ο σοσιαλισμός, εξασφαλίζοντας πραγματικά την επιβίωσή του με τους σύγχρονους όρους του 21ου αιώνα.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: verianet.gr