Βούλα Πατουλίδου στο “Π”: «Μη με χτυπάτε άλλο, σας παρακαλώ»
Της
ΒΟΥΛΑΣ ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ
Ολυμπιονίκου, Αντιπεριφερειάρχου Μητροπολιτικής Ενότητας Θεσσαλονίκης,
Προέδρου Οργανισμού Τουρισμού Θεσσαλονίκης
Να γεννάς!
Ξέρεις τι είναι να γεννάς; Να βγαίνει μέσα από τα σπλάχνα σου η ζωή;
Σπλάχνο των σπλάχνων μου.
Να γεννάς και να γεμίζει όλη η ύπαρξή σου από ένα πλάσμα.
Να ξαγρυπνάς πάνω από το προσκεφάλι του και να ονειρεύεσαι. Να τολμάς να φανταστείς πώς θα είναι όταν μεγαλώσει.
Να αγκαλιάζουν τα χέρια σου ένα τόσο δα σωματάκι και να προσεύχεσαι να το δεις γερό και ευτυχισμένο.
Να μην αφήνεις κύτταρο αφίλητο και να κάνεις σχέδια για το μέλλον του.
«Να προσέχεις, παιδί μου».
«Να γίνεις καλός άνθρωπος, παιδί μου».
«Μην αργήσεις»!
«Πού θα πας; Με ποιους θα είσαι»;
«Να προσέχεις, ψυχή μου»!
Να τρέμει το φυλλοκάρδι σου μην του τύχει κάτι. Μην αρρωστήσει, μη χτυπήσει, μην πάθει κανέναν ατύχημα.
Ξέρεις τι σημαίνει να γεννάς;
Να βγαίνει μέσα από τα σπλάχνα σου το παιδί σου και να έρχεται ένα μίασμα, ένα παράσιτο να στο θερίζει;
Γράφω αυτές τις λέξεις χωρίς να μπορεί να χωρέσει στο μυαλό μου αυτό που συνέβη.
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Πού να βρω σπηλιά να σε προστατέψω;
Πού ήμουν εγώ όταν συνάντησες τον χάρο;
Πώς σ’ άφησα μόνο μέσα σ’ αυτήν την πόλη με τα θεριά;
Γιατί δεν ήμουν εκεί να βάλω το κορμί μου ασπίδα, να ξεσκίσουν το δικό μου σώμα οι τιποτένιοι;
Πού;
Πιάσαμε πάτο.
Δεν έχει πιο κάτω.
Όταν χάνεται ένα παιδί μ’ αυτόν τον τρόπο, έχουμε πιάσει πάτο.
Δεν υπάρχει ούτε κακιά ώρα, ούτε ατύχημα, ούτε μια αρρώστια που πήρε έναν νέο άνθρωπο.
Είναι το τελευταίο σκαλοπάτι της κατρακύλας μας.
Δεν το έχουν αντιληφθεί όλοι. Δεν το αποδέχονται όλοι.
Αν δεν ληφθούν όμως τώρα γενναίες αποφάσεις σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, ο Άλκης θα πεθαίνει κάθε μέρα.
Το έκτρωμα που στέρησε τη ζωή από τον Άλκη θα χαίρεται κάθε μέρα. Θα χαμογελά ηδονικά και θα πολλαπλασιάζεται.
Η τιμωρία δεν αρκεί.
Καμία ποινή δεν αρκεί.
Η λέξη «θλίψη» είναι προσβολή. Οδύνη, σπαραγμός κι απόγνωση.
Η πόλη θρηνεί. Δεν θρηνεί απλά ένα αγόρι 19 χρονών.
Θρηνούμε γιατί σταθήκαμε αδύναμοι μπροστά στο τέρας.
Υπάρχει ένα κομμάτι άρρωστο στην κοινωνία μας, που δεν καταφέραμε να το απομονώσουμε και να το εξαφανίσουμε.
Το ανάξιο λόγου απέκτησε υπόσταση λόγω της δικής μας αδιαφορίας. Θράφηκε όταν εμείς πληκτρολογούσαμε ιδέες, απόψεις, κρίσεις και επικρίσεις.
Το τέρας μεγάλωνε σαν τη μούχλα, που απλώνεται κρυφά στους τοίχους πίσω από βαριά έπιπλα που δεν μετακινείς.
Το τέρας θα σκότωνε έτσι κι αλλιώς. Όποια απάντηση κι αν έπαιρνε, θα σκότωνε. Αύριο θα σκοτώσει γιατί δεν συμφωνείς μαζί του, γιατί είσαι κόκκινος, γιατί φοράς στραβά το καπέλο σου, γιατί είσαι gay, μουσουλμάνος, εξωγήινος, γυναίκα.
Δυστυχώς, το τέρας δεν είναι ένα. Είναι πολλά αρρωστημένα μυαλά εκεί έξω, έτοιμα να κατασπαράξουν.
Αυτό το τέρας πρέπει να εξαφανιστεί.
Αυτό το τέρας δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό.
Οποιοσδήποτε τολμήσει να υπαινιχθεί πως από τη δεξαμενή του αθλητισμού μπορεί να ξεπηδήσουν τέρατα θα με βρει αντίπαλό του.
Αυτά τα περιθωριοποιημένα στοιχεία της κοινωνίας μας βρήκαν πρόσφορο έδαφος και διείσδυσαν στον χώρο του ποδοσφαίρου.
Υπόκοσμος που αναπαράγει τη βία.
Θέλω να ζητήσω ένα τεράστιο συγγνώμη από τον Άλκη. Από τον Άλκη μας.
Ο Άλκης μας δεν θα γυρίσει.
Ο Άλκης μας είναι ο συναγερμός που χτύπησε για να αντιληφθεί ο καθένας τις ευθύνες του. Να αντιληφθούμε πως δεν πάει άλλο.
Τα τελευταία λόγια του είναι που με ξεσκίζουν. «Μη με χτυπάτε άλλο, σας παρακαλώ».
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ