Αντώνης Γλύκας στο “Π”: Για τον αξέχαστο Μίμη

Του
ΑΝΤΩΝΗ ΓΛΥΚΑ
Γενικού Γραμματέα του Συνδέσμου Βετεράνων Ολυμπιακού

Μέχρι τότε, εν έτει 1959, τους κεντρικούς –και όχι μόνο– αμυντικούς τους λέγανε σκληροτράχηλους, γιατί με το που ερχόταν η μπάλα την έδιωχναν απλώς μακριά, κι όπου πάει. Με τον Μίμη Στεφανάκο η θέση του στόπερ απέκτησε διάσταση, άγνωστη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αρχοντικός, με απίστευτο επιτόπιο άλμα και, το κυριότερο και ασυνήθιστο για αμυντικό, ήξερε μπάλα. Μια άμυνα μόνος του ήταν, χωρίς υπερβολή. 

Αρχικά αγωνιζόταν αριστερά και στη συνέχεια καθιερώθηκε στο κέντρο των μετόπισθεν. Μεγάλο ταλέντο, ξεχώρισε αμέσως, κέρδισε πρωταθλήματα, κύπελλα και με δικό του γκολ στο τελευταίο λεπτό ο Ολυμπιακός επικράτησε 1-0 της Λέφσκι στην Πόλη και σήκωσε το Βαλκανικό Κύπελλο. Τι να πρωτοθυμηθεί, αλήθεια, κανείς από την παρουσία του; Με μια λέξη, μοναδικός.

Με τον Μπέμπη στο κέντρο, τον Υφαντή μπροστά και εκείνον στυλοβάτη πίσω, η ομάδα κεντούσε. Γρήγορα κλήθηκε στην Εθνική και γρήγορα το Πανελλήνιο υποκλίθηκε στην πολυσύνθετη προσωπικότητά του. Ήταν ομορφόπαιδο και αγαπήθηκε πολύ από τις γυναίκες, ενώ, ως γνωστόν, ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο. Οδηγούσε ανοιχτό αυτοκίνητο και ήταν πάντα ντυμένος στην πένα. Ο γάμος του με τη Μάρθα Καραγιάννη όπως και αυτός του Μίμη Δομάζου με τη Βίκυ Μοσχολιού σηματοδότησαν την αρχή μιας εποχής που ο ποδοσφαιριστής γινόταν σταρ, με το δικό του πρεστίζ και αλλιώτικη οντότητα.

Θυμάμαι τις αγκαλιές και τα φιλιά του με τον Ζιλ Ντασέν και τη Μελίνα, τον ήθελαν για ταινία, τον παραδέχονταν, τον εκτιμούσαν. Κάποια στιγμή, το 1965 αν θυμάμαι καλά, έφυγε για τη Νότιο Αφρική, αφού του έκαναν μια τρελή πρόταση για να παίξει εκεί και δεν είπε όχι. Μάθαινα νέα του τακτικά, τον αγαπούσαν λευκοί και μαύροι και το τονίζω αυτό διότι η συγκυρία ευνοούσε τις φυλετικές διακρίσεις. Επιστρέφοντας, δημιούργησε με τον Μπάμπη Μουτσάτσο, τον θρυλικό πολίστα, την «Κουίντα» στη Φωκίωνος Νέγρη, από τα πιο διάσημα καφέ της εποχής. Και λίγο αργότερα τον «Δον Κιχώτη», ένα καταπληκτικό καφέ-μπαρ στη στροφή της Καστέλας, πάνω από το Μικρολίμανο. Αξέχαστα χρόνια.

Τον Ολυμπιακό δεν τον έβγαλε ποτέ από την καρδιά του, καθώς χρημάτισε αντιπρόεδρος στον σύνδεσμο βετεράνων ποδοσφαιριστών και προπονητής του. Θα τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη και βαθιά νοσταλγία για μια αλλοτινή περίοδο, όμορφη και μαγική.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Φωτό: onsports.gr