Μιχάλης Σιμιγδαλάς στο “Π”: Ταπεινός και γίγαντας μαζί

Του
ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΜΙΓΔΑΛΑ
Βετεράνου Ποδοσφαιριστή,
Προπονητή της Ομάδας Παλαιμάχων της ΑΕΚ

Παίξαμε πολλά χρόνια μαζί και είναι σαν να ήταν χθες που πανηγυρίζαμε αγκαλιά γκολ και επιτυχίες της ΑΕΚάρας μας. Της ομάδας που ο Στέλιος Σεραφείδης λάτρεψε και αγάπησε τόσο σαν να ήταν οικογένειά του – ήταν οικογένειά του.

Και επειδή άκουσα τον Θωμά Μαύρο να λέει πως «ό,τι γίναμε το οφείλουμε στην ΑΕΚ», θέλω να πω πως έχει δίκιο, όλοι μας οφείλουμε στην ΑΕΚ, όμως στην περίπτωση του Στέλιου η ΑΕΚ είναι που του οφείλει πολλά. Γιατί την υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή. Γιατί πήγαινε παντού μαζί της, είτε στην Αθήνα είτε στην επαρχία, με πλοία, τρένα, φορτηγά, με κάθε τρόπο και σε όλα τα αθλήματα. Γιατί ήταν ταπεινός και γίγαντας μαζί. Γιατί ήταν μοναδικός.

Ο Στέλιος δεν ήταν μόνο σπουδαίος αθλητής. Πρώτα απ’ όλα ήταν άνθρωπος. Θυμάμαι μου ζητούσε «ένα πενηντάρικο δανεικό» και το χάριζε σε κάποιον που δεν είχε να φάει. Τέτοιος ήταν σε όλη του τη ζωή, δανειζόταν για να προσφέρει στον άπορο, στον ανήμπορο. Την ψυχή και την καλοσύνη του δεν την είχε κανείς, χαιρόταν να βοηθά και να μοιράζεται.

Ήταν Πόντιος στην καταγωγή και μικρός έμενε με τους γονείς και τον αδελφό του τον Μπάμπη (ποδοσφαιριστής και εκείνος), πρώτα στο Γκάζι και μετά στο Αιγάλεω. Τερματοφύλακας από τους λίγους –και ας μην ήταν πρώτο μπόι–, αίλουρο θύμιζε, με νεύρο και απίθανα αντανακλαστικά, μεγάλη μορφή και προσωπικότητα. Ακόμη και τα τελευταία χρόνια, που έπαιζε με τους παλαίμαχους, το στυλ του ήταν απαράμιλλο.

«Πεθαίνει κάποιος όταν τον ξεχνούν», συνηθίζει να λέει ο λαός μας. Και ο Στέλιος θα μείνει αξέχαστος, και ας μην πρόλαβε να μπει στο νέο μας γήπεδο, που ήταν ο μεγάλος του καημός και το μεράκι του. Φρόντισε όμως ο πρόεδρος να τον τιμήσει. Και κάθε φορά που θα είμαστε εκεί θα τον βλέπουμε μπροστά μας, ντούρο, χαμογελαστό και ολοζώντανο. Όπως όταν έπαιζε.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: sportdog.gr