Μαρία Πολύζου: Το τρέξιμο ήταν έρωτας, η ζωή μου, το σωσίβιό μου…
-Ο πατέρας μου πολλές φορές προσπάθησε να με σκοτώσει, αλλά γλίτωσα…
«Γενικά, υπήρχε πολλή βία στο σπίτι. Ο πατέρας μου μας έβριζε συνεχώς, υπήρχε φόβος. Και όταν είσαι παιδάκι κρύβεσαι σαν τα ποντικάκια. Έπεφτε ξύλο, σφαλιάρες, μπουνιές, χριστοπαναγίες. Εμένα αυτό με σόκαρε κι έλεγα «ο Θεός θα σε τιμωρήσει». Υπήρχε ένα πάρα πολύ κακό κλίμα μέσα στην οικογένεια.
Η μητέρα μου φοβόταν και όλοι μας φοβόμασταν. Εμένα ο πατέρας μου – που πλέον δεν ζει – προσπάθησε πολλές φορές να με σκοτώσει. Δεν γράφονται όλα στο βιβλίο. Αλλά εννοείται ότι κάποια στιγμή αυτό το παιδί που το έχεις κακοποιήσει θες και να μην υπάρχει για να μη μαρτυρήσει ποτέ τίποτα. Εγώ απλά επέζησα.
Άρχισα να τρέχω κι ένιωσα ελεύθερη. Ένιωσα να αναπνέω. Ένιωσα να αιωρείται το σώμα μου. Και αυτή η αίσθηση δεν υπήρχε ποτέ πριν. Το τρέξιμο ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Τέλος. Ήταν η ζωή μου. Και μετά έγινε και το σωσίβιό μου. Δούλεψα σκληρά, έκανα διπλές προπονήσεις προκειμένου να γίνω γρήγορα καλή, με στόχο να φύγω από την Πάτρα, να σπουδάσω, γιατί πίστευα πολύ στην παιδεία. Ένας άνθρωπος που σπουδάζει, ανοίγουν οι ορίζοντές του, ανεξάρτητα τι ερεθίσματα του δίνει η κοινωνία.
Εμένα, εκείνη την εποχή, η κοινωνία μού έδινε μόνο το μαύρο. Άρχισα, όμως, να κάνω όνειρα και να τα ζωγραφίζω, να τα γράφω συγκεκριμένα: ‘‘Σε πέντε χρόνια θα κάνω Μαραθώνιο, τότε θα κάνω Πανελλήνιο, τότε θα πάω Ολυμπιακούς Αγώνες’’ – με χρονολογίες. Ζωγράφισα και είδα τον εαυτό μου στην κορυφή. Έπαιρνα την ακουαρέλα, έφτιαχνα το βάθρο των αγώνων, έμπαινα εγώ επάνω, είχα τους ολυμπιακούς κύκλους, τα δρομάκια μου. Η ανάγκη μου να ζωγραφίσω και να γράψω τα όνειρά μου ήταν για να σχηματίσω τον δικό μου πίνακα ζωής. Και συνεχίζω να έχω πίνακες ζωής.
Τα κακοποιημένα παιδιά καταλήγουν σε μια ζωή κατεστραμμένη. Εγώ απλά τη γλίτωσα».
Υπογραφή: Μαρία Πολύζου, η Μαραθωνοδρόμος που νίκησε τον καρκίνο
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ