Στάικος Βεργέτης στο “Π”: Θύτες και θύματα

Του
ΣΤΑΪΚΟΥ ΒΕΡΓΕΤΗ
Προπονητή του ΟΦ ΙΕΡΑΠΕΤΡΑΣ

Μόλις λίγες μέρες έχουν περάσει από το τερατούργημα που διαδραματίστηκε στη Θεσσαλονίκη και οι σκέψεις είναι πολλές, όπως πολλή είναι και η θλίψη για ακόμη ένα τραγικό συμβάν που συμβαίνει στη χώρα μας, σε μια χώρα πολιτισμένη και ευνομούμενη, που όμως στην πράξη, αρκετές φορές τελευταία, αυτά ξεχνιούνται, κυρίως από συνανθρώπους μας μικρής ηλικίας.

Βλέπω αυτό το περιστατικό ως μια συνέχεια από πολλά εγκλήματα στα οποία έχουμε γίνει μάρτυρες τελευταία (Γλυκά Νερά, Μακρυνίτσα, Φολέγανδρος κ.ά.), κατά τα οποία μπορεί να διαφέρει η αιτία, αλλά μία είναι η κοινή συνισταμένη: Δεν μπορούμε να δεχθούμε την άρνηση, την απόρριψη, τη διαφορετικότητα, χάνουμε την ψυχραιμία μας, τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, την αγάπη που μας δίδαξε ο Χριστός ή την αγάπη που όλες οι θρησκείες πρεσβεύουν. Ως πατέρας, ως προπονητής προβληματίστηκα και πληγώθηκα. Το εύκολο είναι να κατηγορήσουμε, το δύσκολο να αναζητήσουμε τις αιτίες και να δώσουμε λύσεις.

Πρώτη, κατά την κρίση μου, αιτία είναι η έλλειψη καθοδήγησης, νουθεσίας από τον πατέρα και τη μητέρα στο σπίτι. Οι πολλές ώρες στη δουλειά ή η μη διάθεση να ασχοληθούμε ποιοτικά με τα παιδιά μας, παρά μόνο να τα αφήσουμε ώρες στο κινητό ή στον υπολογιστή για να μας αφήσουν ήσυχους. Πότε είναι η τελευταία φορά που τους μιλήσαμε για τον σεβασμό στον συνάνθρωπο; Πότε και πώς μάθαμε στα παιδιά μας να αγαπούν, να αποδέχονται ακόμη και αυτό που δεν τους αρέσει κάποιες φορές; Έτσι φτάνουμε στο σημείο εμείς οι ίδιοι, οι γονείς, να μεγαλώνουμε θύτες (βιαστές, δολοφόνους) και θύματα, παιδιά που βιαιοπραγούν και παιδιά που τα υφίστανται.

Δεύτερη αιτία το σχολείο, που έχει περιοριστεί μόνο στην παράδοση και εξέταση της διδακτέας ύλης, αλλά αδιαφορεί στο να διδάξει αρχές και αξίες, ενώ οι δάσκαλοι φοβούνται μήπως κατηγορηθούν αν μιλήσουν για τον Θεό, την πατρίδα, την οικογένεια, την αποδοχή και την κατανόηση των «θέλω» του συνανθρώπου μας, για τις ανθρώπινες σχέσεις. Δάσκαλοι που θα χάσουν τη μόνιμη δουλειά τους επειδή ένα ολόκληρο σύστημα θέλει να βγαίνουν από τα σχολεία παιδιά με γνώσεις, αλλά χωρίς κρίση, παιδιά που λύνουν μια δύσκολη εξίσωση, αλλά δεν μπορούν να ακούσουν τις φράσεις «δεν θέλω», «χωρίζουμε» ή στην προκειμένη περίπτωση «υποστηρίζω άλλη ομάδα».

Μετά από αυτά τα δύο θεμέλια της κοινωνίας, θα πω το κράτος, το σύστημα, τους νόμους, αυτά που πολλοί τα θεωρούν πρώτη αιτία. Με θλίψη και οργή διάβασα ότι ο ένας εκ των δραστών είχε εμπλακεί και σε παλαιότερες επιθέσεις οπαδικής βίας, με τη δικαιοσύνη να τον κρατά ελεύθερο στην κοινωνία. Μία πολύ πιο αυστηρή νομοθεσία, η οποία όμως και θα εφαρμόζεται στην πράξη, ίσως λειτουργήσει αποτρεπτικά σε παρόμοιες μελλοντικές συμπεριφορές.

Επιμένω ωστόσο ότι οι δύο πρώτες αιτίες προηγούνται και χρονικά (στην ηλικιακή ανάπτυξη του ανθρώπου) και ως ένταση ερεθισμάτων που διαμορφώνουν την ανθρώπινη προσωπικότητα και συμπεριφορά. Αν λειτουργήσουν πιο ποιοτικά, πιο ουσιαστικά δεν χρειαζόμαστε τον νόμο ή τον φόβο της αστυνομίας για να έχουμε μια συμπεριφορά ανθρώπινη, μια συμπεριφορά που μας διαχωρίζει από τα ζώα. Καιρός να ταράξουμε τα λιμνάζοντα ύδατα που έχουμε δημιουργήσει και να πάψουμε να μεγαλώνουμε, έστω και άθελά μας, θύτες και θύματα.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: fosonline.gr