Στάικος Βεργέτης στο “Π”: Νικητής της ζωής το ποδόσφαιρο

Του
ΣΤΑΪΚΟΥ ΒΕΡΓΕΤΗ
Προπονητή ΟΦ Ιεράπετρας

Κατά την παιδική μου ηλικία, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, είχε προβληθεί μια ταινία που λεγόταν «Η μεγάλη απόδραση των 11». Με λίγα λόγια, στη Γερμανία, σε ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, στο Κίεβο, το 1942, ο γερμανός διοικητής της ουκρανικής πρωτεύουσας είχε την ατυχή, όπως αποδείχθηκε, έμπνευση να οργανώσει ποδοσφαιρική αναμέτρηση ανάμεσα σε γερμανούς ποδοσφαιριστές και αιχμαλώτους, οι οποίοι πριν από τον πόλεμο αγωνίζονταν σε Δυναμό Κιέβου και Λοκομοτίβ. Η ομάδα των αιχμαλώτων κατάφερε να κερδίσει 5-1, παρά το γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές της ήταν ταλαιπωρημένοι από τις κακουχίες του πολέμου.

Το σοκ ήταν τέτοιο που ο γερμανός διοικητής διέταξε τη διεξαγωγή επαναληπτικής αναμέτρησης τρεις μέρες αργότερα. Η είσοδος επετράπη μόνο σε γερμανούς αξιωματούχους και διαιτητής ορίστηκε ένας αξιωματικός των Ες-Ες, που επέτρεπε τα αντιαθλητικά μαρκαρίσματα των γερμανών παικτών. Παρά τις απειλές που δέχτηκαν οι ρώσοι και ουκρανοί στρατιώτες σε περίπτωση που νικήσουν, αυτοί κέρδισαν τον αγώνα με σκορ 5-3 και λίγες μέρες μετά κατηγορήθηκαν για κατασκοπία, οδηγήθηκαν στα κρατητήρια και υπέστησαν άγριους βασανισμούς. Υπάρχει μνημείο πεσόντων σχετικά έξω από το γήπεδο της Ζενίτ.

Στην ταινία που μεταφέρθηκε αυτή η πραγματική ιστορία μπορεί να μας έχουν μείνει κάποιες ποδοσφαιρικές στιγμές, όπως το ψαλιδάκι του Πελέ, η ντρίμπλα του Αρντίλες ή η απόκρουση του Σταλόνε σε πέναλτι, όμως αποτυπώνεται με έντονο και εμφατικό τρόπο η νίκη, κατά κράτος, του ποδοσφαίρου έναντι του πολέμου. Το ποδόσφαιρο αναδεικνύεται νικητής της ζωής, είναι το φαινόμενο που ενώνει, που ενθουσιάζει τα πλήθη, που κάνει τους ανθρώπου να ζουν, να αισθάνονται έντονα συναισθήματα, να ξεφεύγουν από την καθημερινότητά τους, ακριβώς όλα τα αντίθετα από τα δεινά του πολέμου.

Στην παραπάνω ιστορία, Ρώσοι και Ουκρανοί ενώθηκαν, συνασπίστηκαν απέναντι σε έναν κοινό εχθρό. Στην παρούσα φάση αντιμάχονται μεταξύ τους και δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο παράδειγμα για τη μεταξύ τους ειρήνη από αυτήν την ιστορία του 1942. Μακάρι οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι η μόνη αντιπαλότητα θα πρέπει να έχει τα όρια που έχει ένας αγώνας ποδοσφαίρου: Χρόνος 90 λεπτά, απόσταση οι γραμμές του γηπέδου, κανόνες, fair play, πριν και μετά… πάλι φίλοι.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ