Θοδωρής Ιακωβίδης: Εγώ κλαίω, δεν είναι ντροπή…
-Ήμουν ξεκρέμαστος και στο σπίτι τα έξοδα έτρεχαν…
«Όταν γύρισα στο Ολυμπιακό Χωριό από τον αγώνα είχα 2.800 ακολούθους, κοιμήθηκα και το άλλο πρωί είχα καμιά σαρανταριά χιλιάδες! Δεν κατάλαβα τι είχε συμβεί και λέω θα κόλλησε το κινητό. Κάνω refresh και βλέπω 42.000, κάνω ξανά και είχα 43.000 σε δευτερόλεπτα. Φορτίζω το τηλέφωνο τρεις φορές την ημέρα, αυτό είναι απίστευτο. Αυτή η αγάπη του κόσμου είναι απίστευτη – το δικό μου μετάλλιο. Επίσης έχω πάνω από 1.000 μηνύματα, υπόσχομαι ότι θα απαντήσω σε όλα, όμως χρειάζομαι χρόνο και μπαταρία.
Συγκινήθηκαν οι γονείς μου γιατί δεν με είχαν ξαναδεί να κλαίω και μου είπαν ‘‘δεν θέλουμε να ξανακλάψεις’’. Εγώ κλαίω, δεν είναι ντροπή, αλλά δεν με είχε δει γενικότερα ποτέ κανείς να κλαίω, ούτε κολλητός φίλος. Έκλαιγα μόνος μου.
Βγήκε η πίεση χρόνων όχι η στιγμή. Αντίθετα, ο τελευταίος χρόνος ήταν ιδανικός, είχα συμβόλαιο. Αν δεν ήταν ο Παναθηναϊκός στην καραντίνα μέσα δεν θα είχα τύχη.
Ήμουν ξεκρέμαστος και στο σπίτι τα έξοδα να τρέχουν. Ο ερασιτέχνης Παναθηναϊκός πέρασε πολλές φουρτούνες, κάναμε με κρύο νερό μπάνιο στην αρχή, αλλά ο ερασιτέχνης ήταν δίπλα μας. Επίσης ήρθαν απλοί Παναθηναϊκοί και βάλανε πλάτη και απλοί οπαδοί από το υστέρημά τους. Δεν είχα βενζίνη να βάλω, μου έχει τύχει και εμένα και πήγαινα με τα πόδια για προπόνηση. Αυτές οι αναμνήσεις βγήκαν στο μυαλό μου και… έσκασα».
Υπογραφή: Θοδωρής Ιακωβίδης, αρσιβαρίστας