Αλέκος Φλαμπουράρης στο “Π”: Το προσωποπαγές κυβερνητικό καθεστώς στέρεψε και αποσυντίθεται στα εξ ων συνετέθη

Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα…

Του
ΑΛΕΚΟΥ ΦΛΑΜΠΟΥΡΑΡΗ
Βουλευτή Επικρατείας ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία

Πάνδημη οδύνη προκάλεσε η απώλεια του Μίκη, μιας πελώριας προσωπικότητας, ο οποίος βρισκόταν σε πολύ στενή και συνεχή επαφή με την κοινωνία και τους απλούς ανθρώπους και αφουγκραζόταν τους καημούς, τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις ελπίδες τους, που αξιοποιούσε το ποίημα και τον στίχο τα μετουσίωνε σε μουσική πανδαισία παγκόσμιου βεληνεκούς.

Με τον αναστοχασμό που προκαλεί αυτός ο καημός και τον ρόλο που διαδραμάτισε ο ίδιος με τα τραγούδια και τους αγώνες του σε όλες τις κρίσιμες περιόδους της ιστορίας και πορείας της χώρας και του λαού μας (δικτατορία Μεταξά, Κατοχή, Δεκεμβριανά, Νεολαία Λαμπράκη, δικτατορία των συνταγματαρχών, Μεταπολίτευση), σήμερα είμαστε όλοι φτωχότεροι χωρίς τον Μίκη να εμψυχώνει και να γίνεται σημείο αναφοράς για όλα αυτά που βιώνουμε.

Γιατί επιδεινώνεται η θέση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας από την πολιτική του κ. Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του, που αντιμετωπίζει την πανδημία, τις πυρκαγιές, την παιδεία και την εκπαίδευση, την οικονομία και το αναπτυξιακό μοντέλο με καταστροφικές συνέπειες. Φέρνει εργασιακό Αρμαγεδδώνα και επιτίθεται στις συντάξεις. Η ακρίβεια που παρουσιάζεται σε όλους τους πάγκους και τρομάζει νοικοκυριά και μικρές επιχειρήσεις, αντιμετωπίζεται ως αναγκαία πραγματικότητα από την κυβέρνηση, η οποία δεν κάνει καμιά προσπάθεια συγκράτησης και μείωσης των τιμών. Αντί να μειώνει την τιμή του ρεύματος στη ΔΕΗ, μας προετοιμάζει για μεγάλες αυξήσεις. Αντί να προχωρήσει σε αύξηση του κατώτατου μισθού στα 800 ευρώ, ανακοινώνει αύξηση 13 ευρώ μεικτά. Αυτή η κυβέρνηση αποδεικνύει άλλη μια φορά ότι δεν ενδιαφέρεται για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, για τους πολλούς, αλλά για τους πολύ λίγους και φίλους της.

Γιατί στην κυβέρνηση κυριαρχεί ο ακραίος αμοραλισμός και η παντελής έλλειψη ενσυναίσθησης ως προς τις πολιτικές επιλογές αλλά και τις καθημερινές συμπεριφορές.

Γιατί τι άλλο σημαίνει όταν, π.χ., ο πρωθυπουργός της χώρας ειρωνεύεται τους ανθρώπους που «θέλουν ένα ελικόπτερο πάνω από το χωριό τους» την ώρα της πυρκαγιάς, όταν βλέπουν να χάνεται το βιος τους και απελπισμένοι, με ένα κλαδί ή ένα λάστιχο, δίνουν τη μάχη της κατάσβεσης μόνοι τους και χωρίς καμιά βοήθεια.

Γιατί δεν αποτελεί μήνυμα της περιφρόνησης του κοινού αισθήματος, το οποίο ξεπερνά σε πρόκληση αυτόν καθ’ αυτόν τον νόμο-«λαιμητόμο» Κεραμέως, όταν την ημέρα που 40.000 έφηβοι αποκλείονται από τα δημόσια πανεπιστήμια, εκείνος εγγράφει την κόρη του σε πανάκριβο πανεπιστήμιο της Αμερικής;

Ο πρωθυπουργός της χώρας και η κυβέρνησή του, η οποία προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στις στάχτες 1,5 εκατ. στρεμμάτων, αντί να απολογηθεί για τη μεγαλύτερη καταστροφή των τελευταίων πολλών δεκαετιών, επιτίθεται στους πολιτικούς τους αντιπάλους, ρίχνοντάς τους την ευθύνη. Η ηθική και πολιτική κατάπτωση δεν έχει όριο.

Με παταγώδεις αποτυχίες στη διαχείριση όλων των μεγάλων κρίσεων, η ομάδα των «αρίστων» είναι υπόλογη για αυτά τα ολέθρια αποτελέσματα στην πανδημία, την οικονομική ζωή, την κοινωνική ειρήνη, τα όνειρα των νέων και τελευταία στις πυρκαγιές, που σηματοδοτούν κυριολεκτικά την καμένη γη.

Καμιά κυβέρνηση δεν ζημίωσε τόσο πολύ τη χώρα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα αλλά και καμιά κυβέρνηση δεν έχασε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα τόσα πολλά ερείσματα στη μεσαία τάξη, η οποία εξαπατήθηκε, στους νέους επιστήμονες, τους οποίους προσέβαλε εξαρχής με τα «σκόιλ ελικίκου», στους καλλιτέχνες, οι οποίοι περιφρονήθηκαν επιδεικτικά, στους υγειονομικούς, που δίνουν μόνοι τους τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής τους για τη δική μας ζωή και υγεία. Πρωτίστως φρόντισε να πραγματώσει τους στρατηγικούς της στόχους για διάλυση των βασικών πυλώνων του κοινωνικού κράτους, όπως η Υγεία, η Εκπαίδευση, οι Εργασιακές σχέσεις, η Ασφάλιση και η αποδυνάμωση της Δημοκρατίας, διευρύνοντας παράλληλα τις ανισότητες.

Όσο για το φιάσκο του ανασχηματισμού, με την πρωτοφανή αήθη μεθόδευση σε βάρος του ναυάρχου Αποστολάκη και στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία γύρισε μπούμερανγκ, θα ήταν μνημείο ιλαρότητας αν δεν έστελνε το μήνυμα «κλίνατε επί ακροδεξιά». Η δε τελευταία κίνηση με την υπουργοποίηση του Κύπριου κ. Στυλιανίδη μήπως δεν καταδεικνύει μόνο ένδεια αλλά και προβλήματα στο στρατόπεδο του κυβερνητικού κόμματος; Μήπως σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για τη χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης;

Η «επιτελική λαίλαπα» της διακυβέρνησης Μητσοτάκη έχει ωστόσο και την καλή της πλευρά. Ο διαχωρισμός ανάμεσα στην προοδευτικότητα και στον ακραίο και άκρατο νεοφιλελευθερισμό με ακροδεξιό πρόσημο γίνεται πιο επίκαιρος και πιο αναγκαίος από ποτέ, καθώς οριοθετεί εκ νέου τους δύο διαφορετικούς κόσμους. Από τη μία ο κόσμος της κοινωνικής πλειοψηφίας, ο κόσμος της εργασίας και της εργασιακής ανασφάλειας, της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, της διανόησης, της νεολαίας και του πολιτισμού και από την άλλη ο μικρόκοσμος του ενός ανδρός σε διαρκή κρίση μεγαλείου, που αφού αποδυνάμωσε ακόμη και τις στοιχειώδεις συλλογικές διαδικασίες που ο ίδιος χρειαζόταν, τώρα έχει ξεμείνει από εφεδρείες.

Το προσωποπαγές κυβερνητικό καθεστώς στέρεψε και αποσυντίθεται εις τα εξ ων συνετέθη. Στηρίχθηκε κατά βάση στο ετερόκλητο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, αλλά οι ιστορικές νομοτέλειες θέτουν τη ΝΔ απέναντι στο προοδευτικό μέτωπο, που εκκινεί από τα κάτω ως ιστορική και κοινωνική αναγκαιότητα. Η δυστοπία βρίσκεται ήδη σε αποδρομή και οι προοδευτικές δυνάμεις με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι έτοιμες να γίνουν η μελωδική φωνή των πολλών.

Η Ιστορία έχει ήδη αρχίσει να ξαναγράφεται προς όφελος των πολλών.

Λίγο θέλει ακόμα, λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα…

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ