Ελπίζω όλα ξαφνικά να αλλάξουν… – Της Ελένης Παπαδοπούλου – Λαμπράκη

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Αρχίζω και ξεχνώ. Γιατί, άραγε; Πιστεύω ότι προσπαθώ να βγω από το έρεβος των γεγονότων που δηλητηριάζουν τη ζωή όλων μας. Ένα αλλόκοτο τσουνάμι από λοιμούς, σεισμούς, αλλαγές του κλίματος, καθώς το γλυκό καλοκαιράκι, όπως το ξέραμε πάντα, έγινε ένας πύρινος σφικτήρας γύρω από τον λαιμό μας και πήρε μαζί του ζωές, κατέστρεψε σοδειές, έσπειρε τον φόβο.

Έναν φόβο που αποτέλεσμα είχε να βγάλει στον δρόμο τον κόσμο, αφού δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει.

Σαν να θόλωσαν οι θάλασσες, σαν να κόπηκε η ανάσα του παλλόμενου πλανήτη, σαν να ζούμε σε δύο είδη ζωών. Στη μια ανήκουν εκείνοι που έμειναν πιστοί στις παραινέσεις των επιστημόνων και στην άλλη εκείνοι που ώθησε τους επαναστάτες πιστών των ψεύτικων ελπίδων να ξεχυθούν στους δρόμους με την καρδιά γεμάτη από πάθος για τη ζωή.

Και ποιος δεν αγαπά την ζωή. Υπάρχουν όμως κανόνες που ορισμένοι δεν θέλουν να δεχθούν. Τα γεγονότα περνούν από μπροστά μας σαν ταινία θρίλερ. Οι θάνατοι ο ένας πίσω από τον άλλον και ας απλώνεται ο ήλιος πάνω στη θάλασσα, ίδιος όπως πάντα, που και αυτός σαν να ήθελε να τιμωρήσει την ασέβεια στη φύση, έκαιγε πάνω από τα δάση. Τα δένδρα, σαν λαμπάδες, χιλιάδες λαμπάδες, καταστροφικές, ψηλές, προσπαθούσαν να τον φτάσουν.

Ποτέ άλλοτε δεν έχω νιώσει αυτήν τη θλίψη. Τον χαμό δικών μου ανθρώπων αλλά και τόσων προσωπικοτήτων που πέρασαν από τις ζωές μας αφήνοντας το στίγμα τους με το έργο τους ή ακόμα και με τα λάθη και τα πάθη τους.

Όσοι έκαναν τις διακοπές τους, απαλλαγμένοι από τα προβλήματά τους, μακάρι το καθαρό πρόσωπό τους και η χαρά της εξοχής να απλώνεται πάντα, χωρίς να φοβούνται μήπως κάποιος κυνηγά τη ζωή τους. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ελπίζω όλα ξαφνικά να αλλάξουν. Να σβηστούν, όπως σβήνει το σφουγγάρι την κιμωλία πάνω στον σχολικό πίνακα, και οι γενιές που θα έρθουν να είναι δυνατές, σοφές, δίκαιες.

Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ