Νάντια Γιαννακοπούλου στο “Π”: Η κρίση στην Ουκρανία και οι συνέπειές της

Tης
ΝΑΝΤΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κοινοβουλευτικής Εκπροσώπου του Κινήματος Αλλαγής

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία προκαλεί την ανθρωπότητα, καταπατά κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου, καταλύει την ανεξαρτησία μιας κυρίαρχης χώρας, επιστρατεύει την επικίνδυνη θεωρία του ιστορικού λάθους.

Η αναγνώριση από τη Ρωσία της παράνομης και μονομερούς ανακήρυξης ανεξαρτησίας των αποσχιστικών εδαφών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ της Ουκρανίας, παρά τις προσπάθειες ευρωπαίων ηγετών να την αποτρέψουν, ήταν το πρώτο βήμα. Η αισιοδοξία που είχε αρχίσει να εμφανίζεται διαψεύστηκε. Η Δύση πιάστηκε στον ύπνο, για ακόμη μια φορά. Κυβερνήσεις και διεθνείς αναλυτές έπεσαν έξω. Ο αυταρχικός ηγέτης της Ρωσίας τους παραπλανούσε και λίγες ώρες μετά έγινε το δεύτερο βήμα, η ωμή εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Η Ελλάδα καταδικάζει αυτήν την παρέμβαση. Τάσσεται ασφαλώς υπέρ του σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας, της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας όλων των κρατών και καταδικάζει κάθε απόφαση που αντιβαίνει τις θεμελιώδεις αυτές αρχές του Διεθνούς Δικαίου. Έχει χρέος να διαβουλευθεί και να συντονισθεί με τους ευρωπαίους εταίρους και τους συμμάχους της, ώστε να υπάρχει άμεση και αποφασιστική αντίδραση. Δεν πρέπει να επιτραπεί στον Πούτιν να δώσει το λάθος παράδειγμα, ότι οποιαδήποτε ισχυρή χώρα μπορεί να εισβάλει σε μια άλλη χώρα όποτε θέλει, χωρίς σοβαρό κόστος. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα φαίνεται να ομονοεί σ’ αυτές τις αυτονόητες θέσεις. Πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικό. Ας μην αγνοούμε όμως ότι σε πρόσφατες έρευνες κοινής γνώμης ο κ. Πούτιν εμφανιζόταν ως ένας από τους πιο δημοφιλείς ξένους ηγέτες. Αλήθεια, τι λένε όλοι εκείνοι που βλέπουν σήμερα τον κ. Πούτιν να εισβάλει σε μια ανεξάρτητη χώρα, αλλάζοντας με το «έτσι θέλω» τα σύνορα της Ευρώπης και επιφέροντας αναστάτωση στην ειρήνη, στην οικονομία και στον κόσμο, εκμεταλλευόμενος τις ενεργειακές κάνουλες και τα διιστάμενα συμφέροντα των μελών της ΕΕ και την ανυπαρξία κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας;

Ωστόσο, οι εξελίξεις επιτάσσουν μια ευρύτερη ματιά όσον αφορά το διακύβευμα, για τον πλανήτη και την Ευρώπη. Η κατάσταση που δημιουργείται μοιάζει με καταιγίδα που αλλάζει την εικόνα του κόσμου. Επιστρέφουμε σε σκοτεινές περιόδους, όπου τα σύνορα αρχίζουν να μη θεωρούνται δεδομένα.

Όπως τονίζει ο ιστορικός, φιλόσοφος, συγγραφέας Γιουβάλ Νόα Χαράρι «στην Ουκρανία διακυβεύεται η ιστορία της ανθρωπότητας». Έχει δε ιδιαίτερη αξία η παρατήρηση που κάνει: «Η επιστροφή στη ζούγκλα θα υπονόμευε επίσης την παγκόσμια συνεργασία σε προβλήματα όπως η πρόληψη της καταστροφικής κλιματικής αλλαγής ή η ρύθμιση ανατρεπτικών τεχνολογιών, όπως η τεχνητή νοημοσύνη και η γενετική μηχανική. Δεν είναι εύκολο να συνεργάζεσαι με χώρες που ετοιμάζονται να σε εξοντώσουν. Και καθώς τόσο η κλιματική αλλαγή όσο και η κούρσα των εξοπλισμών στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης επιταχύνονται, η απειλή των ένοπλων συγκρούσεων θα αυξηθεί περαιτέρω, κλείνοντας έναν φαύλο κύκλο που μπορεί κάλλιστα να στοιχειώσει το είδος μας». Πρόκειται για παρατήρηση ύψιστης αξίας και σημασίας σε μια φάση που η ανθρωπότητα έχει να αντιμετωπίσει τεράστιες προκλήσεις, την ίδια στιγμή που κάποιοι σηκώνουν τη σημαία του αυταρχισμού, του αναθεωρητισμού και γυρνάνε το ρολόι της ανθρωπότητας προς τα πίσω.

Η χώρα μας έχει να αντιμετωπίσει σειρά προβλημάτων. Περίπου 120.000 Έλληνες και Ελληνόφωνοι κατοικούν στην Ουκρανία και μας αφορά το μέλλον τους. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία θα επιτείνει την οικονομική και ενεργειακή κρίση, θα επηρεάσει το κόστος δανεισμού και τα οικονομικά δεδομένα και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μια χώρα όπως η δική μας. Ωστόσο υπάρχει και κάτι που είναι μείζον και ανατριχιαστικά επικίνδυνο. Ας το πούμε καθαρά. Η «θεωρία του ιστορικού λάθους», την οποία επικαλέστηκε ο κ. Πούτιν για να δικαιολογήσει την παρέμβασή του, δεν απέχει πολύ από την αναθεωρητική λογική του κ. Ερντογάν και την επιθετικότητα της Τουρκίας, με ό,τι αυτό σημαίνει. Ας μην παραβλέπουμε τα κοινά που έχουν οι δύο αυτοί ηγέτες –λογική, ρητορεία και τακτική–, τους οποίους ενώνει ο αυταρχισμός, ο αναθεωρητισμός και η επιθετικότητα.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ