Εθνική αντίσταση και συντεταγμένη πολιτική δράση
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Aντικειμενικά, με όρους γεωπολιτικής και στρατηγικής καταστάσεως, αλλά σ’ έναν βαθμό και οικονομικών επιδόσεων, η χώρα φαίνεται να βελτιώνει τη θέση της και να αντιδρά σε κινδύνους που έχουν γι’ αυτήν υπαρξιακό χαρακτήρα, όπως η Τουρκική απειλή.
Η μεγαλομανής επιδίωξη ηγεμονίας στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη περιοχή από την Άγκυρα, με ιδεολογικό άξονα μάλιστα το Ισλάμ, αφύπνισε, επιτέλους, την καθεύδουσα πολιτική τάξη της χώρας και έφερε στο προσκήνιο την επιτακτική ανάγκη για κατεπείγοντες εξοπλισμούς, ώστε να ενισχυθεί η αποτροπή και για στρατηγικές κινήσεις συμμαχιών στην ευρύτερη περιοχή, που σε άλλες περιόδους θα φαίνονταν αδιανόητες.
Το μέγεθος και η προκλητικότητα των Τουρκικών φιλοδοξιών αφύπνισε και άλλες δυνάμεις στην περιοχή, όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ, η Γαλλία, αλλά και χώρες του Κόλπου, που είδαν επίσης την ανάγκη ευρύτερων στρατηγικών συμμαχιών και συμπαρατάξεων. Η Ελλάδα και η Κύπρος, μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, απέκτησαν από τη θέση τους έναν ρόλο καθοριστικής σημασίας, που μπορεί να αναβαθμίσει δραματικά την περιφερειακή και τη διεθνή τους θέση αλλά και να συμβάλει αποφασιστικά στην άμυνα και ασφάλειά τους.
Είναι γνωστό, όμως, από την ιστορία ότι δεν αρκούν από μόνοι τους οι ευνοϊκοί, αντικειμενικοί εξωτερικοί παράγοντες για την ασφαλή και ευτυχή πορεία και το μέλλον μιας χώρας. Πρέπει αυτοί να συμπίπτουν ή τουλάχιστον να συγκλίνουν με τους εσωτερικούς υποκειμενικούς παράγοντες μιας χώρας, που είναι οι καθοδηγητήριες δυνάμεις της και οι πολιτικές της. Στο μέτωπο αυτό παρατηρούνται δυστυχώς μεγάλα προβλήματα, που δεν έχουν μόνο τη μορφή πάσης φύσεως αδυναμιών, ελλειμμάτων εθνικής πολιτικής και στρατηγικής, κακών πολιτικών και παθογενειών, αλλά επίσης ιδεολογικών αποπροσανατολισμών και συγχύσεως.
Παρατηρείται, π.χ., η υποβάθμιση και η εσκεμμένη διαστρέβλωση και κατασυκοφάντηση του εθνικού αισθήματος και η συνεπόμενη ανάπτυξη ενός παράδοξου εθνομηδενισμού, σε μια χώρα που αντιμετωπίζει άμεση απειλή στην εθνική της ασφάλεια και η οποία είναι μια μικρή χώρα, που δεν μπορεί να πει κανείς ότι εκφράζει οποιουδήποτε είδους επιθετικό εθνικισμό, που απειλεί άλλες χώρες. Μια χώρα επίσης που αναγεννήθηκε ως έθνος μέσα από μια φοβερή Επανάσταση, δύο αιώνες πριν, που στοίχισε άπειρους αγώνες και θυσίες.
Είναι τραγικό, μια χώρα με μια τέτοια εθνικοαπελευθερωτική παράδοση να γίνεται στόχος εθνομηδενιστικών ιδεολογιών, αλλά δυστυχώς και πολιτικών, οι οποίες παρουσιάζονται με το ένδυμα δήθεν «προοδευτικών» και «αντιφασιστικών» προταγμάτων.
Είχε δίκαιο, προφανώς, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος προειδοποιούσε, ήδη από τη δεκαετία του 1950, ότι ο φασισμός του μέλλοντος θα φορά ένδυμα «αντιφασιστικό». Η Ελλάδα, που είναι η μόνη χώρα σ’ όλη την κατεχόμενη Ευρώπη που δεν επέτρεψε την άνδρωση φασιστικού κόμματος, όταν μεσουρανούσε ο φασισμός στην Ευρώπη, και την αποστολή στην Ανατολική Ευρώπη, κατά της Σοβιετικής Ενώσεως, Ελληνικής μεραρχίας της, όπως έγινε με άλλες χώρες, αντιμετωπίζει δήθεν σήμερα κίνδυνο φασισμού, ο οποίος πρέπει να αντιμετωπισθεί με προπαγάνδα κατά του έθνους και του εθνικισμού.
Είναι γνωστό από πού εκπορεύεται και με τι συνδέεται η προπαγάνδα αυτή. Πομπός είναι η περιβόητη παγκοσμιοποίηση, που έχει, δυστυχώς, ενθρονισθεί και στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και ενεργεί με το άλλοθι των δήθεν Ευρωπαϊκών αρχών και αξιών. Από πού και ως πού είναι Ευρωπαϊκή αξία η υπονόμευση του έθνους, με πρόσχημα τη Χιτλερική εκτροπή; Η ιδέα του έθνους δεν είναι αυτή που άντλησε από την Αρχαία Ελληνική πόλη και οδήγησε στην κατάλυση της φεουδαρχίας στην Ευρώπη και στην καθιέρωση της εθνικής λαϊκής κυριαρχίας;
Τι επιδιώκει ακριβώς η παγκοσμιοποίηση, υποσκάπτοντας το έθνος και το εθνικό κράτος; Την παγκόσμια διακυβέρνηση; Ποιων; Των ολιγαρχικών δυνάμεων, που κρύβονται πίσω απ’ αυτήν, προβάλλοντας ως φενάκη τα «οικουμενικά δικαιώματα» ατόμων που υπολαμβάνονται ότι λειτουργούν έξω από συλλογικές και δημοκρατούμενες αρχές, με βάση τη λαϊκή κυριαρχία;
Είναι δυνατόν η Ελλάδα να αποτελεί προνομιακό χώρο προβολής τέτοιων ιδεολογημάτων, με την ψευδή συνείδηση μάλιστα ότι αυτά αποτελούν δήθεν διεθνή «πρωτοπορία» και «προοδευτική» ιδεολογία; Η πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου, ανεξάρτητα από την κεντρική της επιδίωξη, που ήταν η στήριξη της παράνομης μεταναστεύσεως, ήρθε να υπενθυμίσει σε αυτούς που το λησμονούν ή το αγνοούν τι σημαίνει η Ελλάδα για τον κόσμο και ποια ήταν η προσφορά της στον πολιτισμό της ανθρωπότητας. Η περίληψη των όσων είπε στην ομιλία του είναι ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ διαφορετικός και σαφώς πολύ χειρότερος χωρίς τη συμβολή της Ελλάδος.
Αυτά όμως που είπε ο Αρχηγός της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας θα έπρεπε να είναι βίωμα και αυτογνωσία για όλους τους Έλληνες, κατά πρώτο λόγο γι’ αυτούς που είναι σε θέσεις εξουσίας και διαμορφώνουν πολιτικές για τη χώρα. Για το ποια είναι, δυστυχώς, η πραγματικότητα αρκεί κανείς να συγκρίνει την ομιλία του Πάπα με τη φτωχή και ανούσια προσφώνησή του από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ναι, αυτής που πολυπραγμονεί, κατά τα άλλα, με αλλότρια θέματα, που δεν είναι της αρμοδιότητάς της, αλλά της επιτρέπουν να εκφράζει προκλητικά Νεοταξικές προτιμήσεις και θέσεις, όπως, π.χ., η κατήχηση παιδιών του Δημοτικού σε θέματα ουδετερότητας φύλου.
Η ακολουθούμενη πολιτική στα θέματα παράνομης μεταναστεύσεως, που δεν είναι, δυστυχώς, μόνο προνόμιο της σημερινής κυβερνήσεως, αλλά διαχρονική πολιτική των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, με αρχηγέτες και ανταποκριτές στην Ελλάδα των πολιτικών αυτών τον Κώστα Σημίτη και τον Γιώργο Παπανδρέου, είναι μια άλλη πηγή μεγάλων ανησυχιών για την εσωτερική συνοχή, ασφάλεια και ταυτότητα της χώρας.
Είναι τραγικό, π.χ., η Πρόεδρος και ο πρωθυπουργός της χώρας να προβαίνουν σε δηλώσεις για το οξύ δημογραφικό πρόβλημα της χώρας και αντί να ανακοινώνουν μέτρα για την ανάσχεσή του, να διακηρύσσουν ότι αυτό θα αντιμετωπισθεί με τη μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα των αλλοφύλων και αλλοθρήσκων, κυρίως Μουσουλμάνων, μεταναστών, που μπήκαν παράνομα στη χώρα με τον ψευδή ισχυρισμό ότι είναι δήθεν πρόσφυγες. Η πρακτική αυτή επιβραβεύει το δουλεμπόριο, που έχει στηθεί με πρόσχημα το πολιτικό άσυλο, διαψεύδει παταγωδώς τις διαβεβαιώσεις ότι γίνονται δήθεν δεκτοί μόνο οι πραγματικοί πρόσφυγες, ενώ οι μη πρόσφυγες επαναπροωθούνται στις πατρίδες τους, καθιστά τη χώρα μαγνήτη και για νέους ενδιαφερόμενους μετανάστες και ανοίγει διάπλατα την πόρτα για τη σταδιακή αλλοίωση του πληθυσμού της χώρας και την αλλοτρίωσή της.
Συμπληρωματική πολιτική προς τα παραπάνω είναι και ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, που εκδηλώνεται είτε με την εσπευσμένη και πρόωρη απολιγνιτοποίηση στην ενέργεια και τις αμφιβολίες που δημιουργεί για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην Ελληνική ΑΟΖ είτε με την ιδιωτικοποίηση των πάντων και την περιθωριοποίηση κάθε έννοιας Ελληνικής εθνικής οικονομίας.
Η κατάσταση αυτή, με δεδομένη την υπερχρέωση της χώρας, υποθηκεύει τις δυνατότητες μιας εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής και υπονομεύει τα εθνικά θεμέλια της Ελληνικής οικονομίας, ιδιοκτησίας και παραγωγής προς όφελος ξένων funds και κερδοσκόπων.
Η αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών από τα κύρια κόμματα του πολιτικού συστήματος είναι, δυστυχώς, θλιβερή. Με κοινό παρονομαστή τις Ευρωπαϊκές, υποτίθεται, πολιτικές και την παγκοσμιοποίηση, την οποία υπολαμβάνουν ως αναμφισβήτητη δήθεν πραγματικότητα, συμπορεύονται ουσιαστικά διαπληκτιζόμενοι και αλληλομαχόμενοι μόνο για την κατοχή και τη νομή της εξουσίας.
Είναι ευπρόσδεκτη και ελπιδοφόρα, μέσα στο κλίμα αυτό, η εμφάνιση νέων κομμάτων, που θέτουν ως προμετωπίδα την υπεράσπιση του πατριωτισμού ως βασικής αξίας πολιτικού προβληματισμού και δράσεως. Υπό κανονικές περιστάσεις δεν θα χρειαζόταν αυτό και θα ήταν ενδεχομένως και παρεξηγήσιμο ως άλλοθι δημαγωγικού υπερθεματισμού. Δυστυχώς, όμως, σήμερα, αυτό που ήταν αυτονόητο έγινε από ορισμένους αμφισβητήσιμο και προβληματικό.
Η παράλογη έξαρση του εθνομηδενισμού, είτε ως παραστρατημένου και κακώς νοούμενου διεθνισμού στην Αριστερά είτε ως ακραία, νεοφιλελεύθερη ιδεολογία στη Δεξιά, δημιουργεί άλλα δεδομένα. Χρειάζεται σήμερα να υπερασπίσουμε και να αγωνισθούμε και για τα αυτονόητα. Είναι βέβαιο ότι με αυτά συντάσσεται η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, όση προπαγάνδα και αν ασκείται για την επιβολή ενός κίβδηλου πολιτικού καθωσπρεπισμού, που υποθάλπει τα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα.
Η εξαγγελία νέου κόμματος με την επωνυμία Πατριωτική Ένωση από τον ευπατρίδη Πρόδρομο Εμφιετζόγλου, γνωστό από πολλές εθνικές δράσεις του, για τις οποίες τιμήθηκε με χρυσό μετάλλιο και από την Ακαδημία Αθηνών, είναι μια καλή είδηση.
Δεν υπάρχει πίσω από την πρωτοβουλία αυτή καμιά υστεροβουλία και ιδιοτέλεια. Υπάρχει μόνο η αγωνία για το εθνικό μέλλον αυτού του τόπου. Αξίζει γι’ αυτό να πλαισιωθεί και να στηριχθεί, ώστε να πάρει τη δυναμική και τη διάσταση που θα της επιτρέψει να παρέμβει στα πολιτικά πράγματα και να συμβάλει αποφασιστικά στην οικοδόμηση ενός ισχυρού πατριωτικού μετώπου, στην ανάσχεση ενός παράλογου εθνομηδενισμού και στη διασφάλιση ενός σταθερού, ελπιδοφόρου και δημοκρατούμενου εθνικού μέλλοντος.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ