Σοφία Βούλτεψη στο “Π”: Στο άρμα του Πούτιν μόνο οι ακραίοι
Της
ΣΟΦΙΑΣ ΒΟΥΛΤΕΨΗ
Βουλευτού Β3 Νότιου Τομέα Αθηνών της ΝΔ,
Υφυπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου, Δημοσιογράφου
Η εισβολή της Ρωσίας, με εντολή Πούτιν, στην Ουκρανία είναι μια παράνομη πράξη. Αποτελεί παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, είναι επίθεση σε μια κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα, η οποία έχει δικαίωμα να αποφασίζει για τη μοίρα της.
Επ’ αυτού δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Η δε «άποψη» περί «ζητημάτων ασφαλείας» που προβάλλει η Μόσχα δεν γίνεται αποδεκτή. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ναζιστική Γερμανία ήταν αυτή που υποστήριζε ότι χρειάζεται ζωτικό χώρο.
Θυμόμαστε όλοι πολύ καλά πως τον καιρό που κατέρρεε η Σοβιετική Αυτοκρατορία και η Ρωσία περνούσε στον εθνικό απομονωτισμό, δεν είχε τεθεί κανένα θέμα περί ζωτικού χώρου και ασφάλειας.
Στη Ρωσία ήταν τότε όλοι πολύ χαρούμενοι, καθώς είχαν προηγηθεί σκληρά χρόνια, με πολλές στερήσεις – ούτε μία μέρα δεν θα άντεχαν εκεί όλοι όσοι σήμερα νοσταλγούν την παλιά Σοβιετική Ένωση, φορώντας το αγαπημένο τους τζιν και πίνοντας το φρεντοτσίνο τους.
Πίστευαν τότε οι Ρώσοι πως… είχαν απαλλαγεί από όλες αυτές τις χώρες-δορυφόρους ή τις σοσιαλιστικές δημοκρατίες για τις οποίες τόσες θυσίες έκανε ο ρωσικός λαός, που στερούνταν τη θέρμανση, ακόμη και το φαγητό για να τους στέλνει σιτηρά και φυσικό αέριο προκειμένου να παραμένουν υπό την επιρροή της Μόσχας.
Όσοι κυκλοφορούσαμε εκείνην την ταραγμένη εποχή, με τις κοσμογονικές αλλαγές στην περιοχή, αυτά τα βλέπαμε με τα μάτια μας και τα ακούγαμε με τα αυτιά μας.
Οι χώρες-δορυφόροι, με τη σειρά τους, ένιωσαν να απελευθερώνονται από τον ασφυκτικό έλεγχο της σοβιετικής ιεραρχίας και της εγχώριας νομενκλατούρας. Ούτε αυτές ξέχασαν πράξεις κρατικής βίας, όπως η καταστολή της ουγγρικής επανάστασης το 1956, η εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Τσεχοσλοβακία το 1968, που έβαλε τέλος στην «Άνοιξη της Πράγας», οι ταραχές στην Πολωνία, μετά τη δημιουργία του συνδικάτου «Αλληλεγγύη» στο Γκντανσκ, τα συρματοπλέγματα στο Τείχος του Βερολίνου.
Έτσι χαράχθηκαν τα νέα σύνορα και δημιουργήθηκαν ανεξάρτητες χώρες. Οι οποίες προφανώς δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν για τους Σοβιετικούς. Αισθάνονταν –και συνεχίζουν να αισθάνονται– ότι αποτίναξαν τον ζυγό τους.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες.
Όταν, το 2000, στην εξουσία βρέθηκε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, η Ρωσία άρχισε σιγά σιγά να περνά από τον εθνικό απομονωτισμό στον ιμπεριαλιστικό εθνικισμό.
Ο Πούτιν άρχισε να λέει πως η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν «το μεγαλύτερο λάθος της Ιστορίας». Και από τότε προσπαθεί με διάφορα προσχήματα να ξαναβάλει στο μαντρί του τις πρώην δημοκρατίες της πρώην ΕΣΣΔ. Για τις άλλες δεν μπορούσε να κάνει πολλά, αφού είχαν στο μεταξύ ενταχθεί στην ΕΕ.
Και άρχισε το πανηγύρι. Ξεκίνησε το 2008 με τον πόλεμο στη Γεωργία, με υπόβαθρο τα αποσχιστικά κινήματα σε Νότια Οσετία και Αμπχαζία. Μετά, το 2014, ήλθε η σειρά της Κριμαίας, την οποία η Ρωσία προσάρτησε, ενώ αποτελεί ουκρανικό έδαφος.
Τώρα αναγνώρισαν τις αυτοαποκαλούμενες αυτόνομες περιοχές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Ως προοίμιο της εισβολής στην Ουκρανία, φυσικά.
Όλα αυτά τα χρόνια ο Πούτιν θέλει να μας πείσει πως έχει δίκιο που άλλαξε γνώμη και τώρα θέλει πίσω την αυτοκρατορία του. Σύμφωνα με την επίσημη ρωσική προπαγάνδα «σώζει τους Ρωσόφωνους».
Αν κάτι τέτοιο γινόταν αποδεκτό, αν δηλαδή η γλώσσα αποτελούσε κριτήριο, τότε θα μπορούσε να εισβάλει σε οποιαδήποτε χώρα με Ρωσόφωνους. Και κάποιος άλλος, όμοιός του, θα μπορούσε να εισβάλει όπου του καπνίσει.
Σε τέτοιες παράνομες ενέργειες η απάντηση πρέπει να είναι όσο πιο σκληρή γίνεται. Γι’ αυτό οι χώρες έστειλαν αμυντικό υλικό στην Ουκρανία. Για να πάει το μήνυμα.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στις 4 Μαρτίου η Ισπανία του Σάντσεθ και των Podemos έστειλε δύο αεροπλάνα με ελαφρά πολυβόλα, εκτοξευτές ρουκετών και σφαίρες. Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης και αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος Πάμπλο Κασάδο είπε στον Σοσιαλιστή Σάντσεθ: «Θα περπατήσουμε σ’ αυτόν τον δρόμο μαζί».
Την ίδια φράση χρησιμοποίησαν και οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες, απευθυνόμενοι στον Σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Σολτς.
Και –όπως και στην περίπτωση της πανδημίας– σε όλη την Ευρώπη συμφώνησαν όλοι, ανεξαρτήτως της πολιτικής τους τοποθέτησης. Διαφώνησαν μόνο οι ακραίοι – της Δεξιάς και της Αριστεράς. Και αυτό κάτι λέει…