Γιώργος Καμίνης στο “Π”: Σταυρούπολη: Μάχες χαρακωμάτων, με χαμένη τη μόρφωση των παιδιών μας

Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΜΙΝΗ
Βουλευτή Επικρατείας του Κινήματος Αλλαγής

Και ξαφνικά ένα σχολείο στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης γίνεται πεδίο μάχης. Ενώ οι μαθητές σε όλη τη χώρα επιστρέφουν στα θρανία, ύστερα από μία επίπονη περίοδο τηλεκπαίδευσης, κοινωνικής απομόνωσης και αναπόφευκτης ακαδημαϊκής οπισθοδρόμησης, κάποιοι θεωρούν σκόπιμο να μεταφέρουν τις πολιτικές τους διαφορές στο πλέον ακατάλληλο σημείο.

Ακριβώς τη στιγμή που όλοι θα πρέπει να ασχολούμαστε αποκλειστικά με το πώς τα παιδιά μας θα επιστρέψουν ομαλά στην καθημερινότητα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, θα αναπληρώσουν τα αναπόφευκτα κενά της πανδημίας και θα ξανασυναντηθούν με τους φίλους τους, είμαστε αναγκασμένοι να αναζητούμε την επέμβαση… κυανόκρανων για να χωρίσουν μαθητές και φοιτητές, ώστε να μη σκοτωθούν μεταξύ τους.

Εν τω μεταξύ, η πραγματική ουσία της παρουσίας των παιδιών στους σχολικούς χώρους, η εκπαίδευση, περνάει σταθερά σε δεύτερη μοίρα. Και οι πραγματικά χαμένοι είναι τα παιδιά των πιο φτωχών οικογενειών, που προσβλέπουν στο δημόσιο σχολείο ώστε να ξεπεράσουν τις αντιξοότητες με τις οποίες ξεκινούν τη ζωή τους. Από κοντά και οι γονείς τους, που ζουν με τη διπλή αγωνία: Τι έμαθε το παιδί μου στο δημόσιο σχολείο; Θα καταφέρει να γυρίσει στο σπίτι χωρίς να κινδυνεύσει;

Δυστυχώς, η υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου, του κατ’ εξοχήν εργαλείου κοινωνικής κινητικότητας που διαθέτουμε, συνεχίζεται ακάθεκτη. Για τη διαιώνιση της κατάστασης αυτής όλοι έχουμε ευθύνη. Δυστυχώς, συνηθίσαμε στην εικόνα κτιρίων υπό κατάληψη για ασήμαντες αφορμές, δικαιολογήσαμε μια διαχρονική ελαστικότητα προς τη νομιμότητα, μετατρέψαμε το ίδιο το σχολείο σε συνέχιση του πολιτικού ανταγωνισμού μεταξύ γκρουπούσκουλων και περιθωριακών ομάδων. Στην πραγματικότητα, το δημόσιο σχολείο εγκαταλείφθηκε στην τύχη του. Χωρίς υποδομές, χωρίς χρηματοδότηση, χωρίς εκσυγχρονισμό της διδασκόμενης ύλης και των εκπαιδευτικών μεθόδων, χωρίς αξιολόγηση των δασκάλων, χωρίς φροντίδα. Είναι έκφανση, δυστυχώς, μιας γενικότερης κουλτούρας ανομίας και παρακμής, βαθιά ριζωμένης στα κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας, που όπως είναι φυσικό αντανακλάται και στο σχολείο.

Μέσα σε αυτήν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γενικής καθίζησης, δεν προκαλεί έκπληξη η επώαση και η ανάδειξη φασιστικών ιδεών και πρακτικών στον μαθητικό πληθυσμό. Διαχρονικά, οι ιδέες του φασισμού βρίσκουν πρόσφορο έδαφος εκεί όπου κυριαρχεί η απουσία της οργανωμένης Πολιτείας, με συνέπεια οι άνθρωποι να αισθάνονται ξεχασμένοι, ότι δεν τους υπολογίζει κανείς και ότι το σύστημα τους στερεί κάθε προοπτική στη ζωή τους. Έτσι φτάνουμε στις σημερινές, ανατριχιαστικές εικόνες, με παιδιά να χαιρετούν ναζιστικά με υπερηφάνεια σε μια σχολική αυλή, προτού εφορμήσουν πάνοπλοι προς όσους θεωρούν εχθρούς. Και οργανωμένα πολιτικά κόμματα, όπως το ΚΚΕ, να επιδιώκουν μια αναχρονιστική στρατηγική της έντασης, συντηρώντας ένα θέατρο, η αυλαία του οποίου στην πραγματικότητα έχει πέσει εδώ και χρόνια.

Τα γεγονότα στη Σταυρούπολη μου θύμισαν τα βίαια περιστατικά με τα οποία βρέθηκα αντιμέτωπος το 2011 – 2013, ως δήμαρχος Αθηναίων, στον Άγιο Παντελεήμονα. Εκεί όπου κυριαρχούσε η Χρυσή Αυγή και οι συγκρούσεις με αντιφασιστικές ομάδες ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, ενώ οι κάτοικοι εμφανίζονταν μετά φόβου ψυχής στην πλατεία και στους γύρω δρόμους. Καθαρίσαμε την περιοχή κι επαναφέραμε την κανονικότητα κάνοντας το αυτονόητο: Ζητήσαμε τη συνδρομή όλων, της Πολιτείας, της Εκκλησίας και της Κοινωνίας των Πολιτών.

Όσα συνέβησαν στη Σταυρούπολη δεν μπορούν παρά να μας αφήνουν βαθιά προβληματισμένους. Όχι μόνο για την επανεμφάνιση τραμπούκικων ομάδων εφόδου, που δίνουν το περιθώριο στη Χρυσή Αυγή να επανακάμψει και να αποκτήσει επικίνδυνα ερείσματα στη νεολαία. Αν μείνουμε μόνο σε αυτήν την ανάγνωση, πολύ φοβάμαι ότι διαπράττουμε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα. Καταδικάζουμε μεν το αποτέλεσμα, παραβλέπουμε όμως το αίτιο. Αν θέλουμε πραγματικά να στερήσουμε το οξυγόνο από τον φασισμό, οφείλουμε να φτιάξουμε ένα σχολείο που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και στα όνειρα των παιδιών μας.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ