Η χώρα μας κοντεύει να χάσει την ταυτότητά της – Της Ελένης Παπαδοπούλου – Λαμπράκη
Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Γιατί; Ένα μεγάλο «γιατί» απασχολεί το μυαλό και τις σκέψεις μου. Προσπαθώ να βρω δικαιολογίες για ό,τι συμβαίνει γύρω μου. Ένα μεγάλο κύμα, όπως εκείνο το τσουνάμι που έστειλε στον θάνατο χιλιάδες ανθρώπους και εξαφάνισε με μιας γη και γειτονιές.
Είναι ανθρώπινο, εκδικητικό χέρι, είναι αλλοπρόσαλλες ιδεολογίες, πολιτικού ή θεολογικού περιεχομένου, είναι η ανάγκη της εξουσίας, που τυφλώνει; Τι απ’ όλα; Η ζωή, αυτό το θείο δώρο, έχει φτηνύνει τόσο πολύ; Μήπως ισχύει το ανατριχιαστικό σενάριο, όπου ένας πλανήτης, στην προκειμένη περίπτωση η Γη μας, εκδικείται για την κακοποίησή του; Και είναι γεγονός πως οι άνθρωποι δεν έχουν αφήσει αλώβητο ούτε ένα κομμάτι της. Έσκαψαν το σώμα της, πλήγωσαν τα δάση της και έπειτα, κάνοντας Κρανίου Τόπο τα λιόδεντρα, τα αμπέλια, τις σοδειές, τα σπίτια, τι περιμένουν, άραγε;
Άρπαξαν την εξουσία άνθρωποι χωρίς αρχές, χωρίς πίστη σε τίποτα, παρά μόνο στην καταστροφή του πλανήτη. Άλλαξαν τα πάντα και μια κοινωνία που λειτουργούσε με τα λάθη και τα πάθη της, έχει γίνει ένα κλουβί άγριων ζώων που τρώνε τις σάρκες τους.
Και αφού κοντεύει να καταστραφεί ολόκληρη η Γη, έβαλαν το χέρι τους και στα πελάγη, στους ωκεανούς, τραβώντας τους χυμούς που βρίσκονται κάτω από τα βάθη τους. Ποιος θα αρπάξει αυτούς τους θησαυρούς, αφού θα εξολοθρεύσει χώρες που βρίσκονται στις μεγάλες θάλασσες; Έτσι δημιουργήθηκαν τα εμφύλια μέτωπα, όπως αυτό στο Αφγανιστάν. Οι μεν, σκληροί και απάνθρωποι, θέλουν την πατρίδα τους αυτόνομη, με τη γυναίκα να φορά την μπούρκα και να μην υπάρχει ελευθερία απόψεων, οι δε θέλουν την πατρίδα τους εξευρωπαϊσμένη, με συμμάχους ικανούς να τους βοηθήσουν να εξαγάγουν τον πλούτο της γης τους, ζώντας ελεύθερα.
Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα τεράστιο κύμα προσφύγων, τουλάχιστον έτσι πιστεύω, που θέλει να φύγει από το Αφγανιστάν και να πλεύσει προς την Ευρώπη. Ε, βρε έρημη Ευρώπη, πόση αντοχή έχεις ακόμα, άραγε, και τι θα ήταν ικανό να σταματήσει το προσφυγικό κύμα αυτήν τη φορά, που φαίνεται ότι δεν μπορεί να το σταματήσει τίποτα. Δυστυχώς, για τη Γη, δεν υπάρχουν σήμερα ικανές προσωπικότητες που θα μπορούσαν να παίξουν έναν ρόλο ειρηνοποιού, σώφρονα και δίκαιου. Και οι Αμερικανοί πήραν τον στρατό τους από αυτήν τη χώρα, κοιτάζοντας το συμφέρον της χώρας τους, καθώς είχαν δηλώσει πως θα έπαυαν να αποτελούν τον διαιτητή, αν δεν μόνοιαζαν οι Ταλιμπάν με την άλλη τάξη. Και ενώ η λύπη ξεχειλίζει, βλέποντας ανθρώπους να πέφτουν από το αεροπλάνο στην προσπάθειά τους να σωθούν, από την άλλη σκέφτεσαι πως η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι αποθήκη ανθρώπινων ζωών και δεν έχει τη δυνατότητα να συνδράμει. Η χώρα μας κοντεύει να χάσει το χρώμα της. Κοντεύει να χάσει την ταυτότητά της.
Το κέντρο αυτής της όμορφης Αθήνας έχει γίνει ένα μεγάλο καζάνι με ανθρώπους από διάφορες φυλές, που δεν τολμάς ούτε να τους κοιτάξεις. Αυθάδεις, επιθετικοί και ενώ έφυγαν επειδή υφίσταντο αυτήν τη συμπεριφορά στην πατρίδα τους, εδώ νιώθουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και μάλιστα απαιτώντας δικαιώματα και ανέσεις που οι δικοί μας οι τρωγλοδύτες δεν είχαν ποτέ. Έχουμε εξαιρετικά καλές προθέσεις για όλο τον κόσμο. Όμως προτεραιότητα έχουν τα δικά μας παιδιά, που δεν θέλουμε να ακολουθήσουν τ’ αχνάρια τους, τα εγκλήματα, τις κλεψιές, τις αυτοκτονίες, τα ναρκωτικά, την αλητεία. Ο σεβασμός στη ζωή είναι η κύρια από τις αρχές με τις οποίες μεγαλώσαμε. Αυτό ζητάμε, πάση θυσία.
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ