Νικήτας Κακλαμάνης στο “Π”: Βαθιές είναι οι ρίζες των σχέσεων Ελλάδας και Γαλλίας
-Κι αυτό δεν πρέπει κανείς να το ξεχνάει…
Του
ΝΙΚΗΤΑ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ
Αντιπροέδρου της Βουλής,
Βουλευτή Α’ Αθηνών ΝΔ
Η καθημερινή προκλητικότητα που επιδεικνύει πλέον η Τουρκία σε κάθε εθνική γραμμή, η οποία έχει χαραχθεί από την Ελλάδα δεκαετίες τώρα και βασίζεται αποκλειστικά στους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, φανερώνει ξεκάθαρα πόσο αναγκαία ήταν η πρόσφατη συμφωνία της κυβέρνησης με τη Γαλλία, για ενίσχυση τόσο της Πολεμικής μας Αεροπορίας όσο και του Πολεμικού μας Ναυτικού.
Μάλιστα, πριν καν στεγνώσει το μελάνι της συμφωνίας με τη Γαλλία, έρχεται να προστεθεί και η συμφωνία με τις ΗΠΑ, που κυριολεκτικά «οχυρώνει» τη χώρα.
Δυστυχώς, απέναντί μας έχουμε έναν γείτονα που δεν μπορεί να δεχθεί ότι πλέον υπάρχει μια Ελλάδα η οποία είναι ικανή να απαντήσει με όποιον τρόπο χρειαστεί, έχοντας μάλιστα στο πλευρό της τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης.
Αναμφίβολα, σε εποχές οικονομικής κρίσης, η διάθεση δισεκατομμυρίων ευρώ για την ενίσχυση της άμυνας της χώρας μοιάζει αδόκιμη για κάποιους, που «ονειρεύονται» ότι είναι δυνατόν να βρεθεί η «χρυσή τομή» με τους Τούρκους, υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι θα υποχωρήσει… η Ελλάδα από τις μαξιμαλιστικές της θέσεις!
Ναι, αυτά υποστηρίζουν, είτε επίσημα είτε ανεπίσημα, Έλληνες του «περίφημου ΕΛΙΑΜΕΠ», το οποίο «γεννήθηκε» και «ανδρώθηκε» επί διακυβέρνησης Κώστα Σημίτη, μετά τη «μαύρη νύχτα» των Ιμίων, και έως σήμερα επιδιώκει, με οποιοδήποτε κόστος, να συρθεί η Ελλάδα στο Δικαστήριο της Χάγης για να επιλύσει τις όποιες «διαφορές» της με την αδηφάγο Τουρκία.
Και από κοντά πια και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος απλώς και μόνο για να κάνει αντιπολίτευση αρνείται να ψηφίσει μια συμφωνία η οποία έχει εθνικό περιεχόμενο και, βλέποντας με μικροκομματικά γυαλιά, την καταψηφίζει.
Ποια είναι, τώρα, η βασική μου ένσταση.
Με την Τουρκία δεν έχουμε «διαφορές» αλλά «ΔΙΑΦΟΡΑ». Μία και καμία άλλη.
Είναι εκείνη της οριοθέτησης της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας και των αντίστοιχων θαλασσίων ζωνών. Και θεσμικώς αυτονόητο είναι ότι η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) των κρατών-μελών είναι και ΑΟΖ της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται για δεδομένο που προκύπτει από τη Σύμβαση του Montego Bay και του Δικαίου της Θάλασσας, στα οποία η ΕΕ έχει προσχωρήσει από τον Απρίλιο του 1998.
Η «ορθή – κοφτή» απάντηση του Νίκου Δένδια, πριν από μερικούς μήνες, στην Άγκυρα, στον Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ήταν η πιο κατάλληλη υπογράμμιση της εθνικής μας γραμμής, η οποία έχει τηρηθεί κατά γράμμα από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1974 και ευτυχώς δεν οδήγησε σε άλλους δρόμους, όπως π.χ. σε συμφωνίες τύπου Ελσίνκι (εποχή Σημίτη).
Κανέναν, όμως, από όσους υπερασπίζονται –περιέργως– την επίλυση της προβληματικής σχέσης με τους Τούρκους δεν έχω ακούσει να λέει ότι:
1.Η Τουρκία από το 1830 έως σήμερα είναι αυτή που διαστρέφει συστηματικώς το Διεθνές Δίκαιο, στρεφόμενη κατά της Ελλάδας. Η παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάννης αλλά και του Δικαίου της Θάλασσας, σύμφωνα με τη Σύμβαση του Montego Bay (1982), είναι οι δύο βασικοί της στόχοι, ώστε να πετύχει την ανατροπή των δεδομένων, οδηγώντας, με υπέρ της όρους, τις διαφορές μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
2.Η αμυντική θωράκιση όλων των ελληνικών νησιών του Αιγαίου αποτελεί το απόλυτο δικαίωμα της «νόμιμης άμυνας» απέναντι σε μια συνεχώς προκλητική χώρα. Ένα επιχείρημα που ενισχύεται περαιτέρω από το ότι η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ αποτελεί και το έσχατο σύνορό της.
Το δικαίωμα «της νόμιμης άμυνας» προκύπτει από το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, για ένα κράτος-μέλος του Οργανισμού, όταν απειλείται ή προκαλείται. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση μεταξύ της πατρίδας μας και της Τουρκίας.
Και αυτά ενισχύονται περαιτέρω από δύο επιπλέον γεγονότα, που αποδεικνύουν ολοκάθαρα την τουρκική επιθετικότητα: α) την εισβολή στη μαρτυρική Κύπρο το 1974, β) την υπογραφή του λεγόμενου τουρκολιβυκού μνημονίου, που αγνοεί μείζονες γεωγραφικούς όγκους, όπως της Κρήτης και της Ρόδου, ενώ παράλληλα δεν φέρει καν τη συνταγματική νομιμοποίηση από την κυβέρνηση της Λιβύης!
3.Η επιτομή της απειλής χρήσης βίας από την Τουρκία είναι το «casus belli» για επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης από την Ελλάδα.
4.Προκλητική, επίσης, είναι η παραβατικότητα της Τουρκίας κατά την εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάννης για το ζήτημα των μειονοτήτων στη Θράκη.
Από τη διατύπωση των διατάξεων της Λωζάννης προκύπτει, με αδιαμφισβήτητη ευκρίνεια, ότι στη μεν περίπτωση των Μουσουλμάνων της «Δυτικής Θράκης» πρόκειται περί αμιγώς «Θρησκευτικής Μειονότητας», ενώ στην περίπτωση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, των Πριγκηποννήσων και των Περιχώρων πρόκειται για αμιγώς «Εθνική Μειονότητα».
Οι αριθμοί «μιλούν»:
Στην περίπτωση της Μουσουλμανικής Μειονότητας της «Δυτικής Θράκης» η πιστή τήρηση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου από την πλευρά της Ελλάδας έχει δημιουργήσει ευημερία και αύξηση του πληθυσμού, αφού από 110.000 μέλη το 1923 σήμερα αριθμεί περί τα 130.000!
Αντίθετα, η πάλαι ποτέ κραταιά Ελληνική Εθνική Μειονότητα της Κωνσταντινούπολης (κυρίως) έφθασε από τα 125.000 μέλη το 1923 να αριθμεί σήμερα λιγότερα από 2.000!
5.Η πολιτισμική βεβήλωση της Αγίας Σοφίας και της Ιεράς Μονής της Χώρας ουδόλως αποτελεί εσωτερικό ζήτημα της Τουρκίας.
Αντίθετα, είναι μείζον ζήτημα κατάφωρης παραβίασης του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου, αφού αποτελεί την πλήρη περιφρόνηση της Τουρκίας προς το Δίκαιο του ΟΗΕ και ειδικότερα προς το Δίκαιο της UNESCO, σύμφωνα με το οποίο έχουν ανακηρυχθεί Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, με επικύρωση από 191 κράτη-μέλη του ΟΗΕ.
6.Η επίλυση του Κυπριακού θεωρώ ότι είναι μονόδρομος, εφόσον η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλήρες μέλος τόσο της Διεθνούς Κοινότητας όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και του σκληρού πυρήνα της, της Ευρωζώνης.
Η λύση πρέπει να σέβεται στο ακέραιο και στο σύνολό τους, από τη μια πλευρά, το Διεθνές Δίκαιο και, από την άλλη, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το εξ αυτού απορρέον Ευρωπαϊκό Κεκτημένο.
Άλλη λύση θα οδηγούσε στη διαμόρφωση ενός εξαιρετικά αρνητικού προηγούμενου για τη Διεθνή Κοινότητα. Πολύ δε περισσότερο για την ΕΕ, ιδίως ως προς την πληρότητα της κυριαρχίας των κρατών-μελών της κατά το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.
Σύμφωνα με το άρθρο 4 παρ. 2 εδ. 2 και 3 της Συνθήκης της ΕΕ, η λύση του Κυπριακού θα πρέπει να διασφαλίζει στην Κυπριακή Δημοκρατία, τουλάχιστον, τα εξής χαρακτηριστικά:
Το πολύ χαρακτήρα ομοσπονδιακού κράτους, αφού κάθε μορφής συνομοσπονδία είναι αδιανόητη ως προς τις θεσμικές προδιαγραφές στις οποίες πρέπει να υπακούει κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ προκειμένου να διασφαλίζει αποτελεσματικώς την εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου.
Και κλείνω όπως ξεκίνησα: Η ελληνογαλλική συμφωνία αποδεικνύει πόσο βαθιές είναι οι ρίζες των σχέσεων ανάμεσα στη χώρα μας και στη Γαλλία. Σχέσεις που ουδείς πρέπει να ξεχνάει από ποιους πρωτοξεκίνησαν και καλλιεργήθηκαν επί χρόνια. Τα ονόματά τους: Κωνσταντίνος Καραμανλής και στρατηγός Σαρλ Ντε Γκολ.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ