Εθνικές υποχωρήσεις με προπέτασμα τα Rafale

Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ  ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.

Ο Ελληνικός λαός νιώθει, δικαιολογημένα, βαθιά ικανοποίηση για τον ερχομό στην Ελλάδα της πρώτης εξάδας των Rafale, με πανέτοιμα τα πληρώματά τους και τον οπλισμό τους για την άμυνα των Ελληνικών ουρανών. Η επιλογή των Rafale, όπως και των φρεγατών Belharra και η υπογραφή διμερούς αμυντικής συμφωνίας με τη Γαλλία, με ρήτρα αμυντικής συνδρομής, είναι μια κίνηση στρατηγικής λογικής, που υπαγορεύεται από τη σύγκλιση των στρατηγικών συμφερόντων των δύο χωρών, Ελλάδος και Γαλλίας, και από την αβεβαιότητα που διέπει μονίμως την Ελληνοαμερικανική σχέση.

Η χώρα υπέστη, κατά την προηγούμενη δεκαπενταετία, μια μονομερή και ασυνάρτητη πολιτική εξοπλιστικής απραξίας, που έθεσε σε άμεσο κίνδυνο την εθνική της ασφάλεια. Αρκεί μόνο να αναλογισθεί κανείς τι θα συνέβαινε στην αεροπορική ισορροπία μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας εάν η τελευταία παρελάμβανε τα αεροσκάφη F-35 που είχε παραγγείλει. Η ακύρωση της Τουρκικής συμμετοχής στο πρόγραμμα των F-35, λόγω της αγοράς από τη Ρωσία του πυραυλικού συστήματος S-400, έβγαλε την Ελλάδα από μια δεινή θέση, που θα μπορούσε να της είχε στοιχίσει πολύ ακριβά. Το μάθημα όμως αυτό δεν πρέπει να λησμονηθεί και πρέπει, αντιθέτως, να είναι οδηγός για το μέλλον.

Στο σημείο όμως αυτό πρέπει να υπογραμμισθεί ότι συμβαίνει συχνά στην πολιτική να χρησιμοποιούνται ωραία πράγματα και σωστές πολιτικές κινήσεις για να συγκαλύψουν άλλα, καθόλου ωραία πράγματα και εθνικές υποχωρήσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πίσω από τον θόρυβο για τα Rafale, η κυβέρνηση δρομολογεί τρεις πολύ επικίνδυνες εθνικές υποχωρήσεις. Η πρώτη αφορά τη διαφαινόμενη εγκατάλειψη της εξόρυξης των Ελληνικών υδρογονανθράκων, με πρόσχημα το περιβάλλον και τη μετάβαση στη λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη. Προφανώς, μια τέτοια πολιτική επηρεάζει άμεσα την Ελληνική ΑΟΖ και τις σχέσεις με την Τουρκία. Η δεύτερη αφορά την Κύπρο. Διαφαίνεται από τις τελευταίες κινήσεις της κυβερνήσεως η πρόθεση συνεργασίας για την επιβολή στην Κύπρο «λύσεως» σύμφωνης με τη γραμμή των ηγεσιών ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, που θα έθετε ολόκληρη την Κύπρο υπό Τουρκικό γεωπολιτικό έλεγχο. Η τρίτη αφορά την κυβερνητική πολιτική στο λεγόμενο μεταναστευτικό. Ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους υπερψηφίσθηκε η ΝΔ στις τελευταίες εκλογές ήταν η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για την παράνομη μετανάστευση.

Ο Ελληνικός λαός διαπιστώνει όμως ότι και η σημερινή κυβέρνηση, παρά τις προηγούμενες διακηρύξεις, ακολουθεί βασικά την ίδια πολιτική, επικαλούμενη την Ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική και τις σχετικές Ευρωπαϊκές Οδηγίες. Ασφαλώς έχουν γίνει βελτιώσεις στον έλεγχο των συνόρων και έχει μειωθεί ουσιαστικά ο αριθμός των εισερχομένων. Η Άγκυρα όμως αναμένει την ολοκλήρωση των νέων δομών στα νησιά, την κατασκευή των οποίων έχει αναλάβει η κυβέρνηση, και θα δείξει μετά πόσο ο έλεγχος των συνόρων είναι πραγματικός και αποτελεσματικός. Με απλά λόγια, το πρόβλημα είναι εκεί και σε διαλεκτική σχέση με τη νομιμοποίηση και τη μόνιμη εγκατάσταση όσων έχουν ήδη εισέλθει στη χώρα. Η μη απέλαση όσων δεν είναι πρόσφυγες και οι κυβερνητικές δηλώσεις για λύση δήθεν του δημογραφικού προβλήματος της χώρας με τους παράνομους μετανάστες δεν αναχαιτίζει αλλά προάγει το πρόβλημα, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο την εθνική συνοχή και το εθνικό μέλλον της χώρας.

Οι τρεις αυτές δρομολογούμενες υποχωρήσεις, εάν δεν αναστραφούν υπό την πίεση της κοινής γνώμης και των πατριωτικών πολιτικών δυνάμεων, προδιαγράφουν μια πολύ ανησυχητική κατάσταση. Σε τι θα χρησιμεύσει, π.χ., το μεγάλο βεληνεκές των Rafale, που μπορεί να καλύπτει και την Κύπρο, εάν η κυβέρνηση συνεργασθεί για καταστροφική «λύση» στην Κύπρο; Σε τι θα χρησιμεύσουν επίσης για τα δικαιώματα που αναγνωρίζει στην Ελλάδα το διεθνές θαλάσσιο δίκαιο, εάν σπεύσει η Ελλάδα να παραιτηθεί από τα δικαιώματά της στην ΑΟΖ, το κυριότερο από τα οποία είναι η αξιοποίηση των υδρογονανθράκων στον βυθό της; Σε τι, τέλος, θα χρησιμεύσουν τα Rafale και οι άλλοι εξοπλισμοί, εάν η κυβέρνηση συμπράξει, με την πολιτική της, στη διάσπαση της εθνικής συνοχής και στην υπονόμευση της εσωτερικής εθνικής ασφάλειας;
Ας δούμε όμως αναλυτικότερα, μία προς μία, τις δρομολογούμενες υποχωρήσεις:

A. Εγκατάλειψη της εκμεταλλεύσεως των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ελληνική ΑΟΖ.
Μια πρώτη νύξη της πολιτικής αυτής έγινε από τον υπουργό Εξωτερικών κ. Δένδια, κατά την επίσκεψή του στη Σαουδική Αραβία. Σε συνέ­ντευξή του σε Αραβική εφημερίδα είπε, με λίγα λόγια, ότι η Ελλάδα δεν προτίθεται να γίνει παραγωγός χώρα φυσικού αερίου. Η δήλωσή του προκάλεσε απορία και έκπληξη. Δόθηκαν εξηγήσεις, με μισόλογα, που δεν αναίρεσαν, βεβαίως, τις εντυπώσεις. Προεβλήθη αργότερα, σιγά σιγά, η θεωρία ότι η Ελλάδα πρωτοπορεί στην επόμενη ενεργειακή επανάσταση και ότι, στο πνεύμα αυτό, προτίθεται να συντομεύσει, όσο μπορεί, την εξάρτησή της και από τον λιγνίτη, παρά τα τεράστια αποθέματα που διαθέτει, και από το φυσικό αέριο, παρά τις υποθαλάσσιες έρευνες που υποδεικνύουν μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου ΝΑ, Ν και ΝΔ, κυρίως της Κρήτης, αλλά και αλλού.

Η θέση αυτή της Ελληνικής κυβερνήσεως επιβεβαιώθηκε πάλι πρόσφατα, με αφορμή το περίφημο άτυπο έγγραφο (non paper) του Αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών για τον αγωγό EastMed. Σχολιάζο­ντας το Αμερικανικό έγγραφο, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επανέλαβε ότι η Ελλάδα δεν είναι παραγωγός χώρα, αλλά ότι επιδιώκει να παίξει ρόλο ενεργειακού κόμβου. Δηλαδή, εάν είναι και παραγωγός χώρα, δεν ενισχύεται ο ρόλος αυτός; Τι πρέπει να συμπεράνει ένας τρίτος παρατηρητής ακούγοντας τις δηλώσεις αυτές; Ότι η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται για τον αγωγό EastMed; Μήπως αυτό συνυπολόγισαν και οι Αμερικάνοι για τη στροφή τους στο θέμα του EastMed, παίζοντας παιχνίδι με την Άγκυρα; Παρόμοια μηνύματα πήραν, δυστυχώς, και από την Κύπρο, διά στόματος, προσφάτως, του νέου υπουργού Εξωτερικών Γιαννάκη Κασουλίδη, που έχει, υποτίθεται, πολύ στενές σχέσεις με τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπάιντεν. Φημολογείται άλλωστε ότι η επιστροφή του στο υπουργείο Εξωτερικών για τρίτη φορά συνδέεται με τη σχέση αυτή και, όπως θα δούμε παρακάτω, με σχέδια για επιβολή ενδιάμεσης στρατηγικής συμφωνίας στο Κυπριακό, πριν τις Προεδρικές εκλογές του 2023. Ο Γ. Κασουλίδης, σχολιάζο­ντας το Αμερικανικό άτυπο έγγραφο, χαρακτήρισε τον αγωγό EastMed «δημιουργό προβλημάτων»!

Παρουσιάζονται τα σχέδια ηλεκτρικής διασυνδέσεως Αιγύπτου – Ελλάδος, Ισραήλ – Ελλάδος (Euro – Asia Interconnector) και σχέδια για μικρότερους αγωγούς, ως εναλλακτικοί σχεδιασμοί, που αναπληρώνουν, τουλάχιστον εν μέρει, τη χρησιμότητα και τη γεωπολιτική αξία του αγωγού EastMed. Ο τελευταίος όμως, με ισχυρή υποστήριξη από το Ισραήλ, είναι ένας αγωγός, με μεγάλη στρατηγική και γεωπολιτική σημασία, γιατί οριοθετεί, με τη χάραξή του, την αναχαίτιση των Τουρκικών βλέψεων στην ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου και γίνεται βάση για τις περιφερειακές στρατηγικές συμμαχίες της Ελληνικής πλευράς.

Η Αμερικανική τορπίλη κατά του EastMed είναι κακό μήνυμα για τις Ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Σηματοδοτεί την επιστροφή του Αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών σε πολιτικές της εποχής Ομπάμα και Κλίντον, με πρωταγωνιστή τη γνωστή από το παρελθόν Βικτόρια Νούλαντ και με αφορμή την ένταση με τη Ρωσία για το θέμα της Ουκρανίας. Η Τουρκική πολιτική, με ή χωρίς τον Ερντογάν, δεν πρόκειται να επιστρέψει στην παλαιά γνωστή τροχιά. Η ηγεμονική μεγαλομανία και η Ισλαμική πολιτική έχουν διαποτίσει ολόκληρο το πολιτικό σώμα της Τουρκίας και τις νέες γενιές και δεν πρόκειται να υπάρξει υποχώρηση από την πολιτική αυτή. Η Ελλάδα και η Κύπρος πρέπει γι’ αυτό να μην έχουν ψευδαισθήσεις για δήθεν συνεννόηση με την Άγκυρα και για κατευναστικές και συμβιβαστικές πολιτικές, που εισηγούνται διάφοροι απολογητές της πολιτικής Σημίτη, τύπου Ιωακειμίδη και Ροζάκη. Η Τουρκική ηγεμονική πολιτική έχει ως αναγκαία απάντηση, από την Ελλάδα, την ενίσχυση της άμυνάς της και μια σταθερή εθνική στρατηγική αποτροπής και εφαρμογής στην πράξη των δικαιωμάτων της που απορρέουν από το διεθνές θαλάσσιο δίκαιο.

B. Σχέδια για την επιβολή ενδιάμεσης Στρατηγικής Συμφωνίας στην Κύπρο.

Η Βρετανική διπλωματία, σε στενή συνεργασία με την Τουρκική πλευρά και ενεργώντας με το προσωπείο του Γ. Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτιέρες, προσπαθεί να επιβάλει στην Κύπρο μια ενδιάμεση στρατηγική συμφωνία, με βάση την περιβόητη διζωνική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα, που είναι και ψευδώνυμο μιας συνομοσπονδίας δύο ίσων κρατών, όπως ζητά η Τουρκική πλευρά. Δυστυχώς για την Ελληνική πλευρά, η Βρετανική διπλωματία έχει και ισχυρή πρόσβαση στις ηγεσίες των δύο υποτιθέμενων μεγάλων κομμάτων, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ.

Η πλειοψηφία του Κυπριακού λαού, παρά την ασκούμενη προπαγάνδα και την επικρατούσα νοσηρή κομματοκρατία, απορρίπτει λύσεις του είδους αυτού. Οι προσεχείς Προεδρικές εκλογές του 2023 μπορούν, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό και να αποτρέψουν μια «λύση» των προδιαγραφών αυτών. Ο ξένος παράγων και οι εγχώριοι συμπορευόμενοι θέλουν γι’ αυτό να επισπεύσουν τις εξελίξεις στο Κυπριακό, με πρόσχημα τις Τουρκικές απειλές για τα Βαρώσια, και με στόχο να επιβάλουν μια ενδιάμεση στρατηγική Συμφωνία, με την οποία θα προεξοφλήσουν τη μορφή της «λύσεως» και τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και θα αφήσουν τις «λεπτομέρειες» για αργότερα.

Ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου, ανήσυχος για την εκλογή του ως νέου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, έσπευσε να υποβάλει υποψηφιότητα για να προλάβει ανεξάρτητη υποψηφιότητα του πρώην υπουργού Εξωτερικών Ν. Χριστοδουλίδη, ο οποίος αναδύθηκες μέσα από το ίδιο κόμμα του ΔΗΣΥ ως επικίνδυνος αντίπαλος.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός έσπευσε να συναντήσει στην Αθήνα τον Αβέρωφ Νεοφύτου και να εκφράσει προς αυτόν την υποστήριξή του, με το πρόσχημα ότι το ΔΗΣΥ είναι αδελφό κόμμα. Δεν γνωρίζει ο πρωθυπουργός ποια «λύση» υποστηρίζει ο Αβέρωφ Νεοφύτου; Συμφωνεί με αυτήν; Δεν έχει άποψη και λόγο η Ελλάδα για τη «λύση» του Κυπριακού;

Με την ίδια λογική, συνάντησε και τον νέο υπουργό Εξωτερικών Γιαννάκη Κασουλίδη. Γιατί χρειαζόταν να τον δει ο πρωθυπουργός και όχι μόνο ο ομόλογός του υπουργός Εξωτερικών; Δεν γνωρίζει ο κ. Μητσοτάκης τι πρεσβεύει ο Γιαννάκης Κασουλίδης; Έχει ευθύνες, ασφαλώς, ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, που τον επανέφερε στο υπουργείο Εξωτερικών. Ο Έλληνας όμως πρωθυπουργός δεν έχει γνώμη για το τι θα γίνει η Κύπρος και αν θα περιέλθει ολόκληρη στην Τουρκική σφαίρα επιρροής;

Γ. Ο κίνδυνος από την Ανεξέλεγκτη Παράνομη Μετανάστευση.

Το μεταναστευτικό εξελίσσεται στο μεγαλύτερο εθνικό πρόβλημα της χώρας. Κυβερνήσεις και κόμματα, με άκριτο ιδεολογισμό, πολιτική ακρισία και στρατηγική μυωπία, επέτρεψαν να μετατραπεί η χώρα κυριολεκτικά σε ξέφραγο αμπέλι και να αντιμετωπίζει σήμερα τον κίνδυνο της πλήρους εθνικής αποδομήσεως, κατά τις προσεχείς δύο ή τρεις δεκαετίες. Αντί να ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα, έστω και μετά από τόση καθυστέρηση, ακολουθείται πολιτική φυγής προς τα εμπρός και διακηρύσσεται, διά στόματος πρωθυπουργού και Προέδρου της Δημοκρατίας, η «επίλυση» δήθεν του δημογραφικού προβλήματος με τη νομιμοποίηση και τη μόνιμη εγκατάσταση όλων των παρανόμων μεταναστών.

Η αντίσταση στην κατασκευή νέων δομών στα νησιά του Αιγαίου και στον Έβρο δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει μαζικά ο Ελληνικός λαός για να διαφυλάξει το εθνικό μέλλον της χώρας του.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: Photo via Dassault Aviation