Θοδωρής Δρίτσας στο “Π”: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα
Του
ΘΟΔΩΡΗ ΔΡΙΤΣΑ
Βουλευτή Α’ Πειραιά & Νήσων,
Τομεάρχη Εθνικής Άμυνας της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία
Εύστοχα ο Αλέξης Τσίπρας, την Πέμπτη το βράδυ, στην ομιλία-εισήγησή του κατά την έναρξη του 3ου Συνεδρίου του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς-Προοδευτική Συμμαχία, επικαιροποίησε το ιστορικό δίλημμα που έθεσε η εξεγερμένη εργατική τάξη της Γερμανίας στις αρχές του 20ού αιώνα.
Οι εποχές δεν είναι ποτέ ίδιες, η Ιστορία προφανώς δεν επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο, αλλά οι αναλογίες και οι συσχετισμοί –πάντα βέβαια μέσα στο πλαίσιο της σύγχρονης πραγματικότητας– έχουν τεράστια σημασία και μπορούν να αποτελέσουν στέρεο έδαφος για πολιτικές επιλογές υπέρβασης γενικευμένων κρίσεων και επίλυσής τους, προς προοδευτική και δημοκρατική κατεύθυνση.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι αποδεδειγμένα πλέον η πιο ακατάλληλη και, πολύ φοβάμαι, μοιραία, η πιο καταστροφική, μπροστά στα τεράστια προβλήματα που συσσωρεύονται. Γι’ αυτό και η πολιτική αλλαγή που το Συνέδριό μας στέλνει ως καθαρό μήνυμα είναι επιτακτική ανάγκη και όσο πιο γρήγορα τη διεκδικήσει και την επιβάλει η ελληνική κοινωνία τόσο καλύτερα για τον τόπο.
Η κρίση του καπιταλισμού διαρκώς επιταχύνεται. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση γέννησε τεράστιες ανισότητες, ακόμα και σε χώρες που καταγράφουν εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης, όπως η Κίνα και η Ινδία. Η παγκόσμια φτώχεια μεγαλώνει, οι ανταγωνισμοί παροξύνονται, οι αιτίες που επιδεινώνουν την κλιματική κρίση δεν τιθασεύονται, τα μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα διογκώνονται, οι πολεμικές συγκρούσεις κλιμακώνονται και τώρα πια, με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, το «τζίνι» βγήκε από το λυχνάρι και το ενδεχόμενο γενίκευσης του πολέμου είναι ισχυρότατα πιθανό. Έχουμε πλέον αλληλοτροφοδοτούμενη κρίση, χρηματοπιστωτική, οικονομική, ενεργειακή, κλιματική, κοινωνική, που όλα δείχνουν ότι έχει ξεφύγει από τις δυνατότητες ισορροπίας ανάμεσα στους ισχυρούς παίκτες. Υπάρχουν όλα τα στοιχεία που συγκροτούν μία ανεξέλεγκτη απειλή ενός Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η χώρα μας, η ευρύτερη περιοχή, η Μεσόγειος, η Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια και η Ευρώπη ολόκληρη, όχι μόνο δεν είναι έξω από την επίδραση αυτών των εξελίξεων, αλλά, αντίθετα, είναι στο κέντρο τους. Και εδώ η κυβέρνηση της Δεξιάς πολιτεύεται με μάτια ερμητικά κλειστά, επιλέγοντας να μη βλέπει, να μην ακούει, να μη βουλεύεται, να μη διαβουλεύεται, να μην αντιδρά. Επιλέγει για όλα τα ζητήματα το «βλέποντας και κάνοντας», ελπίζοντας πως έτσι θα ξορκίσει το κακό για να το αποφύγει. Στρουθοκαμηλισμός…
Μοιραίοι, οι κυβερνώντες επιδίδονται σε μία ήδη, από καιρό, ξεπερασμένη διεθνώς δογματική και ακραία νεοφιλελεύθερη συνταγή, η οποία συνίσταται μονομανιακά σχεδόν στον στόχο της, όσο γίνεται, μεγαλύτερης κερδοφορίας μεγάλων επιχειρήσεων.
Στην πανδημία αρνείται να στοχεύσει στην πολλαπλή ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας και ταυτόχρονα μεθοδεύει νέα φάση εγκληματικής χαλάρωσης υγειονομικού ελέγχου και μέτρων, την ώρα που οι καταγεγραμμένοι θάνατοι καθημερινά αυξάνονται. Εάν αυτή δεν είναι στρατηγική της «ανοσίας της αγέλης» –χωρίς βέβαια να δηλώνεται ρητά–, τότε τι είναι;
Για τον πληθωρισμό και την ακρίβεια η βασική μέριμνα είναι να μη θιγούν τα κέρδη ή ακόμα και τα υπερκέρδη των εταιρειών που έχουν συγκροτήσει καρτέλ στην ενέργεια ή στη διακίνηση αγαθών. Επαναπαύεται η κυβέρνηση με το επιχείρημα ότι και αυτή η κρίση είναι εισαγόμενη, την ώρα που η μία μετά την άλλη οι χώρες της Ευρώπης μπαίνουν, βήμα βήμα, σε επιλογές που αντιστοιχούν σε οικονομία εκτάκτων συνθηκών, αυτό που λέμε «οικονομία πολέμου». Ο κ. Μητσοτάκης επιδίδεται συστηματικά στην παρουσίαση της γνωστής εξωραϊσμένης εικόνας, όπου για όλα τα προβλήματα άλλοι έχουν την ευθύνη και εκείνος κάνει το καλύτερο δυνατό. Μοιραίος και επικίνδυνος, αλλά μέχρι εδώ!
Το Συνέδριο του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς-Προοδευτική Συμμαχία συγκροτημένα στέλνει απόψε, με τη λήξη των εργασιών του, το ισχυρό μήνυμα για πολιτική αλλαγή με προοπτική και με πλήρη επίγνωση της ιστορικής κρισιμότητας των στιγμών και των νέων μεγάλων δυσκολιών. Όλα δείχνουν ότι και η κοινωνία κινείται ήδη προς την ίδια κατεύθυνση. Η νέα συνάντηση της Αριστεράς με τις επείγουσες και επιτακτικές ανάγκες και τις προσδοκίες της ελληνικής κοινωνίας είναι η πραγματική και βάσιμη ελπίδα σε αυτήν τη συγκυρία. Να μην αφήσουμε χώρο στη βαρβαρότητα!
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ