Αλέξανδρος Αντωνόπουλος: Ήμουν τότε και εγωιστής…
– Είχα γιαγιά την Παξινού και παππού τον Μινωτή!
«Ήταν γιαγιά, κανονική γιαγιά, γιαγιαδένια. Με τάιζε, μου μαγείρευε, μου έπλεκε πουλόβερ, με προστάτευε από τιμωρίες. Ήταν μια καταπληκτική γιαγιά και ταυτόχρονα η Κατίνα Παξινού. Θυμάμαι, ήμασταν στην κουζίνα.
Ήταν με την ποδιά, αχτένιστη και καθάριζε πατάτες. ‘‘Βρε Παξινού’’ – γιατί έτσι τη φώναζα, δεν την έλεγα ποτέ γιαγιά – ‘‘πώς το κάνεις αυτό και μεταμορφώνεσαι;’’ τη ρώτησα. ‘‘Δεν ξέρω βρε παιδί μου’’ μου απαντά. Και εκεί μέσα στην κουζίνα, με την ποδιά, αρχίζει να μου λέει κομμάτι από τους ‘‘Βρικόλακες’’ του Ίψεν και, ναι, είδα μπροστά μου την κυρία Αλβινγκ. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο τόσο προσγειωμένο, τόσο λαϊκό, τόσο αρχοντικό, τόσο καθημερινό και ταυτόχρονα τόσο φερμένο από αλλού. Ήταν πλάσμα βαθιά προικισμένο.
Πέρα από κορυφαία ηθοποιός, ήταν και καλή μαγείρισσα, καλή ζωγράφος, καλή μουσικός, καλή κεντήστρα, καλή κηπουρός – εκείνο το μπαλκόνι της με τις καμέλιες και τις γαρδένιες! Θυμάμαι, έβγαινε να ψωνίσει και ήταν απεριποίητη. Δεν φορούσε ποτέ τακούνια, μόνο εκείνα τα παπουτσάκια του μπαλέτου με τη μπαρέτα. Της έλεγα ‘‘βρε Παξινού, πώς κυκλοφορείς έτσι;’’, ‘‘Εγώ είμαι η Παξινού και σε όποιον αρέσω’’ έλεγε. Και όμως, όταν ήθελε γινόταν θεά. Όταν ξεκίνησα εγώ, ήταν ήδη πολύ άρρωστη.
Ήμουν τότε και εγωιστής. Τι και αν είχα παππού τον Μινωτή και γιαγιά τη Παξινού; Σχεδόν το έκρυβα. Θα σας πω κάτι χαρακτηριστικό. Φοιτούσα στο Κολλέγιο Αθηνών και θυμάμαι είχα κερδίσει έναν διαγωνισμό ρητορικής με κείμενο που είχα γράψει ο ίδιος. Στην τελετή αποφοίτησης έπρεπε να το απαγγείλω. Φυσικά η Παξινού ήταν εκεί να με καμαρώσει. Τελειώνει η τελετή και μου λέει: ‘‘Βρε παλιόπαιδο! Γιατί δεν μου είπες τίποτα να σ’ τα μάθω να τα πεις καλύτερα;’’. ‘‘Γιατί εγώ ήθελα μόνος μου, Παξινού. Χωρίς βοήθεια και κέρδισα’’ της απάντησα».
Υπογραφή: Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, ηθοποιός
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Φωτο: Eurokinissi