Άννα Ντουντουνάκη στο “Π”: Αθλητισμός και πόλεμος

Της
ΑΝΝΑΣ ΝΤΟΥΝΤΟΥΝΑΚΗ
ελληνίδας Πρωταθλήτριας στην Κολύμβηση

Ο πόλεμος (στην Ουκρανία) –όπως ήταν αναμενόμενο– φέρνει τσουνάμι εξελίξεων, ενώ δεν αφήνει αλώβητους τους αθλητές, τη διεξαγωγή των μεγάλων διεθνών αθλητικών διοργανώσεων και τον αθλητισμό.

Διεθνείς αθλητικές ομοσπονδίες επιβάλλουν απαγορεύσεις τόσο σε εθνικές ομάδες όσο και σε αθλητές ξεχωριστά.

Στα αρχαία ελληνικά χρόνια οι πόλεμοι σταματούσαν και είχαμε Ολυμπιακή Εκεχειρία κατά τη περίοδο των Αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων. Συμβολικό αλλά και ενδιαφέρον θα ήταν να εφαρμοστεί και στις μέρες μας η Ολυμπιακή Εκεχειρία.

Η επιρροή του πολέμου πάνω στον αθλητισμό, που είναι και πολιτιστικό αγαθό, είναι τεράστια. Τα τελευταία 50 χρόνια συχνά ομάδες χωρών απέχουν, για πολιτικούς λόγους, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό αποτελεί σοβαρό πλήγμα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή.

Το 1980 είχαμε το μποϊκοτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας (1980) από 65 χώρες με αφορμή την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν. Στους αγώνες αυτούς έλαβαν μέρος 6.000 αθλητές, αντί 10.000 που υπολογίζονταν αρχικά. Το ίδιο συνέβη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες (1984) από άλλη ομάδα χωρών. Πρόσφατα είχαμε μποϊκοτάζ των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στην Κίνα.

Ο αθλητισμός, ως παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο που απασχολεί εκατοντάδες χιλιάδες αθλητές, δίνει δουλειά σε εκατομμύρια άλλους και αφορά εκατοντάδες εκατομμύρια θεατές και τηλεθεατές, επιδρά, επηρεάζει –και επηρεαζόταν– από όσα συμβαίνουν στις ζωές σημαντικού ποσοστού των κατοίκων του πλανήτη μας. Είναι τέτοια η δύναμη του αθλητισμού που επηρεάζει ή καθοδηγεί εξελίξεις ή αποφάσεις άλλων παραμέτρων, μη αθλητικών.

Ο σύγχρονος, εμπορευματοποιημένος (επαγγελματικός) αθλητισμός αποτελεί πλέον τεράστια επιχείρηση. Μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και μεγάλα συμφέροντα συγκρούονται σκληρά. Αυτός ο αθλητισμός είναι πανίσχυρος μεν, αλλά κάποιες φορές φαίνεται να μην έχει στενή σχέση με το ευ αγωνίζεσθαι, την ευγενή άμιλλα και την ολυμπιακή ιδέα.

Όλοι εμείς, οι αθλητές και οι αθλήτριες, αλλά και όλοι όσοι υπηρετούν τον αθλητισμό, είμαστε στη συντριπτική μας πλειοψηφία ενεργοί και υπεύθυνοι πολίτες, με υψηλό αίσθημα συνευθύνης για όσα συμβαίνουν στον πλανήτη μας.

Οι πόλεμοι, οι βομβαρδισμοί, οι θάνατοι αμάχων και ο εξαναγκασμός ανθρώπων να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους οφείλουν να επηρεάζουν βαθύτατα και τους αθλητές και τις αθλήτριες.

Οι αθλητές οφείλουν να φαίνονται εξίσου λαμπεροί και στους αγώνες και στην κοινωνία. Πρέπει όλοι εμείς να υψώνουμε το ανάστημά μας και να διατρανώνουμε τις αξίες και τα ιδανικά της ειρήνης, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης.

Βέβαια, οι ποικίλες αλλαγές που προκαλούν οι πόλεμοι έχουν βαρύτατο κόστος, προσωπικό, οικονομικό και αθλητικό, ειδικά για τους επαγγελματίες αθλητές. Κόποι και προσπάθειες πολλών μηνών χάνονται, ενώ αλλάζει ο προγραμματισμός, οι προπονήσεις και οι προγραμματισμένες συμμετοχές σε σημαντικές αθλητικές διοργανώσεις. Παράλληλα, χορηγίες ακυρώνονται ή τροποποιούνται, ενώ συχνά χάνονται οικονομικές ή άλλες απολαβές από τη ματαίωση των αθλητικών γεγονότων. Τέλος, συχνά προκαλούνται σοβαρές αλλαγές στην κοινωνική και οικογενειακή μας ζωή ή και στη χώρα διαμονής μας, ενώ κάποιοι αποκτούν ψυχολογικά προβλήματα ή αναγκάζονται να εγκαταλείψουν οριστικά τον αθλητισμό.

Όμως οι (διακεκριμένοι) αθλητές και αθλήτριες πρέπει πρώτα να παραμένουμε άνθρωποι. Γιατί τι αξία έχει ένας κορυφαίος, αλλά ρηχός, αδιάφορος και ασυνείδητος αθλητής;

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ