Γιώργος Ιωακειμίδης στο “Π”: Στην πανδημική εποχή, αναγκαίες όσο ποτέ οι τομές στην Αυτοδιοίκηση

Tου
ΓΙΩΡΓΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ
Δημάρχου Νίκαιας – Αγίου Ιωάννη Ρέντη,
Επικεφαλής της «Νέας Αυτοδιοίκησης» στην ΚΕΔΕ

Δεν πάνε δύο εβδομάδες απ’ όταν απευθύνθηκα με επιστολή μου στον πρόεδρο του ΔΣ της ΚΕΔΕ, διαμαρτυρόμενος για την πρωτοβουλία του να ζητήσει από τους δήμους να παραλάβουν από τις φαρμακαποθήκες, σε χρόνο μόλις 24 ωρών, μεγάλο αριθμό self tests και να τα παραδώσουν στα σχολεία των διοικητικών ορίων τους.

Προφανώς, η προτροπή της ΚΕΔΕ υποκινήθηκε από τα υπουργεία Παιδείας και Υγείας και ίσως χάριν της ανάγκης να καλύψουν τις δικές τους ανεπάρκειες σε σχέση με την έναρξη της επαναλειτουργίας των σχολείων και σε περίοδο εκτόξευσης των κρουσμάτων.

Η διαμαρτυρία μου στόχευε σε δύο κατευθύνσεις: Η συγκεκριμένη παρέμβαση δεν είναι θεσμοθετημένη αρμοδιότητα των δήμων, είναι ευθύνη των υπουργείων Παιδείας και Υγείας και ουδείς λόγος υπήρχε να εμπλακούμε σε μια υπόθεση φορτωμένη από αστοχίες και αλληλοαναιρούμενες αποφάσεις, που θα μας έφερνε αντιμέτωπους με γονείς και εκπαιδευτικούς. Τα τελευταία χρόνια, σε πολλές στιγμές, η Αυτοδιοίκηση ανέλαβε ευθύνες που δεν της αναλογούσαν. Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο εξέφρασα τη διαμαρτυρία μου αφορά την αμετακίνητη εμμονή της κεντρικής διοίκησης να ζητάει σχεδόν τα πάντα από την τοπική αυτοδιοίκηση και να μην της δίνει τους απαραίτητους ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους, θα έλεγα ακόμη και για να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες λειτουργίας των δήμων.

Ευθέως δηλώνω ότι ακόμη κι αν συνεργούσα ως δήμαρχος στην παραλαβή και διάθεση των κάποιων χιλιάδων self tests στα σχολεία και των δύο βαθμίδων στον δήμο μου, δεν είχα το προσωπικό για να το κάνω. Σχεδόν όλοι οι δήμοι της χώρας είναι υποστελεχωμένοι, λείπουν εξειδικευμένα στελέχη που θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να συμβάλουν στο πέρασμα των δήμων στην ψηφιακή εποχή, στις «Έξυπνες Πόλεις», στις απαιτήσεις, τέλος πάντων, της διανυόμενης δεκαετίας. Φανταστείτε ότι μπήκαμε στην εποχή της ασύρματης δικτύωσης 5ης γενιάς (5G) κι εμείς ως τοπική αυτοδιοίκηση συνεχίζουμε να πηγαίνουμε με τον… αραμπά! Και δεν είναι μόνο αυτό. Η αδυναμία πρόσληψης προσωπικού και η διαρροή ικανών στελεχών των ΟΤΑ προς την κεντρική διοίκηση δημιουργούν ένα μείγμα εξαιρετικής δυσκολίας ανταπόκρισης στις υπάρχουσες συνθήκες.

Δοθείσης της ευκαιρίας, θέλω για μία ακόμη φορά να πω ότι η ελληνική τοπική αυτοδιοίκηση χαρακτηρίζεται από ένα ακατανόητο παράδοξο. Ενώ διαθέτει ισχυρή πολιτική νομιμοποίηση, εκχωρημένη μέσω εκλογών, από τις τοπικές κοινωνίες, λειτουργεί στην πραγματικότητα ως διοικητικός και εκτελεστικός μηχανισμός της κεντρικής διοίκησης, με προφανή την αδυναμία αυτοδιαχείρισης καίριων ζητημάτων.

Ούτε το ζήτημα της πολυεπίπεδης διακυβέρνησης έχει αντιμετωπιστεί με τη δέουσα βαρύτητα. Ατυχώς, ενώ παρουσιάστηκαν ευκαιρίες, με αφορμή τις τρεις αυτοδιοικητικές μεταρρυθμίσεις από το 2010 μέχρι σήμερα, το σοβαρό ζήτημα της μεταβίβασης αρμοδιοτήτων με την αναγκαία χρηματοδότηση δεν έχει αντιμετωπιστεί. Περισσότερες από διακόσιες αρμοδιότητες έχουν μεταβιβαστεί τα τελευταία χρόνια, χωρίς να έχει υπάρξει μια συνεκτική θεσμική αποτύπωση στο ζήτημα της πολυεπίπεδης διακυβέρνησης.

Σήμερα, στην πανδημική εποχή, το νέο τοπίο αναγκών που εξυφαίνεται επιβάλλει περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να υπάρξουν εκείνες οι τομές που θα συμβάλουν στη διαμόρφωση ενός μοντέλου πολυεπίπεδης διακυβέρνησης, με ζητούμενο την αποκέντρωση πόρων και αρμοδιοτήτων ως βασική προϋπόθεση για την τοπική ανάπτυξη και την κοινωνική ενδυνάμωση.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: toaerodromio.gr