Συσχετισμοί στην Ουκρανία – Του Π. Αδαμίδη

Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, LL.M (Harvard’ 95), ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Κατά παράφραση των οικονομιών και μονάδων κλίμακας, που είναι πολύ μεγάλες για να αγνοηθούν και πολύ περισσότερο να αφεθούν στην τύχη τους, η συγκέντρωση ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα της Ουκρανίας είναι πολύ μεγάλη για να μην έχει συνέπειες. 100.000 ρώσοι στρατιώτες, κατά τις σχετικές εκτιμήσεις, μαζί με όλη τη λογιστική και διοικητική τους υποστήριξη, έχουν αναπτυχθεί στα ρωσοουκρανικά σύνορα.

Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και οι 25.000 που έχουν αναπτυχθεί στη Λευκορωσία. Για την κατανόηση των συσχετισμών εδάφους, πρέπει να συνεκτιμηθεί ότι η πρωτεύουσα, το Κίεβο, βρίσκεται στα βορειοδυτικά της χώρας και απέχει 200 χιλιόμετρα από τα σύνορα με τη Λευκορωσία. Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη, το Χάρκοβο, βρίσκεται στα βορειοανατολικά, μόλις 30 χιλιόμετρα από τα σύνορα με τη Ρωσία. Τη χώρα τη διχοτομεί ουσιαστικά ο ποταμός Δνείπερος. Εύλογες είναι οι αναγωγές και οι φόβοι για υπερβολική έκθεση του ανατολικού τμήματος της χώρας και σχετικά ευχερή δημιουργία τετελεσμένων σε μια ενδεχόμενη ρωσική εισβολή.

Οι Ουκρανοί από την πλευρά τους έχουν, κατά τις πηγές τους, να αντιπαρατάξουν έναν στρατό 220.000 ανδρών. Ο εξοπλισμός του είναι πρόδηλα ανώτερος σε σχέση με το 2014. Πρόσφατα μάλιστα ξεκίνησαν να υλοποιούν και τη λεγόμενη, για τα δεδομένα τους, παλλαϊκή άμυνα, με την ανάπτυξη σχεδιασμού για κινητοποίηση τοπικών εφεδρειών και τη δημιουργία συνεχών μετώπων. Από πλευράς, ωστόσο, εναέριων μέσων αγώνα, η υπεροχή των Ρώσων είναι συντριπτική. Όπως και στη θάλασσα.

Αυτά σε σχέση με τη γλώσσα των αριθμών και των πολεμικών μέσων. Μεγάλο ζητούμενο είναι πώς θα σταθμίσει τα δεδομένα και τι θα αποφασίσει ο Πρόεδρος Πούτιν. Η πρωτοβουλία, αδιαμφισβήτητα και ανεξάρτητα από το εύρος και το περιεχόμενο των συνεπειών, βρίσκεται στα χέρια του. Επικαλείται τα ζωτικά συμφέροντα ασφαλείας της χώρας του. Ουδείς αμφισβητεί ότι το δικαίωμα στην ασφάλεια είναι θεμελιώδες για κάθε χώρα. Στο πλαίσιο, ωστόσο, μιας οργανωμένης διεθνούς κοινωνίας και ειρηνικής συνύπαρξης, το δικαίωμα στην ασφάλεια δεν μπορεί ούτε να ασκηθεί κατ’ απόλυτο τρόπο ούτε να δικαιολογήσει την καταπάτηση των δικαιωμάτων κάθε ανεξάρτητης χώρας. Με πρώτα, μεταξύ αυτών, το δικαίωμα στην εδαφική της κυριαρχία και ακεραιότητα, καθώς επίσης και το δικαίωμά της να επιλέγει τους φίλους και τους συμμάχους της. Χωρίς αυτές οι συμμαχίες, σε επίπεδο πραγματικό και όχι θεωρητικής αξιολόγησης, να προσβάλλουν την κυριαρχία οποιουδήποτε άλλου κράτους.

Η Ρωσία δείχνει να επιδιώκει τη δημιουργία μιας περιφέρειας ασφαλείας για την ίδια. Με άλλα λόγια κράτη-δορυφόρους, που θα αποτελούν μια οιονεί νεκρή ζώνη, που θα διασφαλίζει το απυρόβλητο των εδαφών της. Ιστορικά έχει ως πρότυπο αναφοράς το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Τα μέλη του, που αφορούσαν ιδίως τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, αποτελούσαν, θέσει, ένα ανάχωμα ασφαλείας για τη Σοβιετική Ένωση αλλά και ένα ορμητήριο εξαγωγής επαναστατικής γυμναστικής και προπαγάνδας. Ο πειρασμός, προκειμένου να αναβιώσουν πειράματα και πρακτικές του παρελθόντος, φαίνεται να είναι μεγάλος για τον ρώσο Πρόεδρο. Είναι εξάλλου, όπως λέγεται, και λάτρης της Ιστορίας. Το 2022, κατά τούτο, είναι μια χρονιά-ορόσημο για τον ίδιο, αφού συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη σύσταση της Σοβιετικής Ένωσης. Η διάλυσή της, καταπώς του αποδίδεται, ήταν για τον ίδιο η τραγικότερη στιγμή της Ιστορίας. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνά ότι η Ιστορία έχει πρώτιστα και διδακτική ανάγνωση. Ήταν η περιπέτεια ενός μεγάλου πολέμου, του Πρώτου Παγκοσμίου, που οδήγησε στην κατάλυση της μοναρχίας και στην ανατροπή του τσάρου Νικολάου Β’. Και εκείνος ήταν σίγουρος για τη νίκη.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: insider.gr