Κάτια Δανδουλάκη: Από πολύ νωρίς φόρεσα αδιάβροχο στην ψυχή μου…

-Το θέατρο είναι νηπιαγωγείο μπροστά σ’ όλα τα άλλα…

«Λατρεύω την ψίχα αυτής της δουλειάς, την ουσία της, όχι τα γύρω-γύρω. Με το θέατρο κατάλαβα ότι είμαστε μοναδικοί. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να καταπιέζει, να περιορίζει τον άλλον. Κάνει κακό στην ψυχή, εκεί αντιδρώ εγώ. Μία είναι η ουσία: η ποίηση βρίσκεται μόνο στην καθημερινότητα της αγάπης, της συμβίωσης, στο μαζί. Έχω λατρέψει την τηλεόραση, γιατί πέρα από την εμβέλεια της αναγνωρισιμότητας με την οποία έγινα δικός τους άνθρωπος, μου έδινε τροφή για τα θεατρικά μου όνειρα. Της είμαι ευγνώμων – και εκείνη με λάτρεψε. Το ταλέντο πάντα υπάρχει. Και εγώ έχω ακόμα πόνο και γι’ αυτό μέσα μου. Το ταλέντο υπάρχει αλλά μαζί υπάρχει, δυστυχώς, και μια πληγή που πολλές φορές εκδηλώνεται με γάβγισμα, με δάγκωμα.

Την ‘‘πλήρωσε’’ όμως το θέατρο γιατί είναι ο καθρέφτης μέσα στα φώτα. Υπάρχουν σε όλους τους χώρους ακριβώς τα ίδια – άλλωστε από τον αθλητισμό ξεκίνησε. Μπροστά σε όλα τα άλλα το θέατρο είναι νηπιαγωγείο. Τι κακό μπορεί να κάνει το θέατρο; Αν δεν τακτοποιήσουμε το σπίτι μας, θα γίνει αποθήκη άχρηστων πραγμάτων – ας τα βάλουμε σ’ ένα φορτηγό για να δούμε πάλι την καθαρότητα μιας καινούργιας γέννας. Φαίνεται ρομαντικό αλλά είναι ουσιαστικό και πρακτικό. Με θλίβει φοβερά και η πτώση ενός ανθρώπου. Νιώθω συμπόνια. Η ζωή είναι πολύ απλή. Θεοί είμαστε έτσι κι αλλιώς, αφού είμαστε μοναδικοί. Δεν είναι ο ένας πιο θεός από τον άλλον. Εγώ μέσα από την τιμωρία και τα όρια έμαθα. Η μητέρα μου αυτό με έμαθε και ήταν μια διαπαιδαγώγηση ψυχής που αργότερα μου φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμη. Αλλιώς δεν θα υπάρξει κάθαρση.

Αν κάποιος είχε τολμήσει, κάποια στιγμή, να μου δημιουργήσει το συναίσθημα ότι δεν αξίζω τίποτα, δεν το άκουγα, δεν με ακουμπούσε, γινόμουν αδιάβροχη. Από πολύ νέα φόρεσα ένα αδιάβροχο στην ψυχή μου. Για να μπορέσω να αντεπεξέλθω στα δύσκολα».

Υπογραφή: Κάτια Δανδουλάκη, ηθοποιός

ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Φωτο: Στιγμιότυπο απο την τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1 “Άγριες Μέλισσες”