Ανδρέας Λοβέρδος στο “Π”: Για την εμβληματική μάχη ελευθερίας της Ουκρανίας

Του
ΑΝΔΡΕΑ ΛΟΒΕΡΔΟΥ
Βουλευτή, πρώην Υπουργού

Ο πόλεμος στην Ουκρανία εδώ και λίγες ημέρες έχει μπει στη δεύτερη και πιο κρίσιμη φάση. Η πρώτη φάση σημαδεύτηκε από την αποτυχία των ρωσικών στρατευμάτων να καταλάβουν την πρωτεύουσα της Ουκρανίας, το Κίεβο, με σοβαρές μάλιστα απώλειες σε στρατεύματα και σε στρατιωτικό υλικό, και τερματίσθηκε με την αποχώρηση – υποχώρηση όλων των ρωσικών στρατευμάτων από τη Βόρεια Ουκρανία.

Όπως, μάλιστα, ο βρετανικός «Guardian» αναφέρει σε πρόσφατο δημοσίευμά του, οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις και η παλλαϊκή αντίσταση, ανεξαρτήτως τι πιστεύει ο καθένας από αυτούς, έχουν ανακαταλάβει όλες τις περιοχές της Βόρειας Ουκρανίας, μέχρι τα σύνορα με τη Λευκορωσία και τη Ρωσική Ομοσπονδία.

Από αυτήν την πρώτη φάση του πολέμου μπορούν να εξαχθούν ορισμένα κρίσιμα συμπεράσματα, που συνοψίζονται σε ένα αντιστικτικό δίπολο: Από τη μία πλευρά οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις εμφάνισαν σοβαρή εγγενή δυσλειτουργικότητα, με κακό επιχειρησιακό συντονισμό, χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης, ανεπαρκή επιμελητειακή υποστήριξη, χαμηλό ηθικό προσωπικού κ.λπ. Από την άλλη πλευρά, οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις επέδειξαν επιχειρησιακή και μαχητική επάρκεια, υψηλό ηθικό και άριστη χρήση των δυτικών οπλικών συστημάτων, με τα οποία είχαν εφοδιασθεί από τις χώρες του ΝΑΤΟ και του δυτικού ελευθέρου κόσμου.

Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί και να υπογραμμισθεί επίσης η τεχνολογική υπεροχή του στρατιωτικού εξοπλισμού της Δύσης. Η ενεστώσα φάση του πολέμου, που αφορά την κατάληψη ολόκληρης της περιοχής της κοιλότητας του Ντον (DonBas), πιθανότατα θα κρίνει την έκβαση του ρωσοουκρανικού πολέμου και η ισοπεδωμένη Μαριούπολη θα είναι το σημείο της διαπραγμάτευσης. Σ’ αυτήν τη φάση του πολέμου οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις θα αντιμετωπίσουν το πλέον εμπειροπόλεμο, καλύτερα εξοπλισμένο και αριθμητικά ισοδύναμο με αυτές τμήμα του Ουκρανικού Στρατού.

Έγκυροι στρατιωτικοί αναλυτές θεωρούν ότι οι επιτιθέμενες ρωσικές δυνάμεις θα δυσκολευθούν να διασπάσουν τις αμυντικές γραμμές στην Ανατολική Ουκρανία, που είναι καλά οργανωμένες και προετοιμασμένες μετά από οκτώ χρόνια τοπικού πολέμου. Γι’ αυτό θα επικεντρωθούν σε πόλεμο φθοράς (war of attrition), με εκτεταμένη χρήση πυροβολικού και αεροπορίας. Από την άλλη πλευρά, οι ουκρανικές δυνάμεις ενισχύονται –χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε όμως σε πόση έκταση– με βαρέα όπλα χερσαίου πολέμου, πυροβολικό, άρματα μάχης, τεθωρακισμένα οχήματα μάχης (TOMΑ) και μεταφοράς προσωπικού (ΤΟΜΠ).

Στο σημείο αυτό, και ενώ σύσσωμη η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις, η θέση της χώρας μας και της Ευρώπης πρέπει να είναι σαφής: Η Ελλάδα ήταν πάντα και πρέπει να είναι απαρέγκλιτα και τώρα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Ό,τι εξάλλου και να συμβεί στο πεδίο της μάχης, στο πεδίο της μάχης των ιδεών, στο πεδίο της μάχης της κοινής γνώμης το αποτύπωμα αυτής της πρωτοφανούς σύγκρουσης είναι ήδη σαφές. Οι Ουκρανοί, όποιοι και αν είναι, δεν κέρδισαν απλώς την πρώτη φάση του πολέμου, άρα και τις εντυπώσεις. Ό,τι κι αν συμβεί στη δεύτερη φάση, κέρδισαν μια εμβληματική μάχη ελευθερίας. Ακριβώς γι’ αυτό είναι απολύτως αδιανόητο να τίθεται το ερώτημα «με τους Ρώσους ή τους Ουκρανούς;».

Ένα τέτοιο ερώτημα αντιστοιχεί στο «με τον κακό ή με τον καλό;», «με την παράνομη εισβολή ή με την ελευθερία;». Επειδή η απάντηση είναι προφανής, προφανές είναι και το συμπέρασμα ότι σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό σύστημα πρέπει να σταθεί ξεκάθαρα στο πλευρό εκείνων που δίνουν τη μάχη για την ελευθερία και σηκώνουν το λάβαρο των αρχών και των αξιών που υπερασπίζεται η Δύση αιώνες τώρα. Όσα λάθη της Δύσης και αν εντοπίζουν κάποιοι, κανένας συμψηφισμός δεν χωράει σε αυτήν την ανάλυση. Η Ιστορία ποτέ δεν συμψηφίζει, προχωράει μπροστά και την ώρα της κρίσης απαιτεί από όλους καθαρότητα στάσης και αποφασιστικότητα. Η νίκη της Ουκρανίας θα είναι νίκη της δημοκρατικής Ευρώπης και μέσα από αυτήν τη νίκη περνάει η ασφάλεια, η ελευθερία και η ευημερία όλων των Ευρωπαίων.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ