Μάκης Κουρής: Μήπως πρέπει να πούμε και κανένα «ΟΧΙ» στους συμμάχους μας και στους εταίρους μας;

-Αρκετά το έχουμε βάλει στη… ναφθαλίνη και δεν μας υπολογίζουν…

«Γιορτάσαμε» την Πέμπτη για άλλη μια χρονιά την επέτειο του «ΟΧΙ» του 1940, όταν στα βουνά της Πίνδου μας, και όχι μόνο, οι ελληνικές δυνάμεις πήραν φαλάγγι τους Ιταλούς του Μουσολίνι, που το έβαλαν στα πόδια, αν και πάνοπλοι, απέναντι στα «τσαρούχια» των ηρωικών Τσολιάδων μας και έφυγαν ηττημένοι.

Ογδόντα ένα χρόνια από τότε γιορτάσαμε και πάλι το «ΟΧΙ». Στα χαρτιά…

Φοβήθηκε το γκουβέρνο τον «κορονοϊό», τον αδίστακτο εχθρό, και με διαταγή του Μαξίμου κλειστήκαμε στα σπίτια μας. Βάλαμε και τον σύρτη πίσω από την πόρτα. Να μην μπορεί να εισβάλει ο κορονοϊός και τρέχουμε στα νοσοκομεία, που είναι γεμάτα από «θύματα» του ιού.

Μια τύποις παρέλαση μιας δυο διμοιριών στρατιωτών και μαθητών και τέλος η «28η Οκτωβρίου». Πάπαλα, που λέγαμε όταν ήμασταν παιδαρέλια…

Και από του χρόνου μόνο με το… κιάλι θα βλέπουμε καμιά παρέλαση μαθητών ή στρατιωτών.

Απέναντι σε αυτά τα μαγειρέματα, υπάρχει διέξοδος.

Να βγάλουμε από την αποθήκη το «ΟΧΙ».

Η ακατάβλητη δύναμή του αποδείχθηκε κατά του ιταλού εισβολέα, του Μουσολίνι.

Έχει «μουχλιάσει» τώρα το «ΟΧΙ» όπως είναι κλειδαμπαρωμένο…

Η δύναμή του, όμως, είναι τεράστια…

Ένα «ΟΧΙ» από την ελληνική κυβέρνηση στις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και όλα παγώνουν. Απόφαση δεν μπορεί να παρθεί. Απαιτείται ομοφωνία.

Είναι ο άσος που έχει στο μανίκι του το κάθε κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.

Στη φαρέτρα της το έχει και η Ελλάδα. Όπως το  έχει και η Γερμανία και η Γαλλία και το Λουξεμβούργο.

Ώρα να αξιοποιήσει το «ΟΧΙ» της η πατρίδα μας στα παιχνίδια και στους εκβιασμούς που παίζονται πίσω από τις κλειστές πόρτες από τους μεγάλους.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ