Γιώργος Ρόρρης: Ζωγραφίζω για να μιλήσω… – Δεν είχα ποτέ παιδικό δωμάτιο…
«Από όταν γεννήθηκα δεν είχα τη δυνατότητα να μην είμαι εμπλεκόμενος. Έτσι όπως ήταν οι συνθήκες της ζωής μου ήμουν συνεχώς μπλεγμένος. Σαν παιδί δεν είχα ιδιωτικό χώρο. Το σπίτι μου ήταν μικρό και ζούσαμε εκεί μέσα εφτά άνθρωποι.
Πολλές φορές στα έργα μου αναρωτιούνται γιατί είναι τόσο άδειοι οι τοίχοι μου, γιατί δεν είναι διακοσμημένοι. Η απάντηση είναι απλή. Δεν είχα ποτέ παιδικό δωμάτιο και δεν είχα καμία δυνατότητα ή ελευθερία ως μικρός ή ως έφηβος να διακοσμήσω κάτι, ούτε με αφίσες, φωτογραφίες ούτε με τίποτα άλλο. Ουδέποτε, λοιπόν, θα μάθω να ζωγραφίζω με διακοσμήσεις. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου αλλιώς. Θέλω πολλά ακόμα να κάνω.
Ονειρεύομαι στο μέλλον να κάνω πιο καίριες εικόνες. Αυτός είναι ο καημός μου. Από την άλλη προέρχομαι από μια παράδοση που δεν υπήρχαν εικόνες αποτροπιασμού, δεν φοβόμασταν τη Μέδουσα για παράδειγμα. Μόνον τα παραμύθια ήταν φοβιστικά.
Από την άλλη δεν ξέρω εάν πρέπει να φοβάμαι τη σωματική μου αδυναμία ή να την κάνω σύμμαχο. Έχουν αρχίσει το σώμα, η όραση να χάνουν την ορμή τους, όλα αυτά πρέπει να τα συνυπολογίσω από εδώ και πέρα. Πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι αλλάζει ο τρόπος που κρατάω και τοποθετώ το πινέλο μου. Εγώ ζωγραφίζω για να μιλήσω για το πραγματικό. Θέλω ο άλλος να εισπράξει το πραγματικό, να μην είναι ανάμνηση, εξασθένιση ή υπαινιγμός. Θέλω την ένσαρκη εικόνα. Πρέπει να συμφιλιωθώ λοιπόν με τον χρόνο που περνάει. Δεν είναι απλά πράγματα αυτά, γιατί δεν τα ελέγχουμε».
Υπογραφή: Γιώργος Ρόρρης, ζωγράφος