Κώστας Παπαδόπουλος: Ήταν όλα μαύρα γύρω μου…
-Στο σχολείο μού βγήκε θυμός, άρνηση
«Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου, η οποία ήταν πολύ μεγάλη γυναίκα, και με τους δύο θείους μου. (Τη μητέρα του τη σκότωσαν σε ηλικία μόλις 25 ετών). Ο πατέρας μου ήταν εξορία στα νησιά. Με υποστήριξαν πάρα πολύ οι θείοι, οι οποίοι ήταν λίγο μεγαλύτεροι από μένα. Στο σχολείο όμως μου βγήκε θυμός, άρνηση. Δεν ήθελα καθόλου να διαβάζω. Ήταν όλα μαύρα γύρω μου. Ερχόντουσαν οι γονείς των παιδιών για να ρωτήσουν για την πρόοδό τους και για μένα δεν έχει έρθει ποτέ κανείς. Από ’κεί άρχισε το μεγάλο μαράζι. Με το ζόρι πήγα μέχρι την Πέμπτη Τάξη. Ο θείος μου ήταν επαγγελματίας στο μπουζούκι, έπαιζε σε κάποιο κέντρο της Κοκκινιάς, και εγώ του το πηγαινόφερνα. Τότε ήταν μεγάλη ντροπή να κουβαλάς μπουζούκι.
Το είχε τυλιγμένο σε έναν μουσαμά. Η απόσταση από το σπίτι μέχρι το μαγαζί ήταν ενάμισι χιλιόμετρο. Όταν το άφηνε στο σπίτι, το σκάλιζα. Δεν μπορούσα όμως να παίξω σωστά γιατί ο θείος μου ήταν αριστερόχειρας. Έτσι σκέφτηκα να πάρω ένα ξύλο και να βάλω πάνω τις χορδές που έβγαζε για να τις αλλάξει. Πήρα επίσης μια μπανέλα, απ’ αυτές που βάζουν στα πουκάμισα, και ένα μαχαιράκι και άρχισα να παίζω όπως παίζουν τη χαβάγια (σ.σ.: ένα είδος πολυνησιακής κιθάρας). Άρχισα να βγάζω νότες και έτσι ψωνίστηκα. Κάποια στιγμή ο θείος μου μού πήρε ένα παλιό μπουζούκι. Δεν σταμάτησα να παίζω».
Υπογραφή: Κώστας Παπαδόπουλος, σολίστας του μπουζουκιού
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ