Η δήθεν «λύση» του Κυπριακού με Διζωνική Ομοσπονδία και πολιτική ισότητα, μοχλός για τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου
-Και για διεμβολισμό των στρατηγικών συμμαχιών της Ελλάδος στην Ανατολική Μεσόγειο
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου Γιαννάκης Κασουλίδης συνάντησε, πριν από λίγες μέρες, τον Αμερικανό ομόλογό του Άντονι Μπλίνκεν στην Ουάσινγκτον. Εισέπραξε δημοσίως «αποφασιστική» επαναβεβαίωση της υποστηρίξεως των ΗΠΑ στη Διζωνική Ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα, ως βάση για τη «λύση» του Κυπριακού.
Παρεμπιπτόντως, η Βικτόρια Νούλαντ, η οποία φαίνεται να επανέρχεται δυναμικά σε θέση μεγάλης επιρροής στο Αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών, με αφορμή τη νέα κρίση στην Ουκρανία, είναι αυτή που το 2014 είχε ασκήσει ισχυρή πίεση στον Πρόεδρο Αναστασιάδη για να συμφωνήσει με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ντερβίς Έρογλου σ’ ένα κοινό ανακοινωθέν, με το οποίο επαναβεβαιώθηκε η «ισότητα» των δύο πλευρών, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, που είχε συμφωνηθεί προηγουμένως και από τον απελθόντα Πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια.
Δεν έχουμε ακόμη πληροφορίες για το τι συζητήθηκε παρασκηνιακά στην Ουάσινγκτον με τον Γιαννάκη Κασουλίδη και το σενάριο που ο ίδιος διακινεί για την εφαρμογή Μέτρων Οικοδομήσεων Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), ως φόρμουλας για την αποτροπή δήθεν του επαπειλούμενου εποικισμού της Αμμοχώστου και επανενάρξεως των διακοινοτικών συνομιλιών για τη «λύση» του Κυπριακού. Προτείνεται, συγκεκριμένα, από τον κ. Κασουλίδη, εκ μέρους της Ελληνικής πλευράς, η παλαιά πρόταση Αναστασιάδη για υπαγωγή στη διοίκηση του ΟΗΕ των κατεχομένων Βαρωσίων, ως μεταβατικό στάδιο για την επιστροφή των νομίμων κατοίκων του, με αντάλλαγμα την υπαγωγή του αεροδρομίου της Τύμπου, στα κατεχόμενα, στη δικαιοδοσία του ΟΗΕ και τη συνεπόμενη διεθνή αναγνώριση και νομιμοποίησή του.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγάλος διπλωμάτης για να αντιληφθεί ποιο είναι το πραγματικό νόημα αυτών των δήθεν ΜΟΕ. Αποτελούν αποφασιστικό βήμα προς την αναγνώριση και νομιμοποίηση του ψευδοκράτους, με άλλοθι ότι το κάνουμε «για να σώσουμε» δήθεν τα Βαρώσια. Σημειωτέον ότι τα τρία τέταρτα περίπου των Βαρωσίων έχουν ήδη εποικισθεί από την Τουρκική πλευρά και αυτό που συζητείται και είναι, υποτίθεται, υπό διαπραγμάτευση, έναντι ανταλλαγμάτων, είναι η παραλιακή κυρίως περιοχή των Βαρωσίων με τα ξενοδοχεία.
Η Τουρκική πλευρά, μη αφήνοντας κανένα φύλλο συκής στην προτρέχουσα, κατά επονείδιστο τρόπο, Ελληνική πλευρά, απορρίπτει τα προτεινόμενα ΜΟΕ και ζητά την αναγνώριση ευθέως της ισότιμης κυριαρχίας του ψευδοκράτους. Απορρίπτει επίσης, με νέες, πρόσφατες δηλώσεις, τη Διζωνική Ομοσπονδία «ως ένα μοντέλο λύσεως που έχει δοκιμασθεί για περισσότερα από 50 χρόνια και το οποίο έχει εξαντληθεί, αποδεικνυόμενο αναποτελεσματικό και μη αντικατοπτρίζον τη συναίνεση της μιας πλευράς».
Στο σχέδιό της να εντείνει τις πιέσεις και τους εκβιασμούς στην Ελληνική πλευρά για την αποδοχή της «ίσης» κυριαρχίας, η Τουρκική πλευρά εισάγει συνεχώς και νέα στοιχεία. Διεκδικεί, π.χ., όλες σχεδόν τις περιουσίες των κατεχομένων Βαρωσίων ως δήθεν «περιουσία» του Τουρκικού Οργανισμού Διαχειρίσεως Θρησκευτικών Περιουσιών (ΕΦΚΑΦ), την οποία σφετερίσθηκαν δήθεν οι Ελληνοκύπριοι επί Αγγλοκρατίας. Προβάλλει αξιώσεις επί της «νεκρής ζώνης», ένθεν και ένθεν της γραμμής καταπαύσεως του πυρός, για να προεκτείνει την Τουρκική κατοχή. Απαγόρευσε, προσφάτως, οποιαδήποτε παρουσία και δραστηριότητα της Διεθνούς Ειρηνευτικής Δυνάμεως του ΟΗΕ (ΟΥΝΦΙΚΥΠ) στα κατεχόμενα και θέτει ως όρο για να την επιτρέψει την υπογραφή μεταξύ ΟΗΕ και ψευδοκράτους συμφωνίας η οποία να θέτει τη νομική βάση για μια τέτοια παρουσία και δραστηριότητα. Με άλλα λόγια, η Τουρκική πλευρά ζητά την αναγνώριση από τον ΟΗΕ του ψευδοκράτους για να επιτρέψει την παρουσία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ στα κατεχόμενα.
Εδώ οδήγησε την Ελληνική πλευρά η ενδοτική πολιτική των ατέλειωτων διακοινοτικών συνομιλιών και των υποχωρήσεων για να αποτραπεί δήθεν η διχοτόμηση! Φέρουν τεράστιες ευθύνες τα δύο μεγάλα κόμματα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, που πρωτοστάτησαν στην υποστήριξη και διαιώνιση της πολιτικής αυτής. Το ΔΗΣΥ υπεστήριξε, και πριν ακόμη από το 2004, έτος του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν, «λύση» πάνω σε μια τέτοια βάση. Ο σημερινός Πρόεδρος της Κύπρου και Πρόεδρος τότε του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ) Νίκος Αναστασιάδης υπεστήριξε απροκάλυπτα και αναφανδόν το σχέδιο Ανάν. Και σήμερα ακόμη δηλώνει αμετανόητος, αποδεχόμενος μόνο ότι σέβεται δήθεν τη θέληση του λαού, που το απέρριψε. Αν τη σεβόταν όμως πραγματικά θα ακολουθούσε άλλη πολιτική ως Πρόεδρος σήμερα και δεν θα επέμενε σε πολιτικές που οδηγούν σε ντε φάκτο αναγνώριση του ψευδοκράτους, με πρόσχημα τη δήθεν «πολιτική ισότητα» μεταξύ μειοψηφίας και πλειοψηφίας, που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο.
Βαρύτερες ακόμη είναι οι ευθύνες του ΑΚΕΛ. Με πρόσχημα τον αριστερό δήθεν διεθνισμό και τον πόλεμο κατά του εθνικισμού, προέβαλε ως «στρατηγική» για τη λύση του Κυπριακού την «προσέγγιση» με τους Τουρκοκυπρίους. Η «στρατηγική» όμως αυτή, όπως έπρεπε να αναμένεται, κατέληξε σε προσέγγιση με τον Αττίλα, εφόσον οι Τουρκοκύπριοι, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι το ήθελαν, δεν μπορούν αντικειμενικά να αυτονομηθούν από την Άγκυρα. Οι έποικοι αποτελούν ήδη πλειοψηφία στα κατεχόμενα και η Άγκυρα δεν είναι, βεβαίως, διατεθειμένη να αφήσει την Κύπρο στην ελεύθερη βούληση των Τουρκοκυπρίων. Επενέβη στην Κύπρο για τους δικούς της, πρωτίστως, γεωστρατηγικούς λόγους και δεν έχει καμιά διάθεση να χαλαρώσει τη στρατηγική της λαβή πάνω στην Κύπρο και να εγκαταλείψει το πλεονέκτημα που απέκτησε με την εισβολή του 1974.
Το σπέρμα της πολιτικής αυτής ήταν παρόν στους προσανατολισμούς του ΑΚΕΛ από την εποχή των συζητήσεων για το σχέδιο Ανάν. Η ηγεσία του ήθελε να ταχθεί με το Ναι στο δημοψήφισμα. Τάχθηκε με το Όχι γιατί δεν μπόρεσε να «περάσει» το Ναι στα στελέχη του. Διέσπασε τον κυβερνητικό συνασπισμό με το ΔΗΚΟ του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου, με ενθάρρυνση του ξένου παράγοντα, που, παραδόξως, ήθελε τώρα το ΑΚΕΛ στην εξουσία, γιατί γνώριζε την ενδοτική, δήθεν «διεθνιστική» πολιτική του. «Διεθνισμός με τους κατακτητές της πατρίδας σου»! Γνώριζε επίσης ότι η διάσπαση του άλλοτε Μακαριακού μετώπου ήταν ο μόνος δρόμος για να τεθεί εκποδών ο πρωτοστάτης του Όχι στο σχέδιο Ανάν Τάσσος Παπαδόπουλος.
Η ανεξάρτητη κάθοδος του ΑΚΕΛ στις Προεδρικές εκλογές ήταν ο τρόπος για την εφαρμογή αυτών των σχεδίων. Η εκλογή του υποψηφίου του ΑΚΕΛ ως Προέδρου «που θα φέρει τη λύση», με σημαία την «προσέγγιση» με τους Τουρκοκυπρίους και με βάση την περιβόητη διζωνική ομοσπονδία, ακύρωσε εκ των πραγμάτων τη νέα στρατηγική προοπτική που είχε ανοίξει η ένταξη της Κύπρου, με ολόκληρο το νόμιμο έδαφός της, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το Κυπριακό επανεγκλωβίσθηκε στο δικοινοτικό πλαίσιο, με χειρότερους ακόμη όρους. Η Τουρκική εισβολή και κατοχή, όπως και η διεθνοποίηση του Κυπριακού και ο αντι-κατοχικός αγώνας, μπήκαν στο περιθώριο. Τότε άρχισαν να ατονούν και σταδιακά να εκλείπουν οι μεγάλες αντικατοχικές εκδηλώσεις, όπως, μεταξύ άλλων, η πορεία των Γυναικών για την Αμμόχωστο. Μπορεί κανείς να αναλογισθεί ποια θα ήταν σήμερα η σημασία και η δύναμη της διεθνούς αυτής εκδηλώσεως και τι ρόλο θα μπορούσε να παίξει για την υπεράσπιση των Βαρωσίων. Υπονομεύθηκε όμως εκ των έσω από την πολιτική της δήθεν «προσεγγίσεως» με τους Τουρκοκυπρίους και της δήθεν «λύσεως» με διζωνική ομοσπονδία.
Βαρύτατες είναι και οι ευθύνες των Αθηνών, που προσποιούνται ότι «συμπαρίστανται» δήθεν στην Κύπρο, αφήνοντας τους Τούρκους και τους Βρετανούς να οργιάζουν και να υπονομεύουν το εσωτερικό μέτωπο της Κύπρου, με στόχο την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την επιβολή δήθεν «λύσεως» που θα άνοιγε τον δρόμο για την Τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου.
Οι μεγαλεπήβολες βλέψεις του Τουρκικού ηγεμονισμού στη Μεσόγειο και ευρύτερα στην περιοχή άνοιξαν νέες προοπτικές και ενίσχυσαν τη θέση της Ελλάδος και της Κύπρου. Αντί όμως το εσωτερικό μέτωπο της Κύπρου να εναρμονισθεί με τις νέες εξελίξεις και το νέο στρατηγικό σκηνικό, έμεινε καθηλωμένο στην ίδια πολιτική, όπως καθηλωμένη έμεινε και η πολιτική των Αθηνών. Αυτό αφήνει επικρεμάμενο τον κίνδυνο μια καταστροφική «λύση» στην Κύπρο να οδηγήσει όχι μόνο στη δορυφοροποίηση από την Άγκυρα ολόκληρης της Κύπρου, αλλά να χρησιμοποιηθεί επίσης ως μοχλός για τον διεμβολισμό και την πλήρη ανατροπή των στρατηγικών συμμαχιών της Ελλάδος στην Ανατολική Μεσόγειο.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Φωτό: ekirikas.com