Χρήστος Κατσώτης στο “Π”: Νέες εφεδρείες στήριξης της αντιλαϊκής πολιτικής

Του
ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΤΣΩΤΗ
Βουλευτή του ΚΚΕ και Μέλους της ΚΕ

Η μεγάλη εικόνα των εξελίξεων του τελευταίου διαστήματος, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις υπόλοιπες καπιταλιστικές χώρες, χαρακτηρίζεται από πλήθος αποδείξεων για το ότι η αστική πολιτική διαχείριση, σε όλες τις εκδοχές της, αδυνατεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα που θεριεύουν και βασανίζουν τον λαό.

Η πανδημία ξαναφουντώνει και οι λαοί μένουν απροστάτευτοι, με τις αστικές κυβερνήσεις να κρύβονται πίσω από την ατομική ευθύνη και να μην επιβάλλουν ουσιαστικά μέτρα προστασίας σε κρίσιμους χώρους, αφήνοντας αθωράκιστα τα δημόσια συστήματα υγείας.

Ένα μεγάλο κύμα ακρίβειας σαρώνει το λαϊκό εισόδημα. Οι προϋπολογισμοί για το 2022 σε όλες τις χώρες της ΕΕ προβλέπουν ένταση της φοροαφαίμαξης του λαού για να χρηματοδοτηθούν μεγάλες επενδύσεις «πράσινης» και «ψηφιακής» τόνωσης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται επικίνδυνα, με την Ελλάδα να συμμετέχει ενεργά. Τίποτα από τα παραπάνω δεν διαφοροποιείται στις χώρες όπου η σοσιαλδημοκρατία συμμετέχει στα κυβερνητικά σχήματα. Τρανή απόδειξη αποτελεί το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης της Γερμανίας, μετά την επικράτηση των σοσιαλδημοκρατών στις πρόσφατες εκλογές.

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ενταχθεί και κάθε σοβαρή πολιτική εκτίμηση για την πρόσφατη εκλογή νέας ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Εξάλλου στις πρώτες κιόλας δηλώσεις μετά την εκλογή του ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ Ν. Ανδρουλάκης φρόντισε να ξεκαθαρίσει τον ρόλο που επιδιώκει να παίξει το κόμμα του, κάνοντας λόγο για «ισχυρή παράταξη της σοσιαλδημοκρατίας, που είναι χρήσιμη για τη χώρα».

Έχοντας απολέσει τα προηγούμενα χρόνια από τον ΣΥΡΙΖΑ την κυρίαρχη θέση στον σοσιαλδημοκρατικό πυλώνα του αστικού πολιτικού συστήματος στη χώρα μας, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ επιζητά να αποκτήσει και πάλι βασικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Αναζητά ζωτικό πολιτικό χώρο μέσω εγκλωβισμού εργατικών-λαϊκών μαζών που είναι ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλοντας εαυτόν ως εν Ελλάδι εκφραστή της «σύγχρονης πολιτικής πρότασης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας».

Άλλωστε το βασικό περιεχόμενο της εσωκομματικής διαπάλης που προηγήθηκε της εκλογής του Ν. Ανδρουλάκη είχε να κάνει ουσιαστικά με τον ρόλο του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ ως εργαλείου για τη διασφάλιση της σταθερότητας του πολιτικού συστήματος, ώστε αυτό να αποδειχθεί ικανό να προλάβει την άνοδο και όξυνση της ταξικής πάλης που δυνητικά κυοφορούν οι κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις. Εξάλλου, έχει ιστορικά αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματικό στη διάβρωση και στον εγκλωβισμό συνειδήσεων.

Η πολιτική στόχευση του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ είναι η αναβαθμισμένη συμβολή στη συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής, την οποία έχει υπηρετήσει με συνέπεια τόσο από κυβερνητικές θέσεις στο παρελθόν, μαζί και με τη ΝΔ, όσο και ως αντιπολίτευση τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ έχει ψηφίσει την πλειοψηφία των νομοσχεδίων της ΝΔ (πάνω από 70%), μεταξύ των οποίων τον αντιδραστικό νόμο για τις διαδηλώσεις και πολλά ακόμη.

Το πού θα κάτσει η μπίλια στον συσχετισμό μεταξύ των αστικών πολιτικών δυνάμεων μπορεί να είναι κάτι που ακόμα κρίνεται, όμως δεν αφορά τις πραγματικές αγωνίες και τις ανάγκες του λαού. Άλλωστε αυτό δεν εξαρτάται μόνο από τις κινήσεις των ηγεσιών τους αλλά και από το πόσο κοντά θα αποδειχθούν τα ποδάρια της –ήδη κοπάζουσας– ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, από τις διεθνείς εξελίξεις και την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Το εργατικό-λαϊκό κίνημα δεν έχει τίποτα θετικό να περιμένει από τους μεταξύ τους διαγκωνισμούς. Η ελπίδα για τον λαό βρίσκεται στο κάλεσμα του ΚΚΕ προς τους εργαζομένους, τον λαό, τη νεολαία, για αγωνιστική συμπόρευση στον δρόμο της ανατροπής.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ